iéts reg gedoen. “Hoekom vra Pa?”
“Omdat die ou wat die job gedoen het ’n vrót job gedoen het. Dit lek nog altyd hier onder. Kyk!” Braam wys hoe nat sy vingers is.
Lydia voel hoe sy begin bloos. Die Vader weet hoekom ...
Braam kom steunend orent. “Jy moet dat ek vir jou die nommer van ’n behoorlike loodgieter gee voor ek loop, hoor? Hierdie paloeka wat hier gewerk het, het g’n clue wat hy doen nie.”
Lydia slurp die laaste bietjie koue Earl Grey op sodat haar pa nie moet sien hoe rooi haar gesig geword het toe hy van loodgieters begin praat nie. Jy sou sweer sy het self die flippen pyp gelas en word nou daaroor gekritiseer soos wat sy bloos!
“Kry jy warm of is jy net honger?” vra Braam toe hy opkyk. Gelukkig gaan hy oudergewoonte voort sonder om te wag vir haar om te antwoord. “Nou maar gooi vir ons van daardie merlot, dan maak ek vir ons killer omelette.”
Maar Lydia bly sit net daar met haar mond vol tande en iets wat fladder in haar maag, en dis beslis nie hongerte nie.
2
Lydia slaap die nag min. Sedert haar pa haar aandag gevestig het op die feit dat die pyp onder die wasbak steeds lek, het sy bewus geraak van die gedrup-drup-drup wat later soos geweerskote in haar slapelose ore begin klink. Veral nadat sy die plastiekemmer onder die lekplek gaan sit het. Nou tip-tip-tip dit weergalmend deur die huis terwyl sy stoei en woel met haar beddegoed.
Sy’s sommer kwaad. Kon die ellendige skepsel nou nie maar die pyp ordentlik gelas het nie? Hy is tog immers ’n loodgieter en om ’n pyp onder haar wasbak te las, behoort tog seker nie breinchirurgie te wees vir so iemand nie? Maar dis eintlik geen wonder nie. Die verdomde vent se hande lyk mos juis asof breinchirurgie eerder sy beroep moes gewees het.
Eintlik is sy op ’n heel ander vlak omgekrap. Haar pa het vir haar die naam van ’n loodgietersfirma neergeskryf. Dís wat haar eintlik wakker hou. Die feit dat sy eerder lus is om einste die eerste loodgieter met die mooi hande te laat terugkom om sy knoeiwerk reg te maak. Dit maak tog sin, nie waar nie, probeer sy haarself oortuig tydens hernude gevegte met haar pap kussings.
Tip-tip-tip hou die gedrup ongestoord aan. Haar senuwees is rou. Dis eers toe sy eerlik aan haarself erken dat sy om ’n heel ander rede dieselfde man wil laat kom, en besluit dat sy hande so skoon lyk omdat hy gedurig in water werk, dat sy soort van tot ruste kan kom. Uiteindelik gaan draai sy ’n lap om die lekplek. Sy raak eers aan die slaap toe die voëltjies buite haar kamervenster begin tjirp.
Terwyl haar koffiewater later die oggend kook, bekyk Lydia self die skade. Die emmer is omtrent kwart vol water. Dit is dus nie so dringend nie. Sy kyk op haar horlosie. Halfelf. Saterdag. Sou die firma oop wees op Saterdae? Dalk moet sy wag tot Maandag. Nee. Dit sal lol, want dan het sy klas, en sy kan tog op stuk van sake nie tyd af vra oor ’n pyp wat drup nie.
Sy sal maar moet bel. Nie haar pa se loodgieter nie, die ander een. Hy moet immers sy gemors kom regmaak. Hoekom sal sy iemand anders daarvoor betaal? Niks minder as reg nie, redeneer sy, maar sy kom ook nie aan die bel nie. Eers ná nog ’n koppie koffie vat sy die foon en soek die nommer.
“Ferreira Loodgieters,” praat ’n oorgemoduleerde vrouestem in Lydia se oor. Wat het sy ook nou eintlik verwag? Dat háár loodgieter self die telefoon sou antwoord? Haar loodgieter, nogal! Lydia skrik eintlik vir haar verspottigheid.
“Hallooo! Ferreira Loodgieters!” sê die vrou en Lydia vererg haar sommer. Kan die mens nie hoor sy sukkel nie! Sy kon nog nooit regkom met sekretaresses nie. Vreemde spesie. Haar dokter se ontvangsdame maak haar net so mal. Praat met jou asof sy die dokter self is en namens hom besluite mag neem.
“Hallooooo, kan ons help?”
“Ek is op soek na my ... e ... ’n loodgieter,” sê Lydia uiteindelik.
“Watter een, dame?”
“Is daar dan meer as een?” vra Lydia.
“Ja, dame, daar is meneer Ferreira senior en meneer Ferreira junior.”
“O,” sê Lydia.
“Dis Ferreira senior van Ferreira Loodgieters, en ek antwoord oor naweke ook die foon vir Joshua Ferreira Plumbing and Sanitation, wat behoort aan Ferreira junior.”
“Dis hy, ja. Daardie een!” sê Lydia harder as wat nodig is, en sy bloos al weer. Ruk jou reg, Lydia le Fleur, betig sy haarself, jy is amper veertig, nie veertien nie, maar die ongehoorsame tiener in haar voeg skielik uitasem by: “En dis ’n noodgeval!”
“Wel, al die tegnici is al uit, maar ek sal kyk wat ek kan doen.”
Vaderland. Lydia is skoon oorstuur toe sy die foon dooddruk nadat die dame ewe geduldig vasgestel het wat haar nommer is en waar sy woon. Die vrou wonder seker hoe enigiemand só opgewonde kan klink oor ’n loodgieter. Aan die ander kant ... As die loodgieter lyk soos wat hierdie een lyk, is die vrou heel waarskynlik gewoond aan meisies met probleme met hul pype. Sy sit sekerlik daar en grinnik oor nog een van hulle terwyl sy haar lang rooi naels bestudeer.
Hoewel sy weet sy gaan die ritteltits kry van al die kafeïen, maak Lydia sommer nog koffie, vat twee stukke beskuit en gaan sit daarmee teen die stapel kussings op die diep vensterbank in haar sitkamer. Dis haar dinkplek, waar sy kalmte en rus kry.
Sy ruk wakker toe haar voordeurklokkie lui. Vir ’n oomblik wonder sy waar sy is. Sy vryf oor haar slape, druk haar bos hare met een hand plat en wag dat die persoon weer moet lui. Dalk sal sy kan uitmaak wie dit is voor sy oopmaak. Sy is immers half deur die slaap en in haar flenniepajamas.
Die klokkie lui weer. Nee, sy ken nie die lui nie. Sy gaan net hier bly sit en liewer nie oopmaak nie, besluit sy, en vou haar arms.
Sy val byna van die vensterbank af toe iemand agter haar teen die loodglasruit tik. Toe sy omdraai, steek haar asem in haar keel vas. Dis die loodgieter. Háár loodgieter! Hoe op aarde het hy so gou daar gekom? In Kaapstad wag jy maklik dae, weke, nee, maande vir so iemand, en hier staan hy! En hy glimlag spierwit en breed en beduie hy is jammer, maar sy antwoord dan nie die deurklokkie nie?
Lydia vat haastig haar hare agter in haar nek vas. Sou haar flennies se knope almal vas wees? Sy is nie decent nie, sou haar ma gesê het. Lydia haal diep asem. Haar ma is nie nou hier nie en die kalf is in die put. Die man kom sy knoeiwerk regmaak, nie om haar uitrusting te beoordeel nie. En dis háár huis en hier kan sy lyk soos wat sy wil, en buitendien is hy die een wat hom behoort te skaam oor sy halwe werk, nie waar nie?
Sy trek haar skouers agteroor, beduie vir hom hy moet voordeur toe en marsjeer in die gang af op haar kaal voete om die man te gaan vertel waar Dawid die wortels gegrawe het.
“Mevrou Le Fleur?”
“Dis ek, ja, wie het jy gedink is dit? Cruella de Vil?” Lydia skrik vir haar eie onbeskoftheid en vat-vat na haar hare.
Die man frons. “Hmm ... meer Daisy de Melker, sou ek sê.”
Lydia se oë rek en sy aarsel. Dis nie aldag dat iemand haar aanvat nie. Haar studente beslis nie. Sy skraap haar selfbeeld van die vloer af op.
“Uhu ... Ten minste staan ék nie hier om my brouwerk te kom regmaak nie.”
“Touché,” sê die vent en sy een wenkbrou lig effens.
“Miskien moet jy liewer konsentreer op loodgietersterminologie eerder as Franse terme, meneer ... e ...”
“Joshua Ferreira,” bied hy met ’n stout uitdrukking in sy blou oë aan, maar om haar eie private redes plaas sy liewer nie haar hand in sy uitgestrekte handpalm nie. Sy staan net bot opsy en beduie hy kan instap.
Die gang is skielik te nou vir haar toe hy verbykom, want sy blou T-hemp span net reg oor sy bors en hy ruik na man en iets soos vars sitrus. Dalk skeerroom? Is dit haar verbeelding of tel haar neus ’n sweempie sexy muskusgeur op? Gedra jou, Lydia, beveel haar brein. Konsentreer. Fokus. Hoekom? vra haar kunstenaarsiel, daar is mos niks mee verkeerd om na iets moois te kyk nie! Sy het oë ...
Lydia sluk swaar. Sy donker