señor,” paai sy terglustig. “Carla sal twee duennas by haar hê, nie net een nie.”
“Sal jy ’n drankie neem, señorita?” vra die marquês.
Rina maak eers seker dat die bak rose naby haar staan. Sy merk die ou marquesa se blik wat geamuseer op haar rus. Ongemerk knik sy vir die ou dame.
“Dankie, ek sal ’n glasie grappa neem, señor,” antwoord sy ewe ongeërg, asof dit vir haar wat nooit sterk drank gebruik nie, ’n alledaagse ding is om grappa te drink. Sy merk die skok in die edelman se oë en sien hoe hy skielik verstyf. Heimlik verheug sy haar daarin dat sy hierdie trotse, konserwatiewe man weer eens uit sy waardigheid geskok het.
Ellendige man, hy dink mos almal wat nie hul adellike gebruike en gewoontes volg nie, kan ooit respektabel wees nie, dink Rina. Nou goed, laat hom van haar dink wat hy wil. Maar wanneer die geleentheid hom voordoen, gaan hy telkens ’n skok of twee opdoen.
Rina dans weer ’n dansie met die edelman. Toe hulle na die tafel terugkeer, wag die glasie grappa reeds op haar.
Sy gaan sit, neem die glasie drank ewe onskuldig op en bring dit na haar lippe. Sy hou haar asem op en laat die vloeistof slegs aan haar lippe raak. Die volgende oomblik trek sy die bak met rose ewe onskuldig nader en ruik behaaglik aan die halfoop knoppe. Terselfdertyd ledig sy die helfte van die drank in die blombak, terwyl die twee ou dames hierdie optrede van haar geamuseer dophou.
Hierdie proses herhaal sy nog twee keer, toe is die glasie eindelik leeg. Daarna dans sy weer met Conzalo.
Terug by sy tafel, is Rina weer eens bewus van die ellendige hoofpyn wat haar vroeër by die hotel geteister het. Gelukkig het sy daaraan gedink om twee hoofpynpille in haar aandsakkie te plaas. Maar haar aandsakkie is by die Summers se tafel, dus sal sy nou moet aanstaltes maak om na hulle terug te keer.
“Julle sal my nou ongelukkig moet verskoon, sodat ek kan teruggaan na die geselskap saam met wie ek na die dansparty gekom het,” sê Rina beleef.
Maar hiervan wil die marquesa niks weet nie. “Ons het dan nog nie eens gesels nie!” maak die ou dame dadelik beswaar. “Jy het nog die hele tyd net met Conzalo gedans. Nee, jy gaan ons nie so afskeep nie, Rina . . . Conzalo, gaan maak asseblief vir Rina verskoning by haar vriende. Ek wil nog ’n rukkie met haar gesels.”
“As jy nie omgee nie, señor,” kom dit beleef van Rina, “sal ek dit waardeer as jy sommer my aandsakkie ook saambring.”
“Rina,” vra die marquesa terwyl Conzalo onderweg is na die Amerikaners se tafel, “waarom het jy jou glasie drank in die blombak leeggemaak?”
“Ek drink nooit sterk drank nie, señora, nie eens tafelwyn nie,” antwoord Rina bedaard. “Ek bepaal my net by koffie, tee en vrugtedrankies.”
“Nou waarom het jy dan so ’n verskriklike sterk drankie bestel?” wil Marco verbaas weet.
“Om jou neef, die marquês, te treiter,” glimlag Rina skalks. “Het jy nie gesien hoe dit hom tot in sy adellike tone geskok het nie?”
“Is dit nodig om hom só te skok, kind?” vra die marquesa met ’n vonkeling in haar wyse oë.
“Ek vrees dit verskaf my groot plesier, señora,” kom dit van Rina. “Die marquês koester ’n pynlik verdraaide mening oor my. Hy meen dat ek glad nie respektabel of ordentlik is nie. Nou doen ek opsetlik dinge wat ek meen hom terdeë sal skok. Dit verbaas my werklik dat hy nie ’n woord oor die glasie drank gesê het nie. Maar hy meen blykbaar dat ek nou al so laag gesink het dat daar geen hoop meer is om ooit ’n mens van my te maak nie.”
Rina begin saggies lag. Sy kyk die marquesa ondeund aan en vervolg sag: “Ek dink die marquês slaan morsdood neer as hy moet weet in hoe ’n ordentlike huis ek opgevoed is, maar dis net tussen ons gesê. Terloops, ek dra nooit kortbroek in die openbaar nie, señora, nog minder swem ek in openbare plekke met ’n bikini. Ek dra nie eens minirokke nie. Maar noudat die marquês my reeds geklassifiseer het, sal ek daardie reputasie in sy teenwoordigheid moet handhaaf, anders gaan ék die een wees wat die nederlaag ly, en dit weier ek beslis . . . Maar hier kom hy nou. Laat ons liewer oor ’n ander onderwerp gesels.” Sy kyk Carla en Marco beurtelings aan. “Ek het toe inderdaad vanoggend ’n yslike verkoue opgedoen, met my nat baaiklere in die koel windjie . . . Dankie, señor,” sê sy en neem haar aandsakkie by hom.
“Dit is deur jou eie onverantwoordelikheid dat jy ’n verkoue opgedoen het, señorita,” meen die marquês en kyk haar streng aan.
“Ek weet, señor,” sê sy onderwyl sy twee hoofpynpille uit haar aandsakkie neem en dit voor haar op die tafel plaas. “Ek het jou mos gesê dat ek veel eerder verkies om ’n verkoue op te doen as om saam met jou na jou castelo te gaan . . . Marco, sal jy asseblief vir my ’n glas water bestel om hierdie pille mee te drink?”
“Voel jy nie wel nie, señorita?”
Rina kan sweer daar was ’n tikkie besorgdheid in sy stem. “Dis maar net ’n hoofpyn, señor,” antwoord sy ongeerg. “Ek het vroeër vanaand, voor ete, ook ’n hoofpyn gehad, maar hierdie pille het gou ’n einde daaraan gemaak.” Sy kyk die edelman reguit aan. “Ek het darem nog nooit van iemand gehoor wat aan ’n verkoue beswyk het nie, señor, het jy?”
“As daar komplikasies intree, is so iets wel moontlik,” meen die marquês. “Dit is inderdaad onverantwoordelik van jou om vanaand in die koel aandlug uit te wees met ’n verkoue. In elk geval, as jou hoofpyn nie bedaar nie, sal ek jou onverwyld terugneem na die hotel waar jy tuis is.”
“Conzalo,” begin die marquesa, “as Rina nie gesond voel nie, moet ons haar liewer na die castelo neem. ’n Hotel is glad nie ’n gerieflike plek as ’n mens ongesteld voel nie.”
“Nee, asseblief nie, señora,” keer Rina dadelik.“Moet asseblief nie moeite doen nie. Ek sal heeltemal gerieflik wees in die hotel. Terloops, ek het die Amerikaners belowe dat ek hulle môre op ’n uitstappie na Belém en Queluz sal vergesel. Dit is hul laaste dag hier in Lissabon. Hulle vertrek oormôre baie vroeg na Amerika.”
“Onmoontlik, señorita,” val die marquês haar met ’n onverbiddelike stem in die rede. “Jy kan beslis nie so ’n uitstappie onderneem terwyl jy ’n verkoue het nie. Ek sal jou eerder aanraai om môre in die bed te bly.”
“Señor marquês,” kom dit ongeërg van Rina, “ek mag nou wel nie respektabel of ordentlik wees nie, maar my ouers het my darem geleer om nooit my woord te breek nie, tensy dit ’n saak van lewe en dood is.”
“So ’n verkoue kan ’n ernstige siekte tot gevolg hê, señorita,” voeg die marquês haar streng toe. “Jou vriende sal verstaan dat jy hulle in sulke omstandighede nie kan vergesel nie. Jy moes dit glad nie eens vanaand buite gewaag het nie.”
“My soort gaan nie maklik dood nie, señor,” antwoord Rina. ’n Sweem van ’n glimlaggie raak aan haar mond. “Die glas grappa wat ek flussies gedrink het, behoort my ook gou reg te ruk.”
Rina kyk die man uitdagend aan en haar oë sê duidelik: Toe, wanneer gaan jy jou preek oor die glasie grappa afsteek?
Die marquês stel haar egter nie teleur nie, want sy volgende woorde is openlik afkeurend. “Waar het jy geleer om sulke sterk drank te drink, señorita?”
“O, by disko’s en so aan,” jok sy in sy gesig sonder om te blik of te bloos. Slegs haar oë is vol lagduiweltjies. “As ’n mens die lewe ten volle wil geniet, moet jy aan al sulke dinge gewoond word, señor,” las sy nog as nagereg by.
“Ek vrees dit is ’n baie slegte gewoonte, señorita,” kom dit weer onverbiddelik van die edelman. “Ek hoop nie jy bestel ooit weer grappa in my geselskap nie. ’n Ligte drankie sal in elk geval baie gesonder wees vir jou gestel. Maar ek sal in die vervolg self vir jou bestel.”
“Ek weet nie so mooi of daar wel ’n volgende keer sal wees nie, señor,” sê Rina so sedig soos ’n engel.“Jy vergeet blykbaar dat ek slegs drie weke hier in Lissabon sal vertoef.”
“A, dan