Susanna M Lingua Gunstelinge 2. Susanna M. Lingua

nie vir my nie, tante,” val sy die ou dame met ’n sagte, moeë stem in die rede. “Ek het nou net twee koppies water gedrink. Ek sal liewer nou gaan bad.”

      “Wouter, hoekom het jy vanmiddag vir my gesê Lesie sal vroeg met die ploeëry klaar wees?” vra tant Elsa nadat Lecia die kombuis verlaat het. “As jy vir my gesê het sy sal laat wees, kon ek darem vir haar koffie land toe gestuur het. Die stomme kind was seker amper dood van die dors in die bloedige son.”

      “Sy sou vroeg klaar gewees het, tante, maar sy het die land baie breër gaan staan en braak as wat ek vir haar gesê het om te doen,” verduidelik hy. “Dit was nie my bedoeling dat sy heeldag in die bloedige son en wind moes werk nie. Ek sien sy is vreeslik verbrand deur die son. Tante moet asseblief vir haar salf of iets gee vir die sonbrand.”

      “Ja, haar vel is vreeslik verbrand,” beaam die ouer vrou, “en sy lyk vir my so verwese. Ek hoop nie die son gaan haar siek maak nie, Wouter. Die wit van haar oë lyk vreeslik rooi.”

      “Nee, ek glo nie die son het haar te erg laat deurloop nie, tante. Sy het darem heeldag ’n hoed opgehad. Haar oë is rooi van die stof en wind.” Hy plaas sy leë koppie op die tafel en sê kortaf dat hy ook maar gaan bad.

      Dis vir Lecia ’n salige gevoel toe sy in die bad klim en die water haar moeë liggaam koel omvou. Haar gesig, arms, skouers en rug is seer van die sonbrand. Selfs haar hande is rooi gebrand. Sy weet dat sy oor ’n paar dae soos ’n slang sal vervel, maar is te moeg om ernstig daaraan te dink. Al wat sy begeer, is om hier in die water te ontspan en te vergeet van al die onaangename dinge wat sy vandag beleef het. Ja, sy wil ook nie eens aan Wouter se onvriendelikheid dink nie. As hy haar nie kan verdra nie, is dit sy saak. Sy het immers nie gevra om hier op Blouberg te wees nie.

      Nadat Lecia gebad het, smeer sy room aan al die sonbrandplekke en was dan die sand en stof uit haar hare. Met die handdoek om haar kop, trek sy ’n sagte kamerjassie aan en gaan lê op die bed waar sy haar brandende oë met oogdruppels dokter.

      Etlike minute lank lê sy op die bed met haar oë gesluit, toe oorval die slaap haar, en sy is nie eens bewus van die klokkie wat vir aandete lui nie.

      Toe Lecia nie haar opwagting in die eetkamer maak nie, sê Wouter effens ongeduldig: “Ek dink ons moet maar aansit, tante. Daardie rooikop gaan bepaald nog ure voor die spieël staan om haar songebrande gesiggie en rooi oë op te knap, en ek vergaan al van die honger.”

      Nadat tant Elsa die kos opgedis het, sê sy bekommerd: “Ek sal maar eers gaan kyk wat Lesie maak, Wouter. Dalk is die kind siek.”

      Tant Elsa verlaat die eetkamer en keer na ’n rukkie terug. “Lesie slaap, Wouter,” sê sy en neem weer langs die tafel plaas. “Sy het gebad en haar hare gewas en so met die handdoek om haar kop op die bed aan die slaap geraak,” verduidelik sy.

      “Maar sy kan nie nou slaap nie, tante,” sê hy en kyk die ouer vrou ernstig aan. “Lecia het vanoggend laas behoorlik geëet.”

      “Wel, sy slaap, en sy sal nie sommer net so aan die slaap raak as sy nie doodmoeg is nie, Wouter. Nee, laat haar slaap. Sy kan eet wanneer sy wakker word.”

      Hieroor voel Wouter glad nie gelukkig nie. Lecia het vandag ’n man se werk verrig, sonder middagete, en die hele middag nie nat of droog oor haar lippe gehad nie. Sy gewete begin hom nou ernstig aankla. Hy verwyt homself omdat hy nie drie-uur gaan kyk het waarom sy nog nie tuis is nie, en toe hy eindelik halfvyf daar aankom, trap hy haar nog boonop uit ook. Hy voel meteens bitter spyt oor party van die dinge wat hy gesê het. Sy was heeldag in die son en wind op die trekker, doodmoeg en seer van sonbrand, en in plaas van ’n vriendelike woordjie van bemoediging, slinger hy haar beledigings toe . . . en dit oor die ploegskare. Hy verstaan nou waarom sy hom nie, soos gewoonlik, met haar tong gegesel het nie. Sy was te dors en uitgeput om met hom te argumenteer. Hy verstaan homself ook nie. Hy was nooit in die verlede so kort van draad nie . . . Dis waar, die rooikop het ’n manier om elke moontlike emosie in hom te voorskyn te bring.

      Wouter voel bitter bekommerd oor Lecia, want dit is vir hom nou baie duidelik dat sy haar vandag ooreis het. Hy probeer sy gewete salf met die gedagte dat dit haar eie skuld is. As sy geluister het toe hy aan haar verduidelik het hoe breed sy die land moet braak, sou sy twee-uur al klaar gewees het. Vir die beledigings wat hy haar toegeslinger het, is daar egter geen salf vir sy gewete nie.

      Lank nadat tant Elsa al gaan slaap het, sit hy nog in die studeerkamer en wag dat Lecia moet wakker word en kom eet. Later gaan hy ook maar slaap, want dit lyk nie asof die rooikop vanaand gaan wakker word nie.