motorfiets kom ’n tree van haar af tot stilstand en ’n plotselinge stilte volg toe die dreunende enjin afgeskakel word.
“Skakel die lig af!” beveel Erika en beweeg na die meisie agter die bestuurder. “Is jy Karen van Vollenhoven?”
“Ja. Wie is jy?” vra die meisie kil.
“Ek sal later verduidelik. Jou broer Wilhelm is hier en hy wag op jou. Hy gaan nie bly wees om jou –”
“Sjuut! Daar kom ’n ou man met ’n flits aan,” waarsku die motorfietsbestuurder.
“Dis seker my broer, Kallie. Maak asof hierdie meisie jou nooi is. Ek gaan verkas,” fluister Karen, klim van die motorfiets af en verdwyn tussen die donker struike, terwyl Kallie ’n besitlike arm om die oorblufte Erika slaan.
3
Skok oor die skielike wending van sake laat Erika willoos staan terwyl Kallie sy arms om haar slaan, haar ru teen sy motorfiets aantrek en haar vol op haar lippe soen.
Die verblindende ligstraal van die flits op haar en Kallie laat haar weer in beweging kom, en sy ruk haar met geweld uit die vreemde jong man se omhelsing los.
“Vervlaks, man, ek weet nie eens wie jy is nie!” roep sy vuurwarm van ergernis uit en onderdruk met moeite die begeerte om Kallie se ore warm te klap. Sy ruk haar kop op en kyk na die onsigbare figuur agter die lig van die flits. “En jy, onnosel, kan gerus elders gaan jag! Ons is nie springhase nie.”
“Erika . . . Erika . . .” sê Wilhelm en sy hoor die treiterende lag in sy stem. “Rits jy saam met jong mans wat jy by ’n disko opgetel het, op hulle motorfietse rond? En nogal dié tyd van die oggend? Ek dag ek sal jou vra om Karen ten goede te beïnvloed, maar nou . . .” Hy sug teleurgesteld.
“Maar is jy dan heeltemal simpel?” skree Erika en skrik vir die volume van haar eie stem. Daar doen sy dit al weer: skree die hele Bergvallei om halftwee in die oggend wakker – en dit net omdat sy Wilhelm van Vollenhoven nie voor haar oë kan verdra nie.
Of is dit dalk die liefde wat haar onverhoeds bekruip het, soos Sophia beweer?
O nee, sy was darem al meer as een keer verlief, en gewoonlik was sy sag en dierbaar en inskiklik en te gretig om die man in haar lewe gelukkig te maak. Wilhelm maak ’n duiwel in haar wakker, want met hom in die nabyheid rys haar nekhare en begin sy skree.
“Ek wag, Erika,” praat Wilhelm anderkant haar gedagtewêreld. “Jy wil nie dalk beweer dat jy nie saam met die jong man uit was nie? Moet ek nou glo dat jy en Karen ’n kêrel deel?”
“Wie is Karen?” vra Kallie vinnig.
Erika se oë het gewoond geraak aan die donker en in die lig van die sterre sien sy hoe Wilhelm afkyk na Kallie en glimlag.
“Slim seun,” prys hy. “Onthou net in die toekoms dat die meisies in my huis klokslag om twaalfuur by die voordeur afgelaai moet word. Daarby leen jy jou pa se motor as jy Erika weer wil uitneem, want ek laat nie my familie of my werknemers toe om agter op motorfietse rond te rits nie,” vervolg hy nadruklik.
“O, nou is ’n motorfiets nie goed genoeg vir die grondbaron se mense nie?” vra Kallie nydig. “As jy nie my pa van sy grond af verdryf het nie, sou hy nie nou ’n sukkelbestaan as ’n garage-eienaar gemaak het nie. Onthou dit, Van Vollenhoven!”
“Kallie Brink, nie waar nie?” vra Wilhelm nadenkend. “Oom Naas Davel het julle plaas, Boschrand, sowat agt jaar gelede vir my aangekoop. Ek hoor die garage floreer, daarom sal jy seker makliker ’n motor kan leen. Nag, Kallie.”
Kallie se verwensings word deur die gebrul van die motorfietsenjin onverstaanbaar gemaak, maar Erika hoor nog ’n finale “grondbaron!” voordat hy met sy motorfiets terugjaag in die rigting van die slapende dorp.
Grondbaron. Iemand moes die bynaam aan Wilhelm gegee het, iemand wat moontlik ook teen wil en dank sy plaas moes afstaan, dink Erika en betrag Wilhelm met groot, wantrouige oë. Sy het uit die staanspoor gedink hy lyk soos ’n duiwel, maar ’n man wat ander mense van hulle grond af verdryf . . . Dis vreemd hoe teleurgesteld sy oor die brokkie inligting voel, seker maar omdat sy nie wil sleg dink van die liewe Sophia se familie nie, maak sy haarself wys.
“Erika, luister jy dan nie?” vra Wilhelm en lê sy hand liggies op haar arm bokant haar elmboog. “Ek wou net geweet het hoe lank ken jy al vir Kallie Brink?”
Wat besiel die man om haar aan die arm te vat? dink Erika kortasem van ontsteltenis. Dis die eerste maal dat hy haar aanraak, daarom is selfs sý verbaas oor die onverklaarbare uitwerking van sy aanraking op haar asemhalingstelsel.
“Dis koud!” sê sy stram, terwyl sy saam met hom aanstap in die lang rylaan na die groot ou woning.
“Is dit?” vra hy, hou haar nog met sy linkerhand vas en voel met die vingerpunte van sy regterhand oor haar gesig. “Ek het verwag jou neus sou verkluim wees ná jou rit agter op die motorfiets, maar jy is glad nie koud nie,” sê hy verras.
“E . . . ek is warmbloedig,” verweer sy en wonder waarom sy die ondankbare Karen probeer beskerm.
“Regtig?” vra hy belangstellend. “Ek het nog nooit vantevore ’n warmbloedige huishoudster gehad nie, maar ek sien daarna uit om –”
“Meneer Van Vollenhoven!” skree sy, besef dat sy skree, maar gee nie meer om nie. “Los nou my arm sodat ek kan gaan slaap. Dis byna twee-uur in die oggend en ek is doodmoeg en halfpad aan die slaap op my voete. Kan ons môre hierdie sinnelose gesprek voortsit?”
“Liewer nie,” antwoord hy, sy stem ineens streng en afkeurend. “Ek het op tant Sophia se versoek wakker gebly om op Karen se terugkeer te wag, maar in plaas van my suster, tref ek jou toe saam met ’n onsmaaklike jong man in ’n tere omhelsing aan. Ek sal so iets nie duld nie, want as Karen se senior en boonop ’n onderwyseres, verwag ek dat jy vir haar ’n goeie voorbeeld sal wees. Daarom sal jy voortaan jou vriende met groter kieskeurigheid kies en sorg dat jy om middernag tuis is – per motor, nie op ’n motorfiets wat al die huismense wakker raas en jou eie lewe in gevaar stel nie.”
“Maar wat laat jou dink dat ek . . .?” bars sy diep beledig uit omdat hy kan glo sy jakker saam met ’n olierige jong man soos Kallie rond, en sy byt byna haar tong af toe sy besef dat sy Karen nie kan verraai nie.
“Jy wou sê, Erika?” vra hy, ’n dringende ondertoon in sy stem terwyl hy die houvas op haar arm versterk.
“E . . . e . . .” Haar oë soek wild rond na ’n onderwerp om oor te praat en sy kyk op na hom, hou nie van sy gesigsuitdrukking nie, en soek dan hoër op na hulp. “Daar is darem vreeslik baie sterre vanaand, meneer Van Vollenhoven,” sê sy met ’n yl stemmetjie.
“Inderdaad, juffrou Marais, maar hoe romanties jou uitnodiging ook al klink, ek kry te koud om saam met jou sterre te tel. Sal ons stap?” vra hy met onberispelike hoflikheid.
“Oe . . . oeg!” krys sy gesmoord.
Sy ruk haar arm uit sy houvas los en hardloop in die rylaan op na die voordeur, oortuig daarvan dat sy moord sal pleeg as sy ’n oomblik langer in die geselskap van die hovaardige “grondbaron” moet deurbring.
Erika raak bewus van ’n beweging langs haar bed, maak haar oë slaperig oop en ruk orent toe sy die son helder deur haar slaapkamervenster sien skyn.
“Goeistetjie, ek het skoon verslaap! Môre, tant Sophia. Hoe laat is dit? Hoekom het Tannie my nie wakker gemaak nie?” vra Erika verskrik, raap haar polshorlosie van die bedkassie op en kreun ontsteld: “Amper halftien! En ek is ’n huishoudster!”
“Net ’n moeë kind, ou dingetjie, soos Wilhelm ook gesê het toe ek en hy net na sewe-uur vanoggend hier by jou kamer ingeloer het. Môre, Erika. Toe, drink nou jou koffie sodat jy behoorlik kan wakker word,” nooi Sophia wat ’n koppie koffie op die bedkassie neergesit het.
Erika kyk af na haar nagklere, voel oneindig dankbaar dat sy warm, dik winternagklere dra, maar kry nogtans kleur op kleur by die gedagte dat Wilhelm haar