gesê jy sal geduldig wees.”
“Ek weet ek het so gesê, maar …” Hy pluk haar onverwags teen hom vas. “Ek kan nie langer my gevoel vir jou onderdruk nie.”
Sy deins nie weg toe hy haar soen nie. Die soen moet lekker raak, dit móét net! As sy vir Jan kan liefkry, is daar nie probleme nie. Bets sal gelukkig en tevrede wees, en sy sal ophou drome droom oor Peet. Dit sal vir almal beter wees.
Hy los haar so skielik dat sy amper omval. “Jou hart is nie in die soen nie,” sê hy teleurgesteld. “Jy’s so styf soos iemand wat ’n laaistok ingesluk het. Kortom, jy sou jou broer met meer gevoel gesoen het.”
Hy lyk so seergemaak dat sy nie weet wat om te sê nie. “Ag, Jan, ons ken mekaar mos nog nie goed genoeg nie.”
“Ek het ’n idee dat jy oor vyftig jaar nog presies dieselfde gaan sê. Vir my voel dit of ek jou my lewe lank ken. Om die waarheid te sê, ek … is seker ek is verlief op jou. Smoorverlief!”
“Moenie onsin praat nie. Ek bedoel, moenie so haastig wees nie. Gee my kans om gewoond te raak aan die gedagte dat jy ’n gevoel vir my het.”
“Sê my liewer reguit: mors ek my tyd met jou? Is daar iemand anders in jou lewe?”
Sy weifel ’n hele rukkie. Sê dan sag: “Daar is iemand van wie ek baie hou, maar daar kan niks van kom nie.”
“Hoekom nie?” Toe sy nie antwoord nie, lig hy haar ken sodat sy hom in die oë moet kyk. “Sê vir my hoekom daar niks van kan kom nie. Is hy … getroud?”
“Ja,” gryp sy vinnig na die verskoning wat hy haar self in die mond lê. Want, dink sy by haarself, dis beter dat hy dít glo, as wat hy haar begin dophou en agterkom dis Peet wat maak dat sy nie lus is vir sy attensies nie.
“Weet hy jy’s verlief op hom?”
“Nee.”
“Woon hy in die stad?”
“Ja.”
“Hoe gereeld sien jy hom?”
“Is ek onder kruisverhoor?”
“Nee. Ek wil net seker maak of ek darem nog ’n kans staan. Jy sal my leer ken as iemand wat nie sommer moed opgee nie.” Hy bly ’n oomblik stil. “As jy wil, kan ons nou maar teruggaan. Ek voel soos ’n hond wat ’n skop gekry het.”
“Jy’t self vir die skop gesoek. Ek het jou nie aangemoedig nie, het ek?”
“Nee,” sê hy en glimlag skeef. “Jy het nie. Ek moes van die begin af geweet het dis nodeloos om op jou verlief te raak. Mooi meisies soos jy se hart behoort altyd aan iemand anders. Wil jy teruggaan, of sal ons aan die ander kant van die kop afklim en met die kloof langs terugloop?”
“Nes jy wil.”
Op pad terug, toe hy weer met sy grappies en tergery begin, slaak sy ’n sug van verligting. Dit sou haar gepla het as hy hom moes opruk, of haar in die verleentheid geplaas het as hy niks verder met haar te doen wou hê nie. Sy’t so pas agtergekom dis makliker om met hom oor die weg te kom wanneer hy in ’n terglustige luim is as wanneer hy ernstig is.
Daar is niemand by die tente toe hulle daar aankom nie. Elsie is die eerste om op te daag. “Sjoe, dis warm,” sê sy toe sy in die skaduwee van ’n boom langs Alet gaan sit. “Ek het voor die ander omgedraai, want ek het skoon duiselig geraak van die hitte.”
“Jy kan bly wees jy het nie saam met ons gaan stap nie,” tree Jan ook toe tot die gesprek. “Alet stap ’n mens skoon flou. Ek het self in ’n stadium gedink die son gaan my doodbrand toe ons deur die kloof geloop het.”
“Ek was hierdie keer slim genoeg om my hoed saam te vat,” sê Alet. “Maar terwyl julle so kla oor die hitte, hoekom gaan koel ons nie in die rivier af nie?”
“Gaan julle twee maar,” sê Jan. “Ek is halfpad aan die slaap. Ek gaan liewer ’n uiltjie knip.”
Nadat sy en Elsie in ’n watergat geklim het, sê Elsie uit die bloute: “Ek het nie omgedraai oor dit so warm was nie. Ek het omgedraai oor ek en Ben weer stry gekry het.”
“Waaroor het julle gestry?”
“Ag, sommer oor dinge. Ons gaan al vyf jaar lank uit, maar dit lyk my ons verhouding stuur nou vinnig op ’n afgrond af. En hy’s so liggeraak, ek durf nie met hom praat daaroor nie, dan loop hy met ’n dikmond rond.”
“Ek kan dit skaars glo. Ek meen Ben is dan so ’n joviale ou. Altyd vol grappe en aan die lag. Ek het nooit kon dink hy kan dikmond raak nie.”
“Jy ken hom maar net nie. Maar kom ons vergeet daarvan. Die water is heerlik. Ek sal maklik hier in die poel kan bly tot sononder.”
Die ander het dan ook al opgedaag toe hulle weer by die kamp kom. En toe Alet die tent binnegaan om te verklee, kom Bets agterna. “Sjoe, ons het vandag ver gestap,” vertel sy. “Vannag gaan ek soos ’n klip slaap.”
Sy wens sy kon dieselfde sê, dink Alet by haarself. Want sy weet by voorbaat sy gaan weer ure lank wakker lê. Hoe anders met die dilemma waarin sy haar bevind?
“Haai, ek moet onthou, Peet verjaar môre,” onthou Bets skielik. “Ek beter vanaand sy geskenk uit my tas haal en hier tussen ons matrasse sit sodat ek nie vergeet om hom geluk te wens nie.”
Ondanks haar bedenkinge raak Alet tog gou aan die slaap dié aand. Dalk oor sy min van Peet gesien het die vorige aand, dink sy by haarself toe sy die volgende oggend wakker skrik. Die onplesierige windjie wat begin waai het, het gemaak dat almal vroegaand tente toe verkas het, dus was daar nie ’n gekuiery om die vuur nie. Toe sy orent kom, val haar oog op die toegedraaide pakkie tussen die twee matrasse. Peet se verjaardag … Heng, dit gaan moeilik wees om hom geluk te wens sonder om hom in die oë te kyk.
5
“Moet niemand praat oor Peet se verjaardag nie,” sê Bets ’n ruk later terwyl hulle aantrek. “Ek gaan maak asof ek dit vergeet het en wag tot ons almal bymekaar is om hom geluk te wens. Dink net hoe verras gaan hy wees.”
Dis dan ook terwyl almal buite die tente ontbyt nuttig dat Bets luidkeels sy verjaardag aankondig, en die pakkie aan hom oorhandig. “Spesiaal vir jou uitgesoek, my skat. Vir die dierbaarste, wonderlikste man in die hele wêreld! Ek hoop jy hou daarvan.”
Alet draai haar kop weg toe Bets se arms om sy nek glip, en ’n loodsware klip kom lê in haar binneste. Dan hoor sy ’n lawaai, en sien sy hoe die ander meisies almal nader gaan om hom met ’n soen geluk te wens. Dit sal snaaks wees as sy dit nie ook doen nie, dus loop sy ook huiwerig nader. Steek dan eers vas. Gee ’n treetjie vorentoe, en steek weer vas. Hy word so verdring deur die ander, wie gaan agterkom sy’t hom nie gelukgewens nie? Niemand sal mos weet nie.
“Maak oop jou pakkie, ons wil ook sien wat dit is,” sê iemand uit die bondel wat om hom saamdring.
“Net wat ek nog altyd wou gehad het,” sê hy nadat hy die geskenk oopgemaak het. “Nou kan die son maar bak op die gholfbaan. En die balle is net so handig. Baie dankie, Bets. Kom hier, dat ek jou ’n klapsoen gee.”
Alet draai weer eens haar kop weg, en kyk vas in Jan se blik. Sy skrik. Hoekom staar hy haar so peinsend aan? Het hy agtergekom sy’t nie vir Peet gelukgewens nie? Wonder hy dalk daaroor? Maar dan kom hy glimlaggend nader. “Bets het my vertel dit was jou idee dat sy vir Peet ’n gholfhoed moes koop. Toe wonder ek, speel jy ook gholf?”
“Nee, ek weet bitter min van die spel af. My pa is die gholfspeler. En oor hy altyd gekla het die son brand sy kop, het ek vir hom so ’n hoed gekoop. Sy tevredenheid daarmee het my laat dink enige gholfspeler sal so iets waardeer.”
“O, ek het gedink miskien speel jy ook. Ek wou jou nooi vir ’n potjie wanneer ons terug is by die huis. Neem jy aan enige ander sportsoort deel?”
“Ek speel ’n bietjie tennis wanneer ek die kans kry, maar dit gebeur nie baie nie.