Kan jy ons help?” vra Koen.
“Dit hang af. Sal julle doen wat ek sê?”
Koen kyk na Reynecke.
Reynecke knik stroef. “Laat ons hoor. Sal ons by die huis gaan praat?”
Cilla knik en hulle stap terug, verby die skuur, al langs die paadjie. Sy kyk om haar rond en kan nou die uitsig geniet wat Imke so beïndruk het. Die see lê blou waar twee bergreekse oopmaak. Haar oë dwaal nader aan die opstal. Skuins anderkant die huis, langs die bedding waar die werker gister bolle geplant het, is ’n land wat braak lê. Sy beduie soontoe.
“Wat gaan julle daar saai?”
“Canola. Dit blom in die winter. Ek weet nie of julle hierdie wêreld ken nie, maar julle kan gerus dan hierlangs ry. Dis prentjiemooi,” sê Philip.
“Ons is al twee Overbergse girls, ons weet hoe mooi dit is,” lag Imke. “Cilla se ouers boer net buite Caledon en my pa is by die bierbrouery op die dorp. Ná ons die wêreld verken het, het ons al twee besluit daar’s nie ’n mooier plek op aarde as hier nie. Julle weet seker ons hou al twee skool op Caledon.”
Hulle kom by die opstal aan en word deur heerlike kosgeure begroet.
Imke snuif dit behaaglik in. “Watter een is die kok?” swymel sy. “Ek trou dadelik met hom!”
“Wel,” glimlag Philip en vat Imke se hand gretig, “dis ek! Kom saam kombuis toe, dan praat ons oor jou aanbod.”
Cilla kyk die twee verbaas agterna. Imke is gewoonlik baie katvoet vir mans, maar sy het blykbaar geen probleem met dié een nie.
Reynecke stap in die gang af en beduie na die lang eetkamertafel in die eerste kamer. “Kom, ons sit sommer by die tafel. Wat sou jy sê is die probleem?”
Dis vir Cilla duidelik dat hy haar nog glad nie vertrou nie. Hy probeer nie eens die skeptiese toon in sy stem verbloem nie.
Cilla kyk na haar hande. Sy weet eintlik wat sy reaksie gaan wees nog voordat sy iets sê. Sy haal diep asem en kyk op, vas in sy oë.
“Daar is twee dinge. Eerstens, hoe het hy hier gekom?”
“Wat bedoel jy?” vra Reynecke bars.
“Van waar het hy gekom? Met watter pad het julle gery?” Reynecke staar haar aan asof sy van lotjie getik is. Maar dan kyk hy na Koen.
“Bredasdorp?”
Koen knik. “Ja, ek het hom gaan haal. Ons is deur Caledon.”
Cilla glimlag. “Oukei, dit maak sin. Bravo het iewers, heel waarskynlik op pad hiernatoe, ’n spesifieke merrie geruik en hy wil … hy wil haar dek.” Cilla voel hoe haar gesig warm word en praat vinnig verder. “Ek is nie seker nie, ek kan dalk verkeerd wees, maar ek dink ek weet presies watter merrie dit moet wees. Die ander ding is dat –”
Reynecke vloek en spring op. Voordat hy iets kan sê, gaan Cilla beslis voort met haar sin: “… Bravo verveeld is.”
Reynecke vou sy vingers van agter om die rugleuning van sy stoel en Cilla sien sy kneukels word wit. Sy het goed geweet hy sal nie wil hoor Bravo se probleem is so eenvoudig nie.
“Hy wil ’n merrie dek? Daar is ’n stal vol merries, waar kom jy aan die twak?” bulder hy. “En verveeld? Wat wil hy nogal doen? Gaan fliek?”
Koen hou sy hand in die lug op. “Kan jy verduidelik hoekom jy so sê, juffrou?”
Reynecke tel sy stoel half op en laat dit terugval. Dan stap hy vervaard ’n ent weg van die tafel af.
Cilla lig net een wenkbrou en kyk na Koen.
“Wat die merrie betref, ek glo hy het haar geruik op pad hiernatoe.” Sy haal diep asem en kyk vlugtig op na Reynecke. Hy staan ’n entjie weg met sy rug na haar, en dis duidelik dat hy dink sy praat die grootste klomp onsin.
“My ouers se plaas is langs die N2, julle moes so om gery het op pad hiernatoe van Bredasdorp af. Ons het ’n merrie, Maggie, wat presies lyk soos wat Bravo …”
Reynecke vloek, draai om en sit sy hande op sy heupe. “O, so dís wat jy doen. Jy soek ’n afsetgebied vir jou eie perde, hierdie slenters van jou moet mense uitvang?”
Cilla staan so vinnig op dat haar stoel agteroor val. Sy byt eers op haar tande en probeer kalmeer. Sy het nog nooit aan haarself gedink as die bakleierige soort nie, maar die man maak haar so kwaad, sy kan slange vang!
“Soos ek gesê het, dit is dalk glad nie ons Maggie nie. Buitendien is sy nie te koop nie, beslis nie aan jou nie.” Haar asem jaag en sy en gluur Reynecke aan. “Om Bravo se onthalwe sal ek haar hierheen bring. Tydelik.”
Sy tel die stoel op, gaan sit weer en sit haar hande voor haar op die tafel. Sy wag totdat hulle ophou bewe. Dan kyk sy liewer na Koen.
“Wat julle ook moet onthou, is dat elke perd ’n unieke persoonlikheid het. Nes mense. Ons is nie almal dieselfde nie en reageer nie dieselfde op goed nie. Ek sal meer tyd saam met Bravo moet deurbring om regtig te weet, maar ek dink hy is ’n regterbrein-ekstrovert. Hy’s impulsief, kan nie stilstaan nie, senuweeagtig, skrik maklik. Hy’s energiek en atleties, met uithouvermoë, en hy neem dinge om hom waar. Dis belangrik om te weet presies wat sy persoonlikheid is, dit help mens om te weet hoe om hom te hanteer. Reg te hanteer.”
Reynecke kom vinnig nadergestap en vou sy arms voor sy bors. “En nou wil jy seker vir my ook ontleed?”
Cilla wring haar hande styf inmekaar, maar kyk hom koel aan. “Nee, dis nie deel van my werk nie. Maar as jy ’n perd was, het ek gesê jy is ’n linkerbrein-introvert. Jy hou van argumenteer, jy’s steeks en koppig en jy reageer nie op wat ander vir jou sê nie.”
Hy trek sy oë op skrefies en sy sien hoe hy hard op sy tande byt. Voordat hy enigiets kan sê, draai sy weer na Koen. “Laat weet my maar as ek vir Maggie kan bring. Dis nou as jy hierdie man kan oortuig dat ek nie ’n verskuilde agenda het nie.”
Reynecke blaf ’n sarkastiese lag. Cilla ignoreer hom.
“Bravo is verveeld ook, julle hanteer hom te sag. Hy wil sy bene gebruik, hy’t veel meer aktiwiteit nodig. Laat hom los rondhardloop. Hy is gefrustreerd en benoud. Want nog iets, iemand gebruik ’n sweep naby hom.” Haar oë blits vlugtig. “Moenie dit toelaat nie, dis heeltemal onnodig. Geweld is nie die antwoord nie.”
“Het jy enige idee hoe belaglik jy klink?” vra Reynecke afgemete. Hy staan weer met sy hande op sy heupe, sy kake opmekaar geklem.
Cilla draai net haar kop in sy rigting en praat verder sonder om haar aan sy onderbreking te steur. “Onthou, in die natuur is ’n perd die prooi. Daarom is hy van nature bang en skrikkerig. Hy is ook ’n kuddedier en hy soek leiding. Gee hom liefde en respek en jy sal nie probleme hê nie. Ek sou ook voorstel dat julle iemand kry wat akupunktuur doen. Die aura aan sy linkerkant lyk wit, die chi-energie vloei nie goed nie. Dit kan op bloedarmoede dui, maar ek’s nie seker nie.”
Reynecke gooi sy arms in die lug en los ’n string vloekwoorde wat sy nog nooit in daardie presiese volgorde gehoor het nie.
Cilla staan op. “Wel, dis my raad, maak daarmee wat jy wil. Jy glo my nie, jy vertrou my nie – soek dan ’n ander oplossing. Onder die omstandighede dink ek nie dis ’n goeie idee dat ons vir ete …”
Imke kom ingewarrel. “Cilla, die man kook soos ’n engel! Jy moet kom proe. Hy is besig met –”
“Ek dink ons moet liewers gaan, dis –”
“Jy’s laf, man, as jy eers gesien het …” Dan bly sy stil en kyk stip na Cilla. “Hy wil nie glo wat jy sê nie?”
Cilla knik en vat Imke aan die arm. “Dis beter dat ons gaan.”
Moet hy nou huil of lag? wonder Reynecke terwyl hy die twee vroumense aangluur. Sê vir hom sy perd is verveeld en alleen, wil haar merrie hiernatoe bring, praat van auras en energieë! Die vrou is met die maan gepla, van haar sinne