Meditasies. Joan Hambidge

vermy abkrete en luister na konstraksies –

      hier laatnag in Chicago, beslis my soort stad,

      in fyn afwering én balans met die groot Abstraksie.

      13 Washington D.C., ’n meditasie

      ’n Sondagoggend in hierdie stad

      leer my alles van hóé om eensaamheid

      te verstaan: alleen op ’n dubbeldekker-bus,

      solo in ’n koffiewinkel, enkel in ’n restaurant

      in Georgetown. Klanklose televisie,

      ’n soutpot sonder maat, ’n Spaanse kelner

      sukkelend met ’n bestelling en ’n hotelkamer

      sonder ’n concierge of nagbestuurder.

      Maar dis eers om vyf vm., post hierdie Sondag

      toe ek die stad van gedenktekens verlaat,

      die stad der allergeregtighede, dat ek onthou,

      hoe verlange na jou presies hierdie storie herhaal:

      ek op vertrek na ’n vreemde bestemming,

      op ’n sabbatsreis in sonderlinge stilte –

      jy wat peper gooi oor ons verbintenis

      en ek wat my oorgee aan die vreemde bedryf

      van pyn vertaal in dít wat jy nooit sal begryp.

      14 New York, ’n meditasie

      Tydens ’n slapelose nag in die stad-wat-nooit-slaap

      flikker ’n advertensiebord ’n beeld van ’n stappende mannetjie.

      Vannag onthou ek die vele mense met roet oor hul gesigte

      op die Brooklyn-brug, weg van die gemaal én twee geboue.

      Eers die werklike gebeurtenis, dan die vele voorstellings.

      Uit verskillende hoeke afgeneem, weergegee en vermenigvuldig.

      ’n Vuur bly brand ter herdenking; foto’s teen mure,

      blomme, kruise, onderhoude met naasbestaandes, hou

      die herinnering lewend: pyn is ’n slaapwandelaar

      waarvoor daar geen kuur bestaan, toe of nou.

      ’n Polisiepet, een paar skoene en ’n speelding

      uitgestal in ’n museum. Net die simboliek van skoene

      maak sin: om aan te stap, beweeg, woordeloos te vlug

      van hierdie sinnelose daad met geen beskerming

      op daardie dag, genaamd 9/11, toe hierdie stad

      vir ewig en altyd verklaar word tot ongeneesbare insomniak.

      5/10/2011

      15 New York as gedig

      Akatalektiese stad,

      jy is ’n aksie-gedig,

      veelstemmig met Greenwich Village

      wat resoneer met Harlem,

      ’n Hudson wat terugpraat met die East.

      Stad van allusies en illusies,

      jy laat jou nie maklik skandeer

      óf verstaan nie. Op Lexington Avenue

      begryp ek iets van jou leksikale veelheid:

      in Central Park staan ek vol onsekerhede

      oor hoé om jou in ’n vers op te som.

      Skuilplek vir haweloses en magnate: Donald Trump

      hou die blinkkant bo nes die Rockefeller

      met wapperende vlae.

      Die World Trade tans herbou; ’n aanval so getroef.

      Maar jy val my telkens in die rede,

      nes ek dink ek het jou onder die buigende knie.

      Grimmig weet ek jy begryp Aposiopesis of ’n weer-begin

      as digterlike handgreep. Hierdie is my apostroof,

      my groet aan jou: stad wat Auden tydelik huisves,

      die grote Ginsberg se fantasieë versier

      en Billy Collins laat kekkel en skater by kroegvoorlesings.

      Vanaf die Brooklyn-brug kyk ek terug na jou:

      ek neem afskeid vir ’n vyfde, maar nie laaste keer.

      Hartstad, dwingende stad, ingewikkelde stad,

      my eerste elegieë het hier ontspruit;

      ek sing vanaand die Westside-Blues.