Lydia en die loodgieter. Anita du Preez

      Lydia sug diep. “Waarom sou ek dít nou wou doen?”

      “Omdat die prysgeld vir die wenner, rofweg geskat, tweehonderd-en-vyftig-duisend rand is! Plus ’n jaar in daai kunstenaarswoonstel-besigheid.”

      “Nou ja. Dis mos duidelik dat dit buite my liga val.”

      “Wel, al wen jy nie, is dit een helse eer as jy op die kortlys sou kom. En die finale uitstalling en prysuitdeling is hier. Die galery is net hier naby my!”

      “Waar is hiér, Ma?” vra Lydia moeg.

      “Hier in Parys, in die Rue Saint-Claude, kind. Hier in die stad van die avant-garde sedert Noag!”

      “Noag, Ma?”

      “Oukei, Toulouse-Lautrec, Da Vinci, Magritte, maak dit saak? Parys was en is nog altyd –”

      “Oukei, Ma. Ek sal daaroor dink. Dankie, Ma. Kan ek asseblief nou net eers gaan slaap?” Lydia kry lag vir haar ma wat sulke name rondgooi terwyl sy geen idee van kuns, kunstenaars of hul herkoms het nie.

      “Ja, nag, kind. Jy moet seker vroeg opstaan om jou pêrels voor daai klomp swyne te gaan werp.”

      “Is so. Nag, Moedertjie Ma.”

      Daar is tog ’n warm kolletjie in haar binneste toe Lydia eindelik haar lig afskakel. Oor haar ma, oor Braam en Stephan. Miskien selfs oor Bernard en sy pille. En dan is daar boonop hierdie nuwe toevoeging tot haar lysie menslike kapitaal: Joshua. Oor wie sy eintlik glad nie behoort te dink nie.