Soos ’n silwer droom. Susanna M Lingua

van ’n legkaart wat hy inmekaar pas om ’n patroon te vorm.”

      “O, verdriet!” kan Rina nie help om verbaas uit te roep nie. “Geen wonder die man is so dominerend nie. Hoe hou julle dit uit?”

      ’n Sagte laggie borrel oor Carla se rooi lippe. “Ons word van kleins af so opgevoed,” sê sy, “gevolglik is ons daaraan gewoond.”

      Daar is ’n verwarde blik in Rina se mooi oë onderwyl sy die jong Carla aankyk en versigtig vra: “Maar sê nou jy kies ’n bruidegom en jou adellike neef keur hom nie goed nie, wat dan?”

      “Wel,” haal Carla haar skouers liggies op, “ten eerste kies ek nie my eie bruidegom nie; my ouers kies vir my ’n lewensmaat.” Rina verloor byna haar asem van verbystering, maar Carla praat rustig voort: “As Conzalo die man nie goedkeur nie, kies hy self vir my ’n bruidegom.”

      Rina, nog steeds half deur die wind van verbystering, se blik skuif stadig na Conzalo se stil, streng gesig. Sy kan sweer daar is nou ’n effens geamuseerde vonkeling in sy swart oë. Voordat sy haar uitgesproke tong kan keer, is die woorde reeds uit: “Dis skone lawwigheid. So sal ek nooit my lewe deur ’n ander sondaar laat regeer nie. Verbeel jou, dat ek iemand sal toelaat om vir my ’n lewensmaat te kies.”

      “Dit is vir my baie duidelik dat jy niks van ons gebruike en adellike tradisie hou nie, señorita,” val die marquês haar met ’n koue stem in die rede. “Tog moet ek weer op my beurt sê dat ek niks van jul Suid-Afrikaanse gewoontes hou nie. Ten eerste is dit onbehoorlik en absoluut ongehoord dat ’n jong meisie alleen deur Europa rondreis.Van jul gewaagde kleredrag,” en hy kyk afkeurend na haar kortbroekie wat af en toe guitig by die soom van haar strandjassie uitloer, “sal ek liewer niks meer sê nie.”

      “Ek dink jy is bitter onredelik, señor,” praat Rina al weer haar mond verby. Maar sy voel nou te vies vir die man om haar eens daaraan te steur. Ook die onverbiddelike uitdrukking in sy streng oë bring haar glad nie van stryk nie. “Dit lyk vir my jy gun Carla geen plesier in die lewe nie. Maar ek gee glad nie om nie. Ons kan met die grootste liefde vir haar ’n duenna saampiekel, as dit dan die enigste manier is om haar iets van die lewe te laat sien. Hoe op aarde gaan sy ooit selfstandig word as sy ewig en altyd net na jou pype, of na ’n duenna s’n, moet dans?”

      “Sy is nie veronderstel om selfstandig te wees nie, señorita,” verklaar die marquês koelweg. “Waarom moet sy selfstandig wees as daar ander is wat vir haar kan besluit?”

      “Maar, genugtig, sy het tog ’n smaak en ’n persoonlikheid van haar eie!” troef Rina hom met openlike wrewel in haar stem.

      Maar Conzalo is ’n man wat hom deur niemand laat troef nie. “Dit is nie ’n saak van smaak en persoonlikheid nie, señorita,” voeg hy haar streng toe.“Dit is eerder ’n saak van beginsels en gehoorsaamheid. ’n Selfstandige vrou skep gewoonlik onaangename probleme; probleme wat vermy kan word as sy eerder gehoorsaamheid en onderdanigheid aan die dag lê.”

      “Ag, dank die Vader ek is ’n Suid-Afrikaner en nie ’n lid van jou adellike familie nie, señor . . .”

      Die volgende oomblik kom die motorboot om die draai van die rivier en Rina wink hulle sonder seremonie nader.

      Eers toe Basil die boot na die kant van die rivier stuur, begin Rina die adellikes met die hand groet. Sy bedank die marquês beleef vir sy gasvryheid en herinner Carla daaraan dat sy net hoef te bel indien sy lus voel om haar, Rina, te besoek. Daarna help Conzalo haar ewe hoflik om in die boot te klim. Stellig dankbaar om van haar ontslae te wees, meen Rina.

      “Adeus, tot siens!” Met ’n vrolike oor-en-weer-groetery trek die motorboot vinnig weg.