Feniks. Deon Meyer

’n klein dogtertjie en glimlag soet vir Joubert.

      Stoffberg se stem herwin sy professionalisme. “Sy kan nie saamgaan nie, Mat. En haar maats is almal nog met vakansie. Ons kan seker vra dat sy by tannie Pretorius op die hoek bly, maar daardie rooikopseun van haar …”

      Stoffberg druk die palms van sy hande teen mekaar, pleitend. “Toe stel Bonnie self voor ons kom vra jou of sy hier kan bly, Mat.”

      Hy besef nie dadelik wat Stoffberg sê nie, want hy dink aan die ironie van Stoffberg se vrees vir die rooikopseun. Stoffberg interpreteer sy stilte as huiwering.

      “Jy is die enigste een wat ons kan vertrou, Mat. Ek meen, jy is ’n poliesman. En dit is net vir ’n week. Bonnie het gesê sy kan vir jou kosmaak en sorg. En uit jou pad uit bly. Dit is maar eintlik net die aande. In die dag sal sy by die huis wees. Ek sal dit baie waardeer, Mat.”

      “Hel, Stoffies …”

      “Sê vir oom Mat jy sal nie in sy pad wees nie, Bonnie.”

      Sy sê niks. Sy glimlag net soet.

      Joubert weet wat hy gaan antwoord. Maar hy veg vir sy integriteit. “Ek werk dikwels in die aande, Stoffies…”

      Stoffberg skud sy kop, gewigtig instemmend. “Ek verstaan, Mat. Maar sy is darem al mooi groot.”

      Joubert kan aan geen ander verskoning dink nie. “Wanneer ry julle, Stoffies? Ek sal vir haar ’n sleutel moet gee.”

      “Môreoggend,” praat Yvonne Stoffberg vir die eerste keer, haar oë kuis afgeslaan na die mat.

      Hy kyk vir ’n oomblik na haar. Hy sien sy kyk vinnig op en glimlag vir hom. Hy kyk terug na Jerry Stoffberg, maar vermy die man se oë.