hulle eendag weer Llandudno toe kom, of julle moet vinnig New York toe vlieg.”
“Wonderlik! Ek wou lankal soontoe! Maar nou moet ek eers gaan kyk wat in die kombuis aangaan.” Sy bly ’n rukkie stil en sit dan haar hand op syne. “Ek is bly ons het gepraat.”
Met dié staan sy op en begin goed op die skinkbord laai.
“Kan ek help?” vra hy.
“Nee, dis net twee koppies en twee borde. Ontspan jy maar.”
Hy gaap. “Ek is nogal lui.”
“Ek sal jou nie kwalik neem as jy gaan skuinslê nie. Jy het ’n lang vlug agter die rug.”
“Ek sluimer sommer hier, kyk vir die berge.”
“Dis jou plaas, Jacques. Drink die skoonheid in. Suzette is verlief op Rosedal en op jou. Sy sal alles los om jou vrou te wees. Ek jok nie.”
Jacques is stomgeslaan. Sy ma wag gelukkig nie vir ’n antwoord nie. Sy glimlag asof sy ’n taak goed afgerond het, vat die skinkbord en stap weg.
Nou het hy haar gerusgestel en nie die mandjie patats uitgegooi nie, dink hy toe hy haar agternakyk. Suzette sal trou, ja, maar vir hoe lank weet hy nie – tot sy weer op haar ou krukke terugval?
Nou het sy hom nog nodig. Hy is die sterk een in die verhouding, die een wat haar regop hou wanneer sy wil inmekaarstort. Wat haar dun spiere masseer as sy moeg is, wat haar moed inpraat wanneer sy dink sy is lelik of as ’n ander model ’n kontrak voor haar neus weggeraap het.
Hy is die een wat saam met haar winkels toe gaan en geduldig sit sodat sy die een uitrusting ná die ander vir hom kan vertoon. Sy is verspot versot op klere, kry dikwels ontwerpersuitrustings present, maar dra dit selde. Nee, sy moet die winkels invaar en nog klere koop en hom saamsleep vir ’n tweede opinie. Hy haat dit, veral as dit heeldag aanhou.
Sy kan ook nie markte met vars produkte weerstaan nie en koop mandjies vol kos, wat hy later vir die skoonmaker moet weggee. Sy sit vir hom kos voor, maar sy eet nie saam nie, en hy geniet dit nie om alleen te eet nie. Wanneer sy ’n slag vir ’n maand of twee by hom was, voel hy moeg en depressief, selfs skuldig omdat hy haar blykbaar nie gelukkig kan maak nie. Al is seks ’n hoogtepunt, laat sy hom hoog en droog as sy met hom klaar is. Jaag hom soms selfs uit die kamer sodat sy kan rus – asof hulle nie saam kan rus nie.
Hy is moeg. Hy verlang na ’n vrou wat hom wil troetel, soms ook sý spiere masseer, saam met hom eet en drink, kans sien om saam met hom te gaan stap. Wandelpaaie langs die see en in die berge, dis sy vreugde – nie ’n trapmeul in die gim nie.
Skielik, helder oordag, sonder dat hy bewustelik daaraan dink, kry hy die reuk van fynbos en nat grond, Sharise se intiemste plekkie wat na pynappels ruik. Hulle het orale seks gehad, met die verskil dat hulle dit nie by daardie naam genoem het nie. Nee, dit was hul teerste soene, hul eerlikste liefdesdaad, die beste alternatief vir ’n sonde wat dalk op ’n ontydige swangerskap kon uitloop.
Hy was ses jaar selibaat voor hy weer aan ’n vrou gevat het, twee weke van hel nadat hy die nuus gekry het van Sharise se huwelik met ene Jermaine. Oor hom kon hy nie eens op die internet iets opspoor nie, ’n nikswerd met geen verlede, hede of toekoms nie.
Die meisie vir wie hy ten minste geval het, is wêreldbekend.
Die bekende model.
Suzette.
Net Suzette, sonder ’n van.
Voor haar het hy homself gehelp en Sharise onthou. En nou, noudat hy haar weer gesien het en in sy arms vasgehou en gesoen het, nou weet hy nie of hy ooit weer in Suzette se omhelsing gemaklik sal wees nie.
Hy moet terug na Sharise. Die glimp wat hy van haar gekry het, is te min en ook te veel. Hoe kon hy droom dat sy so pragtig sou word! Skraler, weerloser, meer sensueel, haar hare nog langer, haar oë effens hartseer, en daardie mond, dis of haar mond ryper is. Hoe het hulle nie gesoen nie!
As sy ná vanoggend sê sy stel nie in hom belang nie, lieg sy.
10
Jacques het ingesluimer en was vas aan die slaap toe die hond langs hom knor en opstaan. Hy word wakker en keer die dier met sy hand. Waar is ek? wonder hy toe hy die blou berge eerste sien, wit vlieswolkies wat saampak, en wingerde.
Is dit Champagne of Languedoc of Provence?
Vir ’n oomblik is hy heeltemal gedisoriënteer. Die laaste tyd was daar geen plek wat hy sy eie kon noem nie. Hy het altyd tydelik iewers oorgebly, altyd gehuur, hom nooit langer as ses maande verbind nie.
Nou herken hy die pad met die wit huisies, sy ma se stoepmeubels, en die geel labrador wat rek en weer gaan lê.
“Askies ... askies, oom.”
Die kind op die breë stoeptrap lyk tegelyk stout en versigtig. Lewendige bruin oë in ’n ronde gesiggie met ’n wilde krulkop, maer beentjies grou van die grond, kortbroekie en trui wat ’n nommer te groot is, seker ’n ouer boetie s’n gewees.
Moet hy nie in die skool wees nie?
Jacques sit orent. “Ja?”
“Ouma Maria het my gestuur.” Die kind hou ’n koevert voor hom uit. Hy is versigtig om nader te kom. “Ek’s bang virrie hond.”
Jacques staan op en stap na hom toe, bly tussen hom en die hond, wat nou heel vriendelik stert swaai.
“Toemaar, sy sal nie byt nie. Sien jy, sy lag.”
Die outjie lyk skepties. “Ek ken haar, sy byt.”
Hy hou sy afstand, die koevert in die punte van sy vingers. “Ouma Maria het gesê ek moet dit in meneer Jacques se hande sit, die jong meneer Jacques. Is dit oom?”
“Jip, dis ek.”
Die kind kyk hom aan asof hy hom nie glo nie. Lyk hy al só oud?
“My pa is die ou meneer,” verseker hy hom.
Die outjie druk die koevert in sy hand. Dit lyk of hy wil hardloop, maar hy bly staan.
“Is jy nie vanoggend skool toe nie?” terg Jacques.
“Ek gaan volgende jaar, ek is Desember ses.”
“Jy’s slim om boodskappe af te lewer.”
“Ouma het gevra, ons mag nie hier kom nie.”
Jacques steek die koevert in sy broeksak, goed gevou. Die seuntjie trippel rond, kyk van die oop voordeur na die hond en dan weer na Jacques. Sy oë rol senuweeagtig.
Jacques ken die storie. In Europa kry almal fooitjies – wat hulle ook al vir jou doen. In Afrika noem hulle dit bribes. Hy steek sy hand in sy agtersak, haal twee vyfrandstukke uit.
“Hierso. Dankie, hoor!”
Die seuntjie gryp die muntstukke. “Jislaaik!”
Hy struikelval met die trap af, slaan amper bolmakiesie soos hy maak dat hy wegkom.
“Wat maak daai kind hier?” vra Jacques se ma skielik agter hom. “Het hy tog nie kom geld bedel nie?”
Jacques voel skuldig. Hoekom het sy ma nog steeds so ’n uitwerking op hom? Dis sý geld, hy kan dit gee vir wie hy wil.
Intussen hou hy sy hand in sy sak oor die briefie; dit krap teen sy palm. Het sy ma gesien hoe die kind die briefie oorhandig? Wil sy kom uitvis?
“Hy’t net kom loer wie is die vreemdeling.”
“Toe vra hy geld?”
“Toe gee ek hom iets. Hy het nie gevra nie.”
“Jy gaan vir jou moeilikheid op die hals haal. Môre-oormôre hardloop al wat ’n kind op die werf is agter jou aan. Jy ken dié mense se kinders.”
Jacques wil hom vererg, maar hy hou hom in. “Ek sal nie weer nie, ek belowe.”
“Hulle is nie veronderstel om naby die voorstoep