kombers wat hy op die bokseil oopgooi en hulle gaan sit om Danie sodat hulle kan sing. Die oumense het die lanterns wat aan die bome gehang het, gevat en dis net die laaste gloeiende kole van die vuur wat ’n bietjie lig verskaf.
Helena, wat besef dat sy besig is om haar hand te oorspeel, kom skuif tussen Katrien en Braam in.
“Skuif op dat ek ook ’n plek kan kry.” Faan kom druk tussen Katrien en Helena in en sy liggaam voel sterk en warm hier teen Katrien. Sy weet hy doen dit om naby Helena te wees en tog is haar ontroue hart tevrede om net die soetheid van sy nabyheid te koester.
Karl kom skuif aan haar ander kant in en druk met sy een arm skuins agter haar sodat sy lyf effe oorhel na haar kant toe. Dankbaar vir sy bekendheid en beskerming skuif Katrien nader aan hom. Hy het haar vanaand uit ’n verleentheid gered én hy het nie een keer met Helena gedans nie.
Sag en dromerig klink hulle stemme in die stil nag op terwyl hulle liedjies van liefde vol sonskyn en reën sing. Veral Katrien sing met diepe gevoel.
Faan besef dat hy sy nuwe strategie moet handhaaf en skuif ’n bietjie weg van Helena sodat hy nader aan Katrien sit. “Ek het nie geweet jy sing so mooi nie,” sê hy hard genoeg vir haar dat Helena dit ook kan hoor.
“Is daar dan iets wat jy van my weet?” vra sy dubbelsinnig toe sy opkyk in Faan se gesig wat so naby aan hare is. Haar hart gaan wild te kere, maar sy klop haarself op die skouer dat haar stem sonder enige bewing is.
Faan kyk verbaas na haar. Die ander begin weer sing en dit weerhou hom van ’n antwoord, maar haar woorde steek in sy gedagtes vas, sodat hy kort-kort op ’n vreemde manier na haar kyk.
Helena leun stywer teen Faan aan en hy glimlag tevrede. Dit werk! Sy moenie dink dat sy hom en Braam teen mekaar kan afspeel nie.
Dis vir Katrien ’n vreemde aand toe sy dit later in die wa oordink. Daar was soveel teenstrydige emosies dat sy dit glad nie uitgesorteer kry nie. Sy gee die stryd later sugtend gewonne en die slaap druk haar oë sag toe.
Hulle is die volgende oggend vroeg aan die gang, want dis ’n taamlike lang trek wat voorlê. Katrien is dankbaar om besig te bly, want in haar binneste is dinge deurmekaar en dit ontsenu haar, veral omdat sy dit nie eens met Danie kan bespreek nie.
Gelukkig is hulle saans so moeg dat elkeen net spook om geëet en gewas te kom sodat hulle kan gaan slaap, en daar is nie geleentheid vir verdere onderstrominge nie.
Die Pretoriusse is die vreemdelinge in die kamp en ook nie gewoond aan hierdie soort lewe nie. Gert het hulle die eerste dag al gevra om hom tog raad te gee, want van osse en waens weet hy niks. Martha en Kobie doen moeite om hulle tuis en gemaklik te laat voel.
Katrien voel skuldig omdat sy hulle probeer vermy, en een stukkie klaarheid wat sy uit al haar bepeinsinge kry, is dat Aletta nie verantwoordelik is vir haar dogter se optrede nie. Aletta blyk ’n baasnaaldwerkster te wees en dadelik het sy en Katrien iets gemeen. Katrien gaan soek dikwels by haar raad, wat sy met groot liefde gee.
Helena is soos die aandster, skitter op haar blinkste as dit donker is. Faan se strategie om haar te ignoreer en aandag aan Katrien te gee het die regte uitwerking gehad en hy is nou weer herstel tot “hofnar”.
Wat egter vir Katrien baie duidelik is, is dat Helena haar toenemend op Karl toespits. Dit behoort vir haar, Katrien, ’n verligting te wees, want dit beteken dat Helena nie ernstig in Faan belangstel nie. Maar snaaks genoeg, sy wat altyd so dankbaar was vir enige aalmoesies van Faan se kant af, voel nou dat dit nie genoeg is nie. Sy sal eendag iewers moet gaan stilsit waar sy alleen kan wees en hierdie dinge kan oordink.
Hulle staan vandag weer oor en Katrien besluit dat die kinders moet aangaan met hulle skoolwerk. Die tweeling en Dirkie moet eintlik eers volgende jaar begin, maar dit hou hulle besig terwyl sy met Annie en Martie besig is.
“Ek het nie geweet jy kan lees en skryf nie.” Helena het van agter af gekom en staan nou en kyk hoe sy vir Pollie en Mia leer om ’n A te maak.
“Darem ’n bietjie. Ek sal hulle deur hulle eerste paar standerds kry,” sê Katrien sarkasties.
“Sê maar net as ek moet help,” sê Helena en toe sy omdraai, sien Katrien vir Faan skuins agter haar staan. Hy vat Helena se arm en stap al geselsend weg sonder om die nare vroumens reg te help.
Toe die kinders se lesse klaar is, vat Katrien haar hoed en ’n boek en stap af rivier toe. Sy het ’n tydjie alleen nou nodiger as kos. Sy kry ’n heerlike beskutte plek en leun met haar rug teen die boomstam. Sy drink die volheid van die natuur in totdat sy voel hoe dit ’n rustigheid deur haar hele wese laat kruip.
Hierdie gevoel wat sy al die jare vir Faan gekoester het, moet sy vandag ontleed. Al die jare was dit ’n droom ver buite haar bereik. Sy het altyd vir hom verskonings gesoek. Dit waarmee hy egter nou besig is, is nie te verskoon nie. Hy gebruik haar vir sy simpel vermaakspeletjies met Helena.
En dit maak oneindig seer! Maar hierdie liefde is al so ’n deel van haar dat sy nie weet waar fantasie ophou en waar die werklikheid begin nie.
Sy wens sy kan dit met iemand bespreek. Daan sal flou word en Annie is te klein. Soos soveel kere tevore wens sy dat sy net vir een dag ’n ma kan hê. Haar gedagtes skarrel rond soos herfsblare in die wind en teen die tyd dat sy moet teruggaan, is sy niks nader aan ’n oplossing nie. Sy gaan was haar gesig in die koue rivierwater en droog dit met haar voorskoot af voordat sy terugstap kamp toe.
Helena hang aan Faan se arm toe hulle twee ’n rukkie later by die kamp aankom. Sy loer onderlangs na Katrien, wat haarself moet beteuel om haar nie storm te loop en bo-op haar te gaan sit nie.
Die jonger mans het ’n bok geskiet en dit hou hulle besig om die vleis te bewerk.
“Katrien!” Stefaans, wat haar al ’n rukkie dophou, roep haar nader waar hy onder ’n koelteboom sit.
“Is iets verkeerd?” vra hy bekommerd. “Jy lyk hartseer,” en hy vee liggies oor haar wang.
“Nee, oom Stefaans, dis sommer die hitte. Oom sal sien, as die son sak, is ek weer ’n mot,” lag sy kastig en probeer so oortuigend as moontlik klink.
“Jy moet vir my kom sê as die seuns jou nie reg behandel nie, ek sal hulle stertveertjies vir hulle uittrek,” sê hy en Katrien draai vinnig weg sodat hy nie verder moet uitvra nie.
Ná die aandete maak sy haar werkies vinnig klaar en verdwyn na haar wa toe.
“Waarheen is Katrien so haastig?” vra Faan, wat haar nog kon gebruik. Helena eet uit sy hand vanaand noudat hy ’n bietjie aandag aan Katrien gee.
“Sy voel nie lekker nie,” sê Stefaans, maar daar is ’n styfheid in sy stem wat Faan se ore nie ontgaan nie.
Vanaand het Katrien egter behoefte aan Annabelle en sy haal die dagboekie uit die wakis.
15 September 1895
Liefste Annabelle,
Ek wil nie groot wees nie, dis te seer! Ek wens ek was nog so klein soos Mia en Pollie.
Ek hou niks van Helena nie. Sy is gemeen en agteraf en ek gaan nie eens probeer om van haar te hou nie. As Faan haar wil hê, dan moet hy haar vat. Ek gaan my nie langer deur hulle laat misbruik nie.
Ek sal trou met die eerste man wat my vra sodat ek kan wegkom, al sal ek my siek na die kinders verlang.
Ek gaan nie toelaat dat hierdie liefde my so pap en ruggraatloos maak nie. Ek gaan Faan uit my gedagtes en my hart uit sit.
Moenie vanaand met my oor vergewe praat nie. Ek wil nie vergewe nie! Ek wil kwaad wees, want die Here vergewe my nooit. Hy hou dinge teen my deur my so te straf en ek weet nie wat ek verkeerd doen nie.
Nag, Annabelle.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте