half na asem van verbasing.
“Sowaar,” kry sy dit verslae uit, “jy ís Wouter. Ek herken jou nou aan jou blou oë en donkerbruin krulhare. O gonna, en al die tyd verkeer ek onder die indruk dat jy een van Blouberg se plaaswerkers is. Maar dis jou eie skuld dat ’n mens jou vir ’n werknemer aansien. Waarom jy sulke nare velskoene en so ’n olierige hoed dra, gaan my verstand te bowe.”
“Lecia,” sê hy met ’n geamuseerde glimlag, “jy is sowaar nog dieselfde klein vuurvreter van negentien jaar gelede. Gits, jy het my daardie dag ’n vreeslike lewe gely. Ek hoop jy het dit ontgroei, meisiekind, anders gaan ek een van die dae grys wees. Klim uit, die honde sal jou nie byt nie. Hulle het nogal groot respek vir ’n mooi meisie.”
Wouter hou die motordeur vir haar oop terwyl sy styf en stram uitklim. Toe sy langs hom staan, bekyk hy haar belangstellend van kop tot tone en vervolg bedaard: “Maggies, maar jy het ’n oulike meisie geword. Dagsê, niggie.”
Hulle groet mekaar met die hand. Lecia se fyn handjie word behoorlik toegevou in sy groot hand met die lang vingers.
“Middag, Wouter,” glimlag sy goedig. “Jong, jy moenie met my spot nie, ek waarsku jou. Al jul ou hekke, bulte en berge het my senuwees uitgerafel en my geduld is op. Ek voel moeg, vuil en sommer uitgeteer van die honger. Ek hoop julle het darem vir ’n mens iets om te eet. Weet jy, ek het vanoggend op Aliwal-Noord laas geëet.” Sy kyk na haar polshorlosie. “Dis sowaar al byna halfdrie. Geen wonder ek vergaan van die honger nie.”
“Kom binne, tant Elsa sal vir jou iets te ete voorberei. Intussen kan ons ’n bietjie gesels,” stel Wouter bedaard voor. Hy merk haar vraende blik en verduidelik: “Mevrou Muller is al jare lank die huishoudster hier op Blouberg, maar ons noem haar sommer tant Elsa. Sy is al betreklik bejaard en nog van die ouderwetse soort wat Johannesburg as ’n hedendaagse Sodom en Gomorra beskou. Volgens haar broei al wat sleg en onheilig is in Johannesburg uit. Dis glo ’n nes van moordenaars, rowers en kwaaddoeners.”
Hulle stap die huis binne. Wouter neem haar na ’n netjiese sitkamer toe en albei neem op die rusbank plaas. Lecia kyk hom met ’n glimlag aan en sê met ondeunde pret in haar stem: “Jou vrome tant Elsa beskou my dus as ’n Sodomiet.”
“O, dis niks om jou oor te verontrus nie,” antwoord hy gerusstellend. “Tant Elsa ken die Branks van Blouberg al baie jare.”
“En daarmee bedoel jy . . . ?”
“Dat ’n mens enigiets van hulle kan verwag,” sê hy goedig, kompleet asof dit ’n alombekende feit is dat die Branks van Blouberg anders as ander mense is. “Terloops, ek het vir jou ’n musiekkamer laat inrig, die vertrek net langs jou slaapkamer. Maar laat ek eers vir tant Elsa gaan sê om vir jou iets te ete te maak.”
Hy kom sonder meer orent en verlaat die vertrek. Lecia kyk sy lang gestalte met die breë skouers krities agterna – asof sy hom opsom, meet en weeg. Sy ken mans, en sy het nog altyd daarin geslaag om hulle na haar pype te laat dans. Maar hierdie man, hierdie plaasjapie met die groot, uitgetrapte velskoene en olierige hoed, is vir haar ’n vreemde verskynsel. Sy afskuwelike hoed en stewels pas glad nie by sy gladgeskeerde gesig en skoon, netjiese kakiehemp en kakielangbroek nie.
So, dan is dít nou Wouter Fouché, gesels sy in haar gedagtes met haarself. Hy het nogal ’n groot man geword sedert ek hom laas gesien het . . . Hy is so lank dat hy net-net by die deur kan uitgaan, en hy het omtrent ’n paar breë skouers.
Haar blik dwaal stadig deur die ruim vertrek en neem elke meubelstuk, familieportret en ornament waar. Hy is nogal nie onaardig nie, met sy eweredige gelaatstrekke, sterk ken en karaktervolle mond, kuier haar gedagtes nog steeds by Wouter. Jammer dat hy ’n plaasjapie is en moontlik nog ongeletterd daarby. In elk geval, ek gaan nie toelaat dat die man se voorkoms my beïndruk nie. Hy lyk nou wel vriendelik en gemoedelik, maar daar is ’n trek om sy mond en in sy oë wat duidelik toon dat hy ’n duiwel kan wees as hy kwaad is . . . En hy lyk erg agterlik met daardie onooglike stewels en olierige hoed. Arme man, weet natuurlik nie van beter nie.
Haar blik dwaal na die rooibruin mat op die vloer. Wel, hulle lewe darem nie agterlik nie en . . . hm, nogal elektrisiteit ook. Hierdie vertrek se meubels is nou wel nie luuks nie, maar dit is skaflik. Net daardie ou klomp familieportrette val nie in haar smaak nie.
Haar blik val op Wouter se hoed wat langs die rusbank op die vloer lê. ’n Oomblik lank oorweeg sy dit om die hoed deur die venster te gooi. As die honde nie te kieskeurig is nie, kan hulle ’n maaltyd daarvan maak en hoef sy nie langer teen so ’n olierige hooftooisel vas te kyk nie.
Sy onderdruk die gedagte, en op hierdie oomblik kom Wouter en ’n lang, skraal, bejaarde vrou die sitkamer binne.
“Tant Elsa, dit is nou Lecia Brank, wyle oom Isak se broerskind,” sê Wouter. “En dit is tant Elsa, ons huishoudster, Lecia.”
“Aangename kennismaking, tant Elsa,” sê Lecia vriendelik en groet die ouer vrou met die hand.
“Middag, kind,” sê die vrou met ’n effens temerige stem. “Ek is bly jy het darem veilig hier aangekom. Ek sê net vanmôre nog vir Wouter, dis darem vreeslik gevaarlik vir ’n meisie om alleen van Johannesburg af met ’n motor te ry. ’n Mens lees vandag van sulke vreeslike dinge in die koerante. Ag, kind, ons is bly dat jy darem nog lewe en als. Ek gaan nou dadelik vir jou kos maak en sommer ook vir Arrie roep om jou tasse na jou kamer toe te bring . . . Nou ja, ek sal jou laat roep sodra die kos op die tafel is, Lissie . . . Lesie . . .”
“Lecia, tante,” help Wouter haar vriendelik reg.
“Ag, Wouter, ek sal nooit daardie vreemde naam onthou nie,” kla die ou tannie. “Nee, ek sal die kind maar Lesie noem . . .Nou ja, dan loop ek maar. Ek stuur nou-nou vir julle koffie.”
Lecia kyk die ouer vrou met ’n geamuseerde glimlaggie agterna. “Nogal ’n gawe ou tannie, al is sy van die ouderwetse soort,” sê sy. “Ek weet nie waarom dit so is nie, maar ’n mens voel vir haar jammer. Iets in haar wek die indruk dat die lewe baie swaar op haar skouers druk.”
“Dis waar,” beaam Wouter, “maar sy het ’n hart van goud. Almal wat haar ken, is lief vir haar. Maar onthou, hierdie huis is nou ook jóú eiendom en tuiste. As jy iets wil verander, staan dit jou vry om dinge volgens jou smaak in te rig. In elk geval, daar is ’n ander sakie wat ek met jou wil bespreek. Dit staan in verband met oom Isak se testament, en ek vrees dit raak jou in ’n groot mate –”
“Natuurlik nog meer van sy onsinnige, onmoontlike bepalings,” val sy Wouter onverskillig in die rede.
Laasgenoemde staar haar openlik verbaas aan. “Ek begryp nou glad nie wat jy bedoel nie,” sê hy. “Wat is so onsinnig en onmoontlik aan oom Isak se testament?”
Lecia kan sweer die man yl, of anders hou hy hom opsetlik onnosel, en met onnosele mense het sy geen geduld nie.
“Jy vra nog!” roep sy met ’n ergerlike frons uit. “Wat het die ou satanskind . . . e . . . ek bedoel, die ou man tog besiel om my mede-erfgenaam van Blouberg te maak en my op so ’n subtiele wyse na hierdie verlate uithoek te dwing? Weet jy, ek wou die prokureur met oom Isak se lawwe testament en al na sy peetjie stuur, maar tant Emma het my gekeer. Ja, dis net aan haar te danke dat ek vandag hier is. Ek het my vandag al bitterlik verwens omdat ek my aan haar gesteur het, en nou kom vertel jy my dat ek nog lank nie die einde van die ou heiden se verspotte testamentêre bepalings gehoor het nie. Was die ou kinds, of was hy stapelgek?”
Dis vir Wouter baie duidelik dat Lecia nou die herrie in is, daarom bly hy geduldig. “Oom Isak het redes gehad waarom hy sy testament so . . . e . . . ietwat buitengewoon opgestel het, Lecia. Kyk, ’n meisie kan nie die helfte van ’n pronkplaas soos Blouberg erf en ’n stadsjapie bly nie. Die rede waarom jy jou hier moet kom vestig, is om iets van die boerdery en die lewe van ’n boervrou te leer.”
“Genugtig, moet ek leer om te boer!” Dis eerder ’n uitroep as ’n vraag. Die verbystering in haar stem ontgaan Wouter nie.
Haar geskokte gesiggie laat hom stilweg glimlag, maar hy kry dit tog reg om bedaard te antwoord.
“Ja,