strek behaaglik uit toe sy buite kom. Die son sit al heelwat hoër was wat sy gedink het. Dis natuurlik oor sy die vorige aand gesukkel het om aan die slaap te raak dat sy nie vanoggend haar oë kon oopkry nie. En wie anders moet die blaam daarvoor kry? Peet, natuurlik! Die verdekselse mansmens wat haar lewe so deurmekaar wil krap.
Die daglig laat haar stukke beter voel. Sy sal sorg dat hy nie weer haar gedagtes bekonkel nie. Maar toe sy vir Jan gaan sê sy is gereed om saam met hom te gaan stap, val Peet ook langs hulle in. Albei mans lyk vars en ruik lekker na naskeermiddel of iets. Tog verbeel sy haar die geur wat aan Peet kleef, is meer aangenaam as dié van Jan. En die kere wat Jan haar aan die hand wil neem om haar oor klippe of slote te help, kom sy gou op haar eie reg, asof skaam dat Peet moet sien sy vat aan Jan se hand. Pure bogtery, sê sy vir haarself. Hy’s tog nie anders as Jan of enige van die ander mans nie. Behalwe … Nee, sy moenie verder dink nie. Sy mag nie!
Hulle stap nie ver nie, want Bets het vooraf gewaarsku dat haar ontbyt binne ’n halfuur gereed sal wees. “Julle is net betyds terug,” sê sy dan ook toe hulle by haar aansluit. “Elkeen kan vir homself skep.”
“Watse brousel het jy hier?” vra Jan toe hy die pan se deksel oplig. “Dié dis lyk vir my baie verdag. Sal ons dit oorleef as ons hiervan eet?”
“Vergeet van Jan, en kom skep vir julle,” sê Bets. “Dis sy geliefkoosde gereg. Hy probeer julle maar net omhaal om minder daarvan te eet sodat daar meer vir hom is. Jy moet onthou dat ek die resep vir jou gee, Alet. Jy gaan dit vorentoe nog baie nodig kry.”
Toe Alet opkyk en Peet se blik op haar betrap, voel sy hoe haar wange opvlam. Sy loop vinnig tafel toe om vir haar te gaan skep. Hy sal maak dat sy nog oor haar eie voete gaan val ook, dink sy met onredelike ergernis. Pleks hy hom met ander dinge besig hou. Sy aandag op Bets toespits. Nou bly sy om elke hoek en draai teen hom vaskyk. Hoe moet sy haar aangetrokkenheid tot hom besweer as hy voortdurend in haar gesigsveld is?
Gelukkig vertrek hy en Jan net na ontbyt om saam met die ander manne te gaan visvang. Bets vra haar om saam te stap toe sy later die oggend vir hulle wil gaan bier wegbring, maar sy veins ’n hoofpyn. “Vra liewer een van die ander meisies om saam te stap.”
Die mans keer eers laatmiddag terug. Toe sy hulle sien aankom, gaan verruil sy vinnig haar bikini vir ’n kortbroek en bloes voordat sy weer op die kombers by haar boek gaan lê. Jan kom vly hom langs haar neer en vat die boek voor haar weg. “Haai, wat is die belangrikste? Dat ek na jou verlang het, of ’n storieboek?”
“Ek is by die interessantste gedeelte, man. Gee hier my boek.”
“Sê eers of jy na my verlang het?”
“Ja, verskriklik baie,” jok sy. “Gee nou terug my boek.”
“Gee my eers ’n soentjie om te wys jy’t rêrig verlang.”
“Los jou verspottigheid.”
“Verspottigheid! Hoor jy wat sê sy, Peet? Sy sê my verlange na haar is verspottigheid! Wat moet ek nou doen?”
“Nee, moenie vir my vra nie,” sê Peet. “Ek weet wat ek sou gedoen het as ek in jou skoene gestaan het, maar nou staan ek nie in jou skoene nie.”
“Wat vir ’n raat is dit? Dit help my net mooi niks.”
“Waar’s Bets?” vra Alet om ’n ander wending aan die tergery te gee.
“Nee, ek weet nie,” sê Jan. “Ons het gedag sy’s hier, want sy’s lank voor ons van die viswaters af weg.”
“Kan ek vir julle gaan koeldrank haal?”
“Koeldrank!” sê Jan verontwaardig. “Dink jy ons is babas? Groot manne soos ons drink hierdie tyd van die dag bier, nie vrugtesappies nie.”
“Dis nog te vroeg. Die boeing is nog nie eens oor nie.”
“Hy is, ja. Jy’t hom maar net nie gehoor nie oor jou aandag by die storieboek was. Waaroor gaan dit? Seker maar weer die ewige driehoeksverhouding tussen ’n man en twee vroue?”
“Jy sit die pot mis. Dis ’n godsdienstige boek,” sê sy en staan op om vir hulle bier te gaan haal.
Toe sy Peet se blikkie vir hom aangee, maak hy skielik of dit deur sy hand wil glip. Sy gryp instinktief na die blikkie om te keer dat dit val, en voel hoe haar wange weer eens verkleur toe hy lag en sy agterkom hy het haar vir die gek gehou. Die verdekselse man! Hoekom geniet hy dit so om met haar die gek te skeer! Sy’t net weer op die kombers gaan lê, toe Bets daar aankom.
“O, julle is al hier,” begroet sy die mans toe sy nader kom. “Ek het nie gedink julle gaan so gou kamp toe kom nie.”
“Waar was jy dan?” vra Jan.
“Ek het daardie kop uitgeklim,” beduie sy na een van die nabygeleë koppies. “Ek was tot heel bo. En nou gaan ek swem. Kom jy saam met my, Peet?”
“Ja, ek dink dis ’n goeie plan. Wat van julle twee, kom julle saam?”
“Wat sê jy?” vra Jan vir Alet.
“Gaan jy maar saam met hulle,” sê sy vinnig. “Ek is te lui om nou my kostuum te gaan aantrek.”
“Dan bly ek ook,” sê Jan tot haar teleurstelling. Dog, sy sal eerder sy tergery verduur, dink sy by haarself, as om saam met Bets en Peet in die water rond te plas en teen die rotspunt vas te kyk waarop sy en Peet die vorige dag gesit het.
“Ek hou van jou,” sê Jan nadat die ander twee geloop het. “Ek hou meer van jou as wat goed is vir my hart.”
“Hou op met jou tergery.”
“Ek terg nie,” sê hy ernstig. “Ek bedoel elke woord.”
“Moet net nie verwagtinge koester nie.”
“Hoekom nie?”
“Omdat … Ag man, ons ken mekaar skaars.”
“Dit voel of ek jou al jare lank ken. Maar moenie bekommerd wees nie, ek sal my nie aan jou opdring nie. Ek sal geduldig wees.”
“Jy sal dalk eindelose geduld moet hê.”
Hy glimlag skeef. “Ons sal sien. Dalk kry jy vinniger ’n gevoel vir my as wat jy dink.”
Die aand word daar weer tot laataand om die vuur gekuier. Om te voorkom dat Peet weer haar aandag in beslag neem, lê sy daarop toe om aan die gesels te bly met Jan en die meisie wat langs haar sit. En toe daar van slaap gepraat word, is sy van die eerstes wat tent toe verkas.
Vir ’n wonder raak sy ook gou aan die slaap. Maar vroeg die volgende oggend droom sy ’n aaklige nagmerrie waarin Bets haar met ’n tuinvurk jaag om haar oë uit te steek, en Peet wat laggend staan en toekyk …
“Alet! Alet, word wakker!” dring Bets se stem eindelik tot haar deur. “Wat kreun jy so? Is jy siek?”
“Kreun? Siek? Nee, ek makeer niks. Hoekom?”
“Jy makeer niks! Hoekom gaan jy dan tekere asof ’n ystervark jou bygekom het?”
“Regtig? Ek het seker gedroom.”
“Gedroom! Dit moes ’n verskriklike nagmerrie gewees het. Vertel!”
“Ek kan nie onthou nie. Ek dink dit was van ’n leeu of iets wat my gejaag het,” jok sy haar uit die penarie los.
“Mensig, jy’t my laat skrik. Ek het amper gehardloop om Peet te gaan roep. Gedink jy’t ’n epileptiese aanval of iets!”
Dank die vader sy hét nie vir Peet gaan roep nie, kom dit by Alet op. Want in die droom was sy so teleurgesteld en kwaad vir hom dat sy hom sweerlik iets sou aangedoen het as hy in werklikheid voor haar moes verskyn.
Tot haar verleentheid vertel Bets vir almal van haar manewales in die tent. “En dan kan sy nie eens onthou of dit regtig ’n leeu was wat haar gejaag het nie. Ek hoop nie dit was ’n voorbode nie. Is hier leeus in die Richtersveld, ouens?”
“Ja,”