“Jy’s gedurig honger, en te suinig om iets te spandeer.”
“Maar ek kan nie elke aand … ek bedoel, ek verlang ook soms na huislikheid.”
Dit moes hy nie gesê het nie. Sy lag honend, veral omdat hy so ietwat bedremmeld daar uitsien. “Ag shame, baby. Ons het ongelukkig ook nie babakos in die huis nie, anders het ek dit vir jou gevoer.”
“Ag, loop,” vat hy self ook vlam. “Wat is so danig verkeerd daaraan as ’n man in die kombuis snuffel?”
“Vir jou inligting, ek is óók honger. Ek is ’n werkende girl. Maar nee, niemand dink ooit daaraan nie.”
Dis op die punt om te vra of haar vrye ma dan nie kos maak nie, maar hy weerhou hom.
Boos los sy hom alleen en hy hoor ’n deur iewers in die huis dawerend klap. Weer dieselfde ou patroon: Sy word kwaad, hy gaan vrede maak. Sy probeer hom sagmaak, hy bied weerstand. Sy jaag hom weg … hy kom weer, na ’n dag of twee of vyf.
Dat Emaline Kemper sy behae sowel as sy kruis is, kan hy nie ontken nie. Alleen sit hy in die Kempers se oopplankombuis en nadink. Onvermydelik sirkel sy gedagtes maar weer na Madie: Hy het gereken noudat sy hier is, sal die rusies met Emaline hom nie meer so ontstel nie. Hy sal van ’n woedende Emaline af altyd na Madie toe gaan, alles by haar bieg, en sy sou hom troos en onthaal totdat hy die rusie vergeet.
En nou?
Na alles wat hulle Vermeulens vir haar gedoen het … Maar nee, hy durf nie so dink nie. Wat het Madie nie alles vir hulle beteken nie? Altyd gereed om iets vir iemand te doen, nooit ’n klag oor haar lot as weeskind nie. As almal te traag is om van die televisie weg te breek, is dit Madie wat sê: “Sit maar, ek sal tee maak.” As almal naweke nog lê, selfs sy ma, hoor ’n mens vir Madie neurie waar sy haar week se persoonlike wasgoedjies aan ’t uitspoel is.
Snaaks genoeg, hy kan vanaand ook nie eintlik aan haar as Madie dink nie. Sy het so volwasse gelyk, so vreemd gehandel. Vanaand is sy Madeleine, soos die onderwysers en haar familie haar noem. Vir hulle almal, vir sy ouers veral. Hoe kan sy ooit dink dat hulle haar nie regtig wou gehad het nie?
Oplaas besluit hy: Vanaand gaan hy nie eerste vrede maak nie. Hy is moeg daarvan om Emaline te pamperlang en op te hemel. Hy is ook moeg om teen haar driftige natuur te veg. Sy probeer al hierdie maande nog om hom in die bed te kry, en dit druis teen sy manlike natuur in om haar te weerstaan. Is dit waarom hy uitweë soos kos en eetgoed soek om die intense spanning te verbreek, die helse stryd? En waarom konformeer hy nie maar net, soos geliefdes oor die hele wêreld heen nie?
Is dit ’n geval dat hy sy opvoeding gestand wil doen? Maar sy ouers is verstandige mense, en hulle weet van die lewe. Hulle sal hom nie veroordeel as hy planne maak om saam met Emaline in te trek nie. Saam sal hulle twee net-net ’n woonstel kan bekostig.
Moeg vir die vrae in sy eie gemoed, vir die ewigdurende worsteling, staan hy sonder onnodige bohaai op en verlaat die huis. Vir seker loer Emaline hom deur die venster agterna. Of het sy genoeg ander ouens wat sal kom as sy haar vingers klap, as sy die foon optel en bel?
Hy loop na sy motor, klim in en skakel aan. Net voordat hy ry, gebeur die onverwagte: Die voordeur vlieg oop en Emaline kom die paadjie afgesnel. Sy ruk die passasiersdeur oop en voordat hy hom kom kry, is sy langs hom op die kussing, teen hom, en sy pluk sy kop nader en soen hom oor sy hele gesig.
Sy huil, kom hy agter, en dit laat hom verteder; hy skakel die motor af en hou haar vas.
“Kom,” snik sy. “Kom saam met my. As jy my liefhet, sal jy kom.Waarom handel jy teen die natuur? Druk jy ons liefde in so ’n stywe vormpie in? Kom …”
“Emaline, asseblief, help my. Moet dit nie vir my moeiliker maak nie. Ek is nie daarvoor gereed nie. Fisiek, ja, jy weet hoe ek jou begeer. Maar emosioneel nie.”
“Hoekom nie?” Sy skuif so na as moontlik en druk haar styf teen hom vas. “Jy is nou op óns terrein. Kemper-grond. Hier is ons motto: Alles mag, niks moet. Vergeet van jou dorpse tradisies. Jy verstaan tog ek wil jou nie verkul nie, maar jy dwing my daartoe.”
“Verkul? Asof ons verloof of getroud is? My liefste Ems, dis juis die probleem. Ek wil ten minste graag ’n ring aan jou vinger sit, maar jy beskou dit as boeie.”
“O ja? Jy wil eers ten minste seker wees dat ons sal trou?”
“Om eerlik te wees, ja,” erken hy. Wat sal dit help om wegkruiper te speel? “Dis waar, ons is jonk, maar ek sien kans om saam met jou oud te word. Ek wil weet jy voel ook so.”
Sy skuif van hom af weg, en hy voel haar warmte wyk. Die ou storie, dink hy moedeloos: nadertrek, wegstoot. “Oud word,” gru sy. “Jy sien nie eers kans om saam met my jonk te wees nie.”
“Saam slaap, bedoel jy. Dis nie al wat daaraan is nie.” Hy dink aan sy ouers, hoe hulle ook maar kan verskil en struwel, hoewel nooit lelik nie. Hulle toon dat daar ’n dieper kompromittering nodig is om die storms van die huwelik te deurstaan.
“Ag, ek is sat vir jou slimpraatjies.” Haar hand huiwer op die deurknip om weer uit te klim. Van die trane is daar geen spoor meer nie. “Ek wonder of jy werklik mans genoeg vir my is. Of man genoeg, enkelvoud. Dat jy baie raar reageer, is gewis. Begeer jy my nooit?”
“Natuurlik, verskriklik, jy weet dit. En jy buit dit uit. Jy geniet my ellende.”
“Jou ellende is jou eie keuse. Waarom tog, De Wet? Jy’s immers ’n verligte mens en …”
“Gestel ons trou nie? Of met ander maats, wat nie met ons verlede kan vrede maak nie?”
“Ga! Weer lenteblombredie. De Wet, seblief, spaar my dit tog.”
“Lenteblomsláái,” korrigeer hy grimmig. “Luister, Emaline: Ek het ’n goeie vriend wat nie aan ringe glo nie. Die probleem is, sy meisie ook nie. Toe het dit nou die aand op ’n skietery uitgeloop toe hy by hulle plek kom en ’n ander man by haar betrap. Die ander man lê in Intensief. En my vriend het min verweer. Hy kan nie eers sê sy vróú was ontrou nie. Hy gaan tronksit.”
Emaline lag. “So? Sorg net dat jy nie met ’n rewolwer hier aankom as een van my boyfriends kuier nie.” Sy sit nou baie ver in die hoekie van die motor.
Hy word so moeg van die herhaalde bitterheid dat hy wens sy wil liewer weer die huis binnegaan sodat hy kan ry. Dan kan sy warm lyf en verwarde kop tot bedaring kom. Hy moes netnou vinniger weggetrek het om te ontsnap voor sy hom kon keer. Hy kon, maar hy het nie. Eintlik wens hy natuurlik dat sy hom moet ompraat. Oorrompel. Hy is immers net ’n mens, ’n man daarby en soek ten spyte van sy voorbehoud die uitlokking op.
“Die probleem, De Wet,” sê Emaline, nie sonder drama nie, “is dat my vriende my nie wil glo nie. Hulle dryf die spot met my situasie.”
“Wil jy my sê,” val hy haar ysig in die rede, “dat jy ons private sake uitlap?”
“Ag, herder, De Wet, ruk jou reg. Daar bestaan nie so iets soos private sake nie. Sodra iets nodig het om weggesteek en doodgepraat te word, moet jy weet daar’s fout. Om oor sekere dinge nie te praat nie, is middeleeus.”
Hy vorm ’n denkbeeld van hoe sy tussen kameramanne en agente haar sake uitblaker, oor die gevrekte kêrel wat sy het, en dit grief hom. Hy sit oorbluf langs haar. “Ja,” sê hy, “volgens my word daar oor sekere dinge nie gepraat nie. Soos die heel persoonlike sake van ’n man en meisie. Wat my betref, staan dit vas. En as jy bereid is om dit op straat te verkondig, verstaan ons mekaar swakker as wat ek ooit kon dink.”
“Natuurlik verstaan ons mekaar ellendig swak. Maar desondanks wil ek jou hê. Goed, ek sal dan jou soort speletjie speel. Ons kan trou. Op een voorwaarde: Dis ’n ateljeetroue.”
“’n Watseding?”
“Ons trou in die fotoateljee. Jy weet mos, man, een van daardie soort troues. ’n Hell’s Angel wat op ’n motorfiets trou, of sweefstokartieste wat in die lug trou.”
“Nou hoekom nie sommer op die sypaadjie voor die ateljee nie?”
“Snaaks.