ek my hart in San Francisco
verloor of agtergelaat. In my dagboek genoteer:
“’n Worstelbed van slapeloosheid,
’n enkelkussing,
Time is on your side.”
Dis eers by nabaat dat ek wis:
hierdie reis was ’n vaarwel
aan jou, skimmige geliefde.
Nooit behoort aan my,
geliefde van die tussenstaat,
van jou vorige geringde staat
op pad na jou nuwe okkupasie:
hartelose liefhebber van die entre nous,
ek staan op die Divisadero.
7 Stad van Engele
In hierdie stad verskyn hulle aan my,
die engele afgestaan aan die dood.
Die een se gesig staan op ’n uithangbord,
die ander een afgeflets op ’n winkelvenster.
Maar dis jy, vader, wat my wakkermaak
op ’n Sondagoggend so teen kerktoegaantyd.
Ek hoor jou woordeloos roep na my
in die Stad van Engele én Illusies.
Terwyl ek hierdie vers skryf, hoop ek dat jy
weer aan my sal raak, voor toemaaktyd.
8 Hotelbed, ’n meditasie
Alleenbed smeulende bed
slapelose bed bed van onthou en droom
lakens uitdeel jou bed opmaak en dit opdoek
hotelbed tydelike bed klip onder die kop
Jakob se leer op na die Engele wat afklim
en aan my raak stukkende bed helende bed
vryf heuning op die lyf van ’n dooie geliefde
astrale bed meditasie bed nou Bethel
my siel opwaarts erbarming beweeg afwaarts
onrustige bed troostende bed
Los Angeles
9 Los Angeles, ’n meditasie
Soos ’n spoorsnyer in die digte bos snuffelend
aan klein tekens stap ek in hierdie stad verby
’n hotel waar ek as jongeling met ’n leerbaadjie vertoef.
Hollywood en al die klatergoud het toe bekoor.
James Dean en Marilyn Monroe my gode.
Sien die modelle vir Jaws en vele rillerfilms.
Framing the sign, aldus Culler en ek, die woordsnyer
wandel verby die handtekeninge in sement.
Dean en Monroe is vort, maar lewe steeds;
nes die mens wat ek was: selfgerig, vreesloos
en ja, voortvlugtend oor pynlike insidente én verlies:
die herinneringe, bloedig, maak steeds jag op my.
Die teken as teiken? Alles hier vir die semioot.
My hotel die Wilshire Grand word later vanjaar gesloop.
Leser, wees haar genadig, sy was in wese weerloos.
10 Chicago, ’n meditasie
Godin Ceres staan hier op ’n gebou,
’n handelsgebou nogal,
en Lake Point Tower ’n huldeblyk
van Mies van der Rohe se studente
aan die meester en op 333 N. Wabash
wys Onse Mies hoe mens dit nou eintlik doen.
This is the American saga writ large.
Vertrou geen stad sonder ’n ferriswiel,
’n wiel vir geluk, selfs te vinde in die tarot.
Chicago verwys so na Wenen en Tokio.
Maar geld praat deesdae harder as geluk:
Donald Trump troon met sy toring,
maak van alle wandel handel . . .
Less is more, meen onse Mies,
in ’n stad van oorvloed, oordaad
en die Tweede Stad is een van oorwinning
na verwoestende aanslae en vuur:
Godin Ceres vervang deur ’n feniks.
11 Keerweer
Op die hoek van Dunbarton
en Wisconsin, Washington
verloor ek ’n gedig oor Chicago.
Daardie gedig, dit weet ek,
sal my agtervolg soos ’n slegte gewete
of ’n droom van iemand, iewers op ’n hoë gebou
wat val en woordeloos roep om hulp.
Dit sal terugkeer (soos Eliot waarsku)
in ’n ander vorm, langs ’n ander roete,
kopsku die opwagting maak: “Hier’s ek.”
Dalk het daardie vers
beland op ’n ander busroete
of dalk gaan asiel soek by die ambassade?
Of vermoeid en rooi-oog
’n naam op die waglys geplaas:
Ek was in Chicago,
’n bootvaart meegemaak,
bewonderend gestaar na Mies van der Rohe
se tuimelende geboue,
die koue waters voel rinkel
soos ys in ’n glas, verby die Chicago Tribune,
die speakeasies,
van die boot afgeklim,
na links gestaar na ’n standbeeld
van Marilyn Monroe in haar bekende pose,
my glas gelig op Chicago:
“my kind of town”.
12 Digkuns, ’n meditasie
Laatnag in Chicago lees ek Paul Valéry
en sy worsteling met die groot stiltes.
Hoe verwoord ’n mens dit, die grootste Abstraksie?
Vir bykans twintig jaar, word vertel, geen woord
op papier na die dood van sy mentor, Mallarmé.
Stilte en dood sou my mentor waarsku,
is die vyand van hierdie gedig; dus, wis uit.
Laatnag in Chicago lees ek Paul Valéry
se worsteling met sy sonderlinge stilstuipe.
Die groot beoefenaar van die Simbolisme
se kondisie word ’n skelm, sikkeneurige stillewe.
Stilaan begin die vers uit stilte stoel,
’n stolrots ontspruit immer uit ’n stimulans.
In Louis Eksteen se Afrikaanse Sinoniem-
woordeboek (met antonieme) sketter ’n motto:
“All that lives must die
passing through nature to eternity.”