moet terugry huis toe nie. Want die goed wat ek elke dag in daardie koerant gelees het! Dis net moord en doodslag. Jy sal mos saamry, of hoe?”
Hy kyk na Pikkie. “Kan ek saamry?”
Sy lig haar skouers en kyk vinnig anderpad. “Nes jy wil.”
“Goed, dan ry ek saam.”
Toe hulle gereed is om te vertrek, oorhandig sy die sleutels aan hom. “Bestuur jy.” Toe klim sy vinnig langs Riana agter in die motor.
Nadat tant Doortjie al steunende voor langs hom ingeklim het, skakel hy die motor aan en loer in die truspieëltjie. “Het jy agtergekom jou aansitter sleep?”
“Wat bedoel jy?”
“Luister.” Hy skakel die motor ’n paar keer af en aan. “Kan jy hoor hier is fout?”
“Hy maak al lankal so.”
“Wanneer laas het jy jou motor by ’n garage gehad vir ’n goeie diens?”
“Ek kan nie onthou nie. Ek hét hom eenkeer laat diens.”
“Hoe lank terug was dit?”
“Ek sê jou mos ek kan nie onthou nie. Laas jaar in November rond.”
Hy gee ’n uitgerekte fluit. “Laas jaar! Dis al weer amper November.”
“Ek het nie geld om heeldag by ’n garage te lê nie,” sê sy ergerlik. “Die motor loop soos ’n droom. Hy’t my nog nooit in die steek gelaat nie.”
“Wel, jy gaan nie ver kom voor hy jou in die steek laat nie.”
“Toe maar, ek sien waarop jy afstuur. Jou geld is seker op. Nou wil jy uit my geld maak. Maar jy sal lank wag. Ek laat nie mense van die straat af aan my motor werk nie.”
“Kind, maar jy’s darem ongeskik,” laat tant Doortjie hoor. “As ek Frans was, het ek jou nou presies vertel waarheen jy kan vlieg.”
Frans gee ’n laggie. “Toe maar, tante, ek en Pikkie verstaan mekaar. Dis maar ons manier van kommunikeer. As ons goedig moet gesels, sal ons nie weet wat om vir mekaar te sê nie, nè, Pikkie?”
Sy ruk verwoed haar kop weg toe sy opkyk en in die truspieëltjie sien hy knipoog waaragtig vir haar. Om alles te kroon, ontsenu dit haar so dat sy nie woorde kan vind om haar misnoeë oor sy opmerking uit te spreek nie. Gelukkig dat tant Doortjie weer begin skel op die “terroriste” wat so onverskillig ry, tot groot vermaak van Frans en Riana. Hulle kom dan ook nie agter dat sy wat Pikkie is die hele pad stasie toe tjoepstil is nie.
Wat gaan met haar aan? wonder sy. Hoekom voel sy skielik so afgehaal oor Frans gesê het hulle sal nie weet wat om vir mekaar te sê as hulle goedig moet gesels nie? Dink hy regtig so? Natuurlik sal hy so dink, want sy het nog nooit probeer om beskaaf teenoor hom op te tree nie. Geen wonder hy dink sy’s ’n regte heks nie!
Tant Doortjie pink ’n paar trane uit haar oë toe hulle op die stasie van haar afskeid neem. “Dankie, kinders. Julle was almal so goed vir my. Al is die lewe hier in die stad nou nie juis van so ’n aard dat ek daarmee sal kan saamleef nie, gaan ek julle mis. Ons ou geselsies en al die dinge.” Sy druk-druk eers met haar groot mansakdoek teen haar ooglede en wend haar dan tot Pikkie. “Kind, ek weet nie wat daardie modemannetjie se attensies met jou is nie, maar loop tog maar lig vir hom. Hy’t vir my so uit die hoogte gelyk toe jy hom aan my voorgestel het. So asof hy van homself meer dink as van ander. Ek dink nie jou pa-hulle gaan van hom hou nie.”
Pikkie soek na woorde. Besef dan dis nodeloos om met ’n redenasie te begin. Die trein kan enige oomblik in beweging kom. En daarby is sy intens bewus daarvan dat Frans na hulle staan en kyk. Seker nuuskierig om haar reaksie te sien. “Moenie bekommerd wees nie, tante, ek sal nie my kop in ’n bynes steek nie,” sê sy so normaal moontlik. “En dra asseblief my groete oor aan my ma-hulle en sommer aan almal daar op Albertinia en Riversdal wat my ken.”
Toe die trein met tant Doortjie se waaiende sakdoek in die verte verdwyn, maak Frans keel skoon. “Ek hou van haar. Sy is soos my tante van Montagu. Aards en sonder fieterjasies.”
“Het ek haar kuier geniet!” sê Riana. “Vir my part kon sy nog ’n maand lank by ons gekuier het.”
Pikkie gee ’n suggie. “Ten minste gaan ek nou weer ’n lessenaar hê.” Toe die woorde uit is, is sy dadelik spyt. Albei het iets goeds te sê gehad oor tant Doortjie. Net sy moes nou weer ’n onvanpaste opmerking maak. Frans sal seker dink sy bedoel sy’s dankbaar haar tante het uiteindelik geskoert. Maar dis alles behalwe wat sy bedoel het. Sy sal haar mis. Dis net dat dit deksels ongemaklik is om ’n wavrag skoolboeke op ’n koffietafel na te sien.
“Wil jy nie self terug bestuur nie?” vra Frans toe hulle by die motor kom.
“Nee, bestuur jy maar weer. Ek geniet die blaaskansie.”
“Sit jy voor,” sê Riana.
“Nee, sit jy maar daar,” sê sy en klim amper halsoorkop in om agter die passasiersitplek plaas te neem, buite sig van die truspieëltjie. “As ek voor sit, bekommer ek my net oor die verkeer.”
“Wat is jul planne vir die vakansie?” vra Frans op pad terug huis toe.
“Ek gaan van Maandag af saam met my vriendin Martie op ’n plaas by Malmesbury kuier,” sê Riana. “Ek weet nie wat Pikkie se planne is nie. Brian sal seker oor die naweek terugkom van Durban af.”
Pikkie sien hoe Frans sy kop lig om in die truspieëltjie te kyk. Sy glimlag sinies. Lekker gefnuik, dink sy, want hy kan haar nie sien nie. Sy antwoord ook nie en maak liewer asof sy glad nie kan hoor wat hulle praat nie.
Toe hulle by die huis kom, is Neville en Boetman daar, reeds op pad terug van die voordeur na hul motor in die straat. Boetman bars amper uit sy vel van blydskap toe hy hulle herken. “Ons hoef nie huis toe te gaan nie, Pappa. Hulle is hier. Tannie Riana én tannie Pikkie!”
“As julle my sal verskoon, ry ek nou dadelik huis toe,” sê Frans nadat hulle Neville en Boetman gegroet het.
“Ja, jy het mos ’n kuiergas,” borrel dit onverhoeds oor Pikkie se lippe.
Hy frons. “Wie, ek?”
“Ja, jy. Die meisie wat Saterdagaand saam met jou in die restaurant was. Seker gedink ek het julle nie gesien nie?”
Hy kyk haar ’n paar oomblikke stip aan. Amper asof hy iets wil takseer. Toe glimlag hy skeef. “So? En wat daarvan?”
Sy sluk ongemaklik en verwens haarself, skielik oorbewus daarvan dat Riana en Neville nie meer by hulle is nie. “Nee, niks. Ek het maar net gewonder hoekom jy my nie gegroet het, of ten minste vir my gesê het jou uitetery saam met Riana en tant Doortjie is gekanselleer nie.”
Hy sê niks. Glimlag net effens voordat hy wegdraai om in sy motor te klim.
Jou gek! skel sy op haarself. Wat moet hy nou van haar opmerking dink? Dat sy hom wil teregwys oor Saterdagaand? Wat traak sy doen en late haar in elk geval? Al hou hy ook ’n harem aan, kan dit haar nie skeel nie. En hoe het dit dan gebeur dat Riana en Neville so in die niet verdwyn het?
“Gaan jy ietsie saam met ons eet?” hoor sy Riana vir Neville vra toe sy die huis binnegaan.
“Jong, dis te veel moeite. Ek sal liewer net koffie drink.”
“Dis nie moeite nie,” sê Riana. “Jy kan gerus . . .”
“Ja, julle kan gerus saam eet,” voltooi Pikkie Riana se sin toe dié haar sien en haar woorde in die lug bly hang. “Dis my beurt om kos te maak en ek gee regtig nie om as jy en Boetman saam met ons eet nie.”
“Dankie, maar dan sal ek regtig moet vergoed daarvoor. Julle ook een aand nooi om by my te kom eet, of julle uitvat vir ete.”
Ná ’n rukkie verkas Pikkie kombuis toe. Maar haar gedagtes is nie ten volle by die kosmakery nie. Dis soos ’n bondeltjie blare wat deur ’n windvlaag van hoek tot kant gewaai word sonder dat dit êrens