knik tevrede. “Jy sal nie spyt wees nie. Ons tref die reë-lings. Kry jou dinge in orde. Nou moet ek lughawe toe jaag, totsiens eers, dokter Basson.”
Irene kyk hom effens verdwaas agterna. Sy het haar verbind! Sy weet meteens nie of sy jammer of bly is nie. Nee, sy voel regtig gevlei. Maar dit gaan ontwrigting meebring … Sy kom agter dat haar hart aan’t rumoer is. Dié man laat haar dans. Sy, wat nog nooit toegelaat het dat enige man haar manipuleer nie.
Maar Nicholas Barton is nie énige man nie!
3
Irene se ma neem haar na Kaapstad Internasionaal. Toe hulle mekaar omhels en soen, is daar trane in albei se oë. Irene moet gaan na waar die Nikos Trust se Lear Jet wag om die passasiers na die eiland Corfu se Ioannis Kapodistrias Internasionale Lughawe te vervoer. Van daar haal hulle ’n vliegtuig van Nikos Sea Lines na Manos wat suidoos van die groot eiland lê. Op Manos is daar ’n hawe waar die seevliegtuig land. Hulle moet deur paspoortbeheer op Corfu gaan. Die reëling van alles, werkpermitte ingesluit, is vinnig en glad deur die Nikos Trust afgehandel.
“Ek hoop jy werk baie lekker daar oorkant, my kind,” sê Lea, en vee haar oë af. Sy glimlag dapper deur haar trane.
“As ek nie daarvan hou nie, kom ek summier terug,” sê Irene wat swaar afskeid neem, al het haar ma belowe om binnekort te kom kuier. Wat haar die meeste pla, is dat haar ma eensaam sal wees en haar sal mis, al het sy ’n groot vriendekring.
“Dis nou hoog tyd dat jy jou van my rokspante losmaak,” probeer haar ma nog terg. “Jy’s mos nou mooi groot.”
Irene wil lag, maar kry dit nie reg nie. “Ja, dis hoog tyd dat ek my vlerke sprei en vlieg. Maar ek sal Mams so mis. Ons sal maar moet skype, dan kan ek Mams alles vertel en wys.”
Sy wuif vir oulaas toe sy haar tas wegsleep. Ondanks die afskeid, sien sy uit na die avontuur. Sy was al in Europa maar nog nie in Griekeland of op enige van die blykbaar wonderlike eilande nie, en sy is nuuskierig om alles te sien.
Toe sy uiteindelik by die Lear Jet aankom, sien sy ’n groepie mense daar staan, op die punt om die trap te bestyg. Daar is Suzette Horn en Roelof Schutte, en Irene is verwonderd toe sy Nancy Dewar ook herken. Benewens hulle vier is daar ’n sielkundige wat sy al ontmoet het, maar nie goed ken nie. Sy weet net sy naam is Lodewyk Seegers.
Iemand kyk by die vliegtuig se deur uit. Nicholas Barton self! Sy het hom nie weer by die kliniek gesien nie en het geglo hy is in Griekeland. Hy kyk rond en verdwyn weer. Die mense begin die trappe klim. Suzette en Roelof wuif vir haar en sy wuif terug.
“Jy’s laat!” roep Roelof. “Jy kan nie die vlug verpas nie, dis spesiaal vir ons gereël. Ons word soos BBP’s behandel.”
“Ons kan bly wees ons vlieg nie ekonomiese klas op Olympic Air nie,” lag Suzette. “Dis so goed of ons vlieg eersteklas. Ek hoop hulle gaan vir ons sjampanje en kaviaar gee. Of minstens lekker Griekse kos.”
Die bemanning is twee mooi Griekse waardinne, ’n loods, navigator en twee manlike kelners. Irene bekyk die binnekant van die vliegtuig. Oral is die Nikos-logo, alles in blou en grys, die Nikos-kleure. Die bemanning dra ook blou uniforms. Aan die agterkant van die binneruim is ’n deel met glasmure afgeskort. Nicholas Barton en ’n vrou sit daar. Dit lyk asof hulle werk, want hulle het rekenaars en fone.
Irene sit langs Suzette en Roelof kom sit naby hulle. Die vliegtuig is ruim en die sitplekke is nie teen mekaar nie. Nancy Dewar en Lodewyk Seegers sit langs mekaar en gesels. Die waardinne neem hulle handbagasie en bêre dit in kaste. Irene bly intens bewus van Nicholas Barton, wat nie te ver van haar af is nie. Hy lyk so besig daar agter sy glasafskorting dat hy glad nie in hulle rigting kyk nie.
“Moet ons die grootbaas gaan groet?” wonder sy hardop.
“Jy kan, maar hy het sy persoonlike assistent by hom en hulle werk nog eenstryk deur,” sê Roelof.
Irene besluit om liewer te bly sit en kyk na die mense in die vliegtuig. Benewens die bemanning en die vyf personeellede van die kliniek, is daar twee mans met donkerbrille.
“Ek dink daardie twee ouens is lyfwagte,” fluister Suzette, wat ook na hulle omkyk. “Mans in pakke met sulke spieëlbrille is gewoonlik lyfwagte of spioene. Onder daai baadjies is spiere en vuurwapens, dink ek. Dis nou ’n ekstra bate om so veiligheidsbewus en in sulke weelde na Griekeland vervoer te word. ’n Ander werkgewer sou ons net saam met die beeste gestuur het. Ek knyp my elke keer wanneer ek aan ons salarisverhogings dink. Ek het uitgewerk, ek sal so baie kan spaar, want ons bly en eet verniet. Ek sal binne ’n jaar ’n windmakermotor kan bekostig.”
“Ek wou vir my ’n meenthuis en nuwe motor gekoop het en ek het gewonder hoe ek alles sal bekostig,” sê Irene. “Nou sal ek genoeg kan spaar om dit reg te kry. My ma het gekla oor ek nog met my ou studentekarretjie rondgery het. Ek het hom nou aan ’n student verkoop vir tienduisend rand.”
Sy kyk vlugtig om na Nancy Dewar, wat diep in gesprek met Lodewyk Seegers is. “Ek het dan gedink dokter Dewar wou of kan nie kom nie omdat haar man nie daarvan sou hou nie.”
Suzette grinnik. “Ek skat sy het haar man tydelik of permanent gelos.”
Irene frons. “Miskien het hy toegestem dat sy maar vir die hoë salaris kom.”
“Gmf, die Dewars is nou nie juis arm nie. Haar man het dan ’n ingenieurspraktyk. Nee wat, ek dink sy’s agter ons aantreklike grootbaas aan. Liewe land, enige vrou sal voor hom swig, maar hy is ’n cool cat. Stel nie in ons gewone ou siele belang nie. Nie dat jy ’n gewone siel is nie, hoor. Ek dink ’n man soos hy sal ’n skatryk, sexy vrou iewers op sleeptou hê. Sy familie en vriende is mos glitterati. Filmsterre en magnate. Hulle is selfs vriende van die Griekse president,” stoom Suzette voort. “Weet jy, ek het gehoor dat ou Georgios Nikos, sy oupa, wat die skeepsredery en vliegtuigrederye en die Nikos Trust begin het, op Nana Mouskouri verlief was. Soos Ari Onassis op Maria Callas. Maar hulle trou blykbaar nie met vroue wat sangloopbane het nie. Hulle het net affairs wat baie aandag trek en dan verlekker hulle hul in die glorie.”
Irene kan nie help om te lag nie. “Jy weet heelwat van dié Grieke af, lyk dit my.”
“Ek maak dit my besigheid om alles uit te vind oor almal wat my pad kruis. Hulle is ’n fassinerende lot, hoor. Ken nie die einde van hulle skatte nie.”
“Hulle is darem filantrope wat hulle medemens help,” merk Irene op. “Dokter Barton kon ’n slapgat pierewaaier gewees het as hy wou, maar ek hoor hy werk baie hard en is goed gekwalifiseer.”
“Hy kon ’n playboy gewees het, ja, maar hy aard seker na sy workaholic oupa en pa. Wat weet dokter van sy agtergrond?”
“Net dat sy ma die dogter is van die Griekse magnaat wat die Nikos Trust begin het, en dat sy pa ’n Engelse psigiater was wat die Southeaster Clinic begin het. Ek weet nie eens of hy broers of susters het nie.”
Suzette kyk haar kastig geskok aan. “Is dit al wat dokter weet? Ek het daai man gegoogle en opgeswot! Kom ek vertel dokter ietsie: Sy ma, Penelope Nikos Barton Jones, ou Georgios Nikos se enigste kind, was met dokter Jeremy Barton getroud. By hom het sy vir George, Maria en Nicholas, ons baas, gehad. Ná Jeremy Barton se dood is Penelope met ene Russel Jones getroud. Hy was ’n kaptein op een van die ou man se veerbote en was glo eers in die Britse Vloot.
“Hulle het ’n seun met die naam Gary wat in sy laat tienerjare is. Ons baas se ouer broer George, wat die kroonprins was, is redelik onlangs in ’n motorongeluk op die Franse Riviera dood. Hý was glo ’n regte pierewaaier en was getroud met Heleni Patsoulas, die Griekse aktrise. Sover ek weet het hulle nie kinders nie. Ons baas se suster, Maria, is getroud met Costa Bravidis wat by kroonprins George oorgeneem het. Bestuur die skeeps- en lugrederye. Die Bravidisse het ook nie kinders nie.
“Nicholas het sy pa, Jeremy Barton, opgevolg en bestuur die klinieke. Die Nikos Trust is ’n moerse groot organisasie met verskeie filiale.”
“Dis ’n mondvol,” glimlag Irene. “Ek sal seker naderhand onthou wie is wie,