Sag ruis die nagwind. Susanna M Lingua

Malan is ’n ander mening toegedaan. Maar vertel vir my, het oom al vanaand medisyne gedrink?”

      “Gert sal my later die goed kom injaag,” antwoord hy kortaf, maar Alta steur haar nie aan sy stuursheid nie. Sy vind die oubaas kostelik. Hy moet net sy giere en nukke laat staan, dan sal hulle baie goed met mekaar oor die weg kom.

      “Ek het nie Gert se hulp nodig nie,” sê sy hardop. Sy skud die bottel, vul die lepel met die mengsel en vervolg bedaard: “Kom, drink u medisyne, oom, dis vir u eie beswil.”

      Hierna gaan was sy die lepel onder die kraan en sit dit terug op die bedkassie. Haar blik val op die oubaas se Bybel wat ook op die bedkassie lê. Sy tel dit op, trek vir haar ’n stoel langs die bed en vra sag: “Kan ek vir oom Petrus ’n paar versies lees?”

      “Jy kan maar lees as jy wil, suster,” antwoord hy nou opvallend afgetrokke.

      “Goed, ek sal vir oom Psalm 91 lees . . . ”

      Sy lees die hele psalm, en tot haar verbasing sê hy met ’n glimlag: “Dankie, sustertjie, dis ’n baie mooi psalm. Ek dink ek sal nou maar slaap.”

      “Ek sal eers oom se rug ’n bietjie smeer. Daarna sal ek die beddegoed ’n bietjie regtrek en die kussings gemaklik maak. Dit sal oom baie lekker laat slaap.”

      “Nee, laat staan maar die smeerdery,” keer hy haastig. “Skud maar net die kussings ’n bietjie reg.”

      “Oom Petrus, jy maak my nou kwaad met jou koppigheid,” spreek sy hom effens streng aan sonder die gebruiklike u. “Besef jy dat jy bedsere kan ontwikkel as jou rug nie elke dag gesmeer word nie?”

      “Ek wil nou slaap, suster,” is egter al antwoord wat sy kry.

      Sy kyk hom etlike sekondes stil berekenend aan. Toe sê sy sag, nadruklik: “Nou goed, ek sal vanaand net die bed gemaklik maak. Maar van môre af neem ek in hierdie kamer oor, en dan sal ek geen koppigheid meer duld nie. Ek ken my werk, en ek weet presies wat goed is vir oom se gesondheid.”

      “Ek het nie gesê jy ken nie jou werk nie, suster,” maak hy dadelik beswaar.

      “Dis waar. Oom het dit nie gesê nie. Maar oom maak asof ek ’n onnosele, oningeligte kind is. Ek is nie ’n leerling-verpleegster nie; ek is ’n opgeleide verpleegsuster, en ek laat my nie deur ’n pasiënt vertel wat ek moet doen nie.”

      “Ek het jou reeds gesê ek wil nie hê dat so ’n jong meisiekind aan my moet vat nie!”

      “Ek is nie meer so jonk as wat oom dink nie,” antwoord sy bedaard. “Ek is een van die dae vier-en-twintig. En onthou, as oom môre nog weier om my hulp te aanvaar, gaan dokter Malan jou sonder versuim hospitaal toe stuur. En daar, my liewe oom, gaan die saalsuster jou nie was en met die pan help nie. Jong leerling-verpleegsters van agttien jaar sal oom met al daardie dinge help, want dit is hul werk. So, oom moet vannag besluit wat jy môre gaan doen. Ek wil nie langer met oom argumenteer nie.”

      Hierna maak sy die oubaas se bed reg vir die nag, plaas die klokkie op die bedkassie binne sy bereik en wens hom ’n rustige nag toe. Van nou af, besluit sy, gaan sy hom heeltyd jy en jou sodat hy kan besef wie baas is. As sy hom u noem, gaan hy nog meer voel sy moet hom respekteer en sý wense en bevele uitvoer.