.

nie!” Sy warrel by haar boudoir in met ’n half verdwaasde Angélique agterna.

      Teen die klerekas hang die lieflikste tabberd wat Angélique nog gesien het. Dis van bloedrooi satyn met weelderige goue borduursel. Perlemoer-kraletjies is tussen die borduursel ingewerk. Die hals is laag en ietwat waaghalsig. Sy kan haar voorstel hoe pragtig Adéle in hierdie droomtabberd daar sal uitsien. Die meisie is donker en haar oë is helderbruin. Sy sal treffend lyk.

      “Dis pragtig, Adéle,” sê sy en bedoel dit.

      “Ek is bly dat jy daarvan hou.” Die opgewondenheid blink in haar oë. “Watter kleur is jou tabberd?”

      Angélique glimlag effens. “Dis nie eens halfpad so mooi soos joune nie. Madame het nie geld vir ’n nuwe tabberd gehad nie en ons het toe maar ’n ou een verander. Jy onthou dit seker nog – die appelgroen een.”

      “Maar dis ’n pragtige tabberd! Dis dan een van dié wat die madame uit Parys gebring het!”

      “Ek weet, maar almal ken dit al. Ons het dit ’n bietjie verander, maar daar was nie veel aan te doen nie.”

      Adéle is opgewek. “Aag, moet jou tog nie oor jou tabberd bekommer nie. Dink maar net aan hoe geskok die madame gaan wees as sy my vanaand in dié gevaarte sien!”

      “Sy sal niks sê nie. Daarvoor is sy te versigtig.”

      Hulle gaan drink tee saam met die ander in die biblioteek.

      Angélique raak al hoe stiller hoe verder die dag vorder. Adéle se haarkapster neem haar hare onder hande en selfs die pragtige haartooisel wat sy kam, kan die ongelukkigheid nie uit Angélique neem nie.

      “Waarom is jy so stil, chérie?” wil Adéle weet.

      “Sommer niks, ek dink maar net diep.” Sy wens dat die markies vanaand ongesteld moet wees sodat sy haar net één keer weer werklik kan geniet.

      Adéle laat die satynroos in die dosie terugval en kom help Angélique om haar tabberd agter vas te maak.

      “Jy kan my nie om die bos lei nie, hoor,” sê sy met ’n glimlag. “Jy dra ’n groot probleem op die hart. Uit daarmee. ’n Mens gaan nie na ’n maskerbal met ’n swaar gemoed nie.”

      Angélique huiwer. Sy wil haar vrese so graag met iemand deel. Dit word vir haar al hoe moeiliker om die situasie te aanvaar. Binnekort sal sy nie meer aan verskonings kan dink waarom haar huwelik met die markies uitgestel moet word nie. Dan sal daar vir haar geen wegkomkans meer wees nie.

      “Ek wil nie met die markies trou nie, Adéle.”

      Die ander kyk geskok, verbaas op. “Maar waarom dan nie, Angélique! Dink net daaraan . . . jy sal ’n markiesin wees met jou eie koets en die goue wapen van Touraine op die deur!”

      Angélique ontwyk haar vriendin se blik. “Jy sal nie verstaan nie. Jy ken hom nie so goed soos ek nie.”

      Adéle klik ongeduldig met haar tong. “Wat maak dit tog saak as hy dalk ’n bietjie humeurig is of ’n irriterende gewoonte het? Jy sal dit gou gewoond raak en dan sal dit net een lang, heerlike, luukse vreugde wees om die markiesin van Touraine te wees. Toe nou, chérie! Eugéne de Vigny is nie te versmaai nie. En die titel van markiesin van Touraine is ook nie te versmaai nie.” Sy kyk afwagtend na haar vriendin, maar Angélique se gesig bly somber en ongelukkig.

      “Jy ken hom nie,” sê Angélique na ’n paar sekondes se huiwering. “As jy hom ken, sal jy nie so praat nie.”

      Adéle trek haar skouers met ’n sug op. “Ek kan jou nie verstaan nie. Eugéne de Vigny is ’n baie aantreklike, skatryk edelman en jy lyk asof die vooruitsig aan ’n huwelik met hom so erg soos ’n teregstelling is.” ’n Ondeunde vonkeling kruip in haar helderbruin oë. “Jy is nie dalk op ’n ander man verlief nie, Angélique?” wil sy weet.

      “Mais non! Natuurlik nie! Waar kom jy aan so iets!”

      Adéle lag en gaan terug na die dosie waarin sy die satynroos gesit het. Sy tel dit op, druk effens aan die blaartjies en hou dit teen haar haartooisel terwyl sy die effek in die spieël beskou.

      “Ek wonder maar net, chérie,” sê sy in ’n soet stem. “Dis baie eienaardig dat jou skielike teësin in die markies saamhang met die aankoms van die Sylvanna in die Baai.”

      Angélique kyk haar vriendin onbegrypend aan. “Ek verstaan nie wat die twee met mekaar te doen het nie,” sê sy terwyl sy omdraai om haar handskoene van die bed af op te tel.

      Adéle beskou haar skewekop. “Ag, toe nou, jy is tog nie só dom nie, of het jy dan nog nie van die kaptein van die Sylvanna gehoor nie?”

      Angélique skud haar kop. “Nee, ek het nie. Wat van hom?”

      Adéle maak ’n oordrewe moedelose gebaar met haar hande. “Jy verstom my, liefie. Elke vrou, getroud, ongetroud, arm en ryk weet van die kaptein. Hy is ’n aantreklike, sjarmante Spanjaard. Hy is natuurlik ’n bietjie rof, soos wat alle seekapteins maar is, maar dit maak hom net interessanter, dink jy nie?”

      Terwyl Adéle nog praat, weet Angélique skielik wie die kaptein van die Sylvanna is . . . daardie geheimsinnige, donker Spanjaard wat haar die dag op die markplein genader het. Sy onthou die spot in sy donker oë, die geamuseerde glimlaggie om sy mond toe sy skielik die hasepad gekies het – en sy onthou weer die wilde klopping van haar hart toe sy haar na die wagtende koets gehaas het.

      “Wie is hy?” vra sy eindelik met ’n taamlike onvaste stem wat Adéle skerp na haar laat kyk.

      “Hoe lyk dit my jy het hom al ontmoet?” Sy lag opgewek. “Hy is don Eduardo Santiago.”

      “Don?”

      Adéle knik. “ ’n Edelman, klaarblyklik.” Sy haal haar skouers op. “Maar dit kan natuurlik ook versinsel wees. Hy mag dalk maar ’n gewone burger wees.”

      Angélique drup ingedagte ’n bietjie rooswater op haar kantsakdoek.

      “Ja, natuurlik, hy is dalk net ’n gewone burger.” Maar instinktief weet sy dat die kaptein van die Sylvanna nie ’n gewone burger is nie. Hy kom uit ’n adellike familie en ’n baie ou een daarby. Daar is ingebore sjarme en grasie by hom.

      Haar gedagtes dwaal na die markies van Touraine. Sy kan nie een keer onthou dat sy werklik na sy besoeke uitgesien het nie. En tog het sy bly hoop dat dit anders sal word, dat hy meer toegeneentheid teenoor haar sal toon, dat hy teenoor haar sal versag en dat hulle tóg gelukkig sal kan wees. Maar dit het nie verander nie.

      “Jy luister nie wat ek sê nie, Angélique!”

      Sy kyk half verskrik op en glimlag verskonend. “Jammer, Adéle, wat het jy gesê?”

      “Ek het gevra of jy dink dat die markies jou sal herken,” sê die ander meisie terwyl sy Angélique ondersoekend aankyk. “Jy het tog sekerlik nie vir hom gesê wat jy gaan aantrek nie, het jy?”

      “Nee, ek het nie, maar dit kan wees dat Madame Colbert dit gedoen het. Sy het my gewaarsku dat as hy haar vra watter tabberd ek gaan aantrek, sy verplig sal voel om hom te vertel.”

      Adéle lyk teleurgesteld. “Ag, nee, sy sou nie so iets gedoen het nie! En ek wou dan gehad het dat ons die aand régtig moet geniet!”

      Angélique haal haar skouers op. “Dis nie te sê sy hét nie, maar die moontlikheid is daar.” Sy maak ’n stadige draai voor die spieël terwyl sy haarself krities beskou.

      Die appelgroen satyn glinster sag in die dowwe lig van die kerse. Die weelderige, ryk borduursel in silwerdraad en kristalkrale vertoon nog amper net so mooi as wat dit eens was. Die sagte lig maak die ouderdom van die lieflike tabberd nie so opvallend nie. Angélique het geen diamante of ander edelgesteentes wat sy kan dra nie, maar haar glansende goue hare en heldergroen oë vergoed daarvoor.

      “Jy lyk pragtig, Angélique,” hoor sy Adéle sê en sy draai glimlaggend na haar vriendin.

      “Dankie, maar ek lyk nie die helfte so mooi soos jy nie, liefie. Daardie