die geveg wen, sal jy verplig wees om met hom te trou.”
Angélique kyk vinnig op. “Nee! Hulle veg nie oor my nie!”
“Hoe gaan jy dit aan die gaste verduidelik?”
Die meisie laat haar blik sak, maar antwoord nie. Sy ken die geheimsinnige Spanjaard nog maar skaars, maar die gedagte aan ’n huwelik met ’n wildvreemde man van ’n ander land is vir haar skielik selfs meer aanvaarbaar as ’n huwelik met die markies van Touraine. Sy weet nou dat daar geen wegkomkans meer is nie. Die uitslag van die geveg sal haar hele toekoms bepaal.
Eugéne de Vigny eis Angélique vir ’n hele paar opeenvolgende danse op. Sy kry net nie die geleentheid om van hom te ontsnap nie. Dis eers kort voor twaalfuur dat sy ’n kansie kry om by die saal uit te vlug om van hom af weg te kom. Sy maak eers doodseker dat hy haar nie volg nie en vlug haastig tussen die rye lanterns deur na die binnehof waar die waterput staan. Niemand kom agter haar aan nie en sy slaak ’n sug van verligting.
Vanaand, meer as ooit tevore, besef sy hoe ’n afkeer sy aan die markies het. Hy is aantreklik, skatryk en selfs sjarmant, maar sy besitlikheid teenoor haar maak haar paniekerig. Dit hinder haar dat hy nog nooit werklik toenadering teenoor haar probeer soek het nie. Hy wil net hê dat die huwelik tussen hulle so gou moontlik voltrek moet word.
Vanaand is dit al asof hy besluit het dat hy haar nie vir een oomblik onder sy oë sal laat uitgaan nie. Dit maak haar bang. Sy hou nie daarvan om so dopgehou te word nie en sy kan ook nie dink waarom hy dit doen nie. Elke keer as hy met sy gladde glimlag na haar aangestap kom, dan moet sy die impuls om op vlug te slaan, onderdruk. Hy versmoor haar met sy aandag. Sy weet dat die ander jong meisies haar beny, miskien juis omdat hy so ooglopend om haar draai, maar dit laat haar nie beter voel nie.
Angélique byt haar onderlip vas en frons liggies. Hy het nog nooit iets gedoen wat haar rede tot teësin gee nie. Hy was nog altyd hoflik, sjarmant, galant en alles wat ’n meisie se hart begeer sover dit ’n minnaar aangaan, maar daar is iets aan hom wat haar afskrik. Sy kan nie bepaal wat dit is nie, sy hou net nie van Eugéne de Vigny nie, al is hy hóé aantreklik. Noudat sy hom elke dag beter leer ken, groei die vrees in haar.
’n Ligte voetval op die plaveisel laat haar verskrik omkyk. Dan rek haar oë groot toe sy don Eduardo herken. Dis te laat om van hom te probeer wegkom. Hy het haar klaar raakgesien.
“Waarom is jy nie by die bal nie, señorita?” vra hy toe hy haar bereik. Hy glimlag geamuseerd. “Of het die markies met sy opdringerigheid jou dalk na buite laat vlug?”
Sy snak na haar asem. “Jy is vermetel, monsieur!”
Hy lag sorgeloos terwyl hy op die rand van die waterput gaan sit. Hy beskou haar ’n paar oomblikke in stilte.
“Miskien is ek vermetel,” sê hy eindelik, “maar dis die waarheid, of hoe?”
Die masker bedek sy gesig só dat sy nie die uitdrukking in sy oë kan sien nie.
Angélique draai weg. “Ek het niks vir jou te sê nie, monsieur. Jy is ’n skaamtelose leuenaar. Jy het die astrantheid gehad om ’n valse berig onder die gaste te versprei.” Sy draai skielik na hom en haar oë blits woedend. “Monsieur, jy weet net so goed as ek dat ék nie die rede was waarom jy en monsieur le marquis mekaar uitgedaag het nie! Waarom het jy daardie storie onder die gaste gaan versprei?”
Dis te donker om sy reaksie te sien, maar sy stilswye laat haar in onsekerheid. “U vooroordeel verbaas my, señorita,” sê hy eindelik afgemete. “Ek weet niks van die storie wat in omloop is nie. Dis die eerste wat ek daarvan hoor.”
Sy staar ongelowig na hom. “Hoe kan ek dit glo, monsieur? Jy was die enigste ander een wat van die woordewisseling geweet het.”
Hy glimlag effens. “U vergeet van señorita Adéle, dan nie?”
Sy ruk orent. “Sy sou nóóit ’n valse berig versprei nie, monsieur! Sy is bo verdenking!”
Hy haal sy skouers op. “Ek neem u woord daarvoor, señorita. Maar ek kan u ook verseker dat dit nie ék was nie.”
Sy huiwer. “Nou goed, ek glo u, monsieur. Maar dan beskuldig u indirek monsieur le marquis daarvan.”
Hy swyg ’n paar sekondes lank voordat hy haar antwoord. “Die markies, señorita, het ’n baie goeie rede waarom hy so ’n storie sal versprei. Hy sou nie graag die werklike rede vir die tweegeveg wou bekend maak nie.”
Sy kyk half peinsend na hom. “Ek weet nie waaroor julle veg nie, monsieur. Waarom sou monsieur le marquis die werklike rede nie wil bekend maak nie? Hy het tog niks om weg te steek nie. Hy is ’n onbesproke persoon.”
“Dis goed as u nie presies weet waaroor dit gaan nie, señorita. Dis beter so.” Hy kyk na haar, maar die masker verberg sy gesig. “Maar u kan gerus voel, u was nie die rede waarom De Vigny my uitgedaag het nie. Maar ek sou nie omgegee het as u wél die rede was vir ons tweegeveg nie.” Hy lag toe sy verontwaardig na hom kyk. “Miskien sal ek eendag die eer hê om om u hand te veg, señorita. Wie weet, miskien gebeur dit nog gou . . .”
“Gouer as wat jy miskien dink, Eduardo!” Die stem klap kil deur die nag om hulle.
Angélique ruk om.
Santiago draai lui na die spreker. “A, señor Markies! Ek was juis op pad om na u te gaan soek!” Hy kom stadig orent en met sy hande in sy sye gaan hy voor die ander man staan. “Moontlik kan u lig werp op iets wat die señorita klaarblyklik hinder.”
Eugéne de Vigny steek vas en kyk met onverbloemde afkeer na die Spanjaard. “U gedrag is skokkend en onhoflik, monsieur,” sê hy ysig en ignoreer die don se vraag. “U teenwoordigheid hier buite by mademoiselle De Busset is verregaande!”
Angélique kyk van die een na die ander. Hulle is min of meer van dieselfde bou en lengte. So met hulle maskers op lyk hulle besonder baie na mekaar – albei aantreklik, bewus van hulle hoë stand. Maar verwar sal sy hulle nie, dink Angélique. Don Eduardo het ’n houding van moedswillige onbeskoftheid, hoewel nie onverfynd nie, en die markies is onmiskenbaar arrogant. Die een is ysig, koud en ongenaakbaar en die ander is geheimsinnig, spottend, onpeilbaar.
“Laat ons nie nou oor dinge stry kry nie, señor,” sê Eduardo ligweg en speel oënskynlik ongeërg met die vergulde en met edelgesteentes beslaande hef van sy swaard. “Laat ons eers die een sakie afhandel. Ons kan later oor die señorita veg as u wil. Maar eers moet ons ’n ander saak besleg, of het u dalk vergeet, señor?”
“Ek weet nie wat u bedoel nie, monsieur,” sê die markies met ingehoue woede.
Santiago bekyk die arrogante edelman voor hom ’n paar oomblikke lank swyend. Dan lag hy sag.
“U vergeet gou, señor, maar ek vergeet nie.” Die glimlag verdwyn van sy lippe. “As u die buitestanders dit wil wysmaak dat ons oor die señorita veg, dan is dit u saak! Maar ék en jý weet wat die werklike rede is, señor!”
Eugéne de Vigny se gesig verstrak. “Ek verkies om die saak nie voor mademoiselle De Busset te bespreek nie!”
Die don se oë skitter agter die masker. “Die Kaap van Storms is ver van Parys, señor, maar nie ver genoeg nie.” Hy laat sy stem versag tot amper ’n fluistering toe hy vervat: “En Arles is selfs nog nader.” Dan draai hy om en stap weg.
Toe Angélique na die markies van Touraine kyk, skrik sy. Hy is grysbleek in sy gesig, sy vuiste is gebal sodat sy kneukels wit wys. Hy het sy masker afgeruk terwyl Santiago gepraat het en dit in ’n klein bondeltjie vasgedruk.
“Monsieur!” roep sy opreg bekommerd uit. “Voel u dalk siek?”
Hy kners op sy tande en sy hand bewe toe hy haar aan die arm neem om haar na die balsaal terug te lei.
Sy kan sien dat dit hom byna bomenslike inspanning kos om homself te beheers en uiterlik kalm te bly. Angélique verstaan nou nog minder van wat gaande is. Wat het Arles in Frankryk met hierdie twee mans te doen? Waarom het die markies so hewig geskrik toe die don die naam Arles so dreigend gefluister het? Wat het daardie klein vissersdorpie