Hy kyk op en knipper sy ogies.
“Ek het nie sleg gevaar met die groente nie. Ek sal die ou bokooi se rusies mis.”
“Daaraan kan ons nou niks meer doen nie,” sê Colette beslis. “Kom nou.”
Jerôme neem een van die sakke by haar en volg haar met die trap af na onder.
Anna staan in die kombuisdeur.
“Gaan verpes iemand anders, jou ou treurniet!” skel sy op Jerôme.
“Nie eens ’n greintjie dankbaarheid vir die berge aartappels wat geskil is nie,” brom Jerôme vies.
“Dit sal die dag wees!” roep Anna terug.
Madame Roubaix maak haar verskyning. “Hier het ’n boodskap vir jou gekom,” sê sy en oorhandig ’n brief aan Colette.
Colette sit die sak neer en neem die brief by die hospita.
“Vir my? Maar ek ken dan niemand in die Kaap nie.” Haar blik val op die seël en sy frons. “Dis dan van ’n edelman!”
Madame Roubaix glimlag minagtend.
“Monsieur die markies Armand de Chatelaine.”
“En wie is hy dan?”
“Die man op wie se skoot jy die konjak uitgekeer het,” antwoord madame Roubaix kortaf en stap weg.
Colette snak na haar asem. ’n Markies … sy het die konjak op ’n markiés se skoot gestort. Sy is bang om dit te lees.
“Toe nou,” por Jerôme haar aan terwyl Anna ook nuuskierig nader staan.
Sy maak die seël los sodat dit nie breek nie en vou die brief oop. ’n Sekonde lank staar sy nikssiende na die boodskap en dan dwing sy haarself om dit te lees.
Mademoiselle De Villiers
Kom spreek my om tienuur vanoggend in die Kasteel. Bring hierdie brief saam sodat u toegang kan verkry. Enige persoon in die Kasteel sal u na my kan bring.
Armand de Chatelaine.
“Ek moet die markies vanoggend in die kasteel gaan spreek!”
Anna slaan haar hande saam. “Wil jy nou meer! Het jy genoeg geld om vir die broek wat jy geruïneer het te betaal?”
“Ek weet nie … ek glo nie ek het nie.”
“Luister, jy moet jou oudste en mees verslete rok aantrek. Dit sal hom dalk sag maak en dan hoef jy miskien nie die hele som geld te betaal nie.”
Colette kyk af na die tabberd van ligte linne wat sy aanhet. Dis haar enigste mooi tabberd, al is die kant om die soom nie meer wat dit behoort te wees nie. Hier in die herberg het sy altyd ’n swart rok gedra met ’n wit voorskoot en kappie. Niemand het eintlik geweet hoe min klere sy in werklikheid het nie.
“Ek gaan net soos ek is,” sê sy eindelik. “Ek kan tog nie voor ’n edelman in toiings verskyn nie.”
Jerôme knik instemmend.
“Dis reg. Jy moet liewer goed lyk vir die afspraak.” Hy bekyk haar skewekop. “Dalkies raak hy nog op jou verlief.”
Colette sug diep. “Asseblief, Oupa, dis nie nou die regte tyd vir grappies nie. Wat gaan ons maak as hy vra dat ek hom vir die skade moet vergoed?”
“Dan betaal ons dit maar,” sê hy onbekommerd. “Iewers sal ons ’n werkie kry.”
“Jou onnosele skepsel!” roep Anna uit. “Wie sal jóú nou eintlik in diens neem?”
“Gaan blaas doppies,” brom Oupatjie.
“Die werk wag, Anna,” onderbreek madame Roubaix se koel stem hulle gesprek.
Anna kies haastig koers na die kombuis en Colette en Oupatjie steier na buite met hulle karige besittings.
Omdat dit reeds laat word, kry hulle koers na die Kasteel. Daar bly hulle ’n rukkie in die skaduwee van die groot klipmure wag totdat dit tyd word vir Colette om in te gaan.
Jerôme gaan op die trommel sit en haal sy pruimtabak uit. Versigtig sny hy ’n kouseltjie af en prop dit in sy kies.
Colette ondervind geen moeite om by die Kasteel in te gaan nie en spoedig word sy deur ’n onbekende man na die markies se kwartiere geneem.
Voor ’n groot deur van blink gepoleerde swarthout laat die man haar en stap weg. Colette haal diep asem voordat sy versigtig aanklop. Op die markies se uitnodiging maak sy die deur onseker oop en bly dan in die opening staan.
Hy kom orent uit sy stoel toe sy haar verskyning maak.
“Bonjour, mademoiselle.”
Sy maak ’n diep buiging terwyl haar hart woes in haar te kere gaan.
“Bonjour, monsieur le marquis.”
Hy glimlag effens.
“Dis nie nodig om so verskrik te lyk nie. Kom binne en maak die deur toe.”
Colette gehoorsaam terwyl die bloed in haar ore suis. Sy wil hierdie onderhoud so gou moontlik agter die rug kry. Toe sy omdraai om weer na hom te kyk, haal sy haar geldkissie te voorskyn en maak dit oop.
“Ek sal u die moeite spaar om daarvoor te vra, monsieur le marquis. Ek het net tien riksdaalders en die goue muntstuk wat u my gegee het. As dit nie genoeg is vir die skade nie, sal ek die res graag wil afbetaal.”
’n Oomblik lank is hy uit die veld geslaan. “Skade?” vra hy onbegrypend en dan onthou hy van die konjak wat sy op sy klere gemors het. “Dis nie hoekom ek jou laat kom het nie.”
Sy maak die kissie met sy armoedige inhoud onseker toe.
“Ek begryp nie, monsieur …”
“Het jy al werk gekry?” wil hy weet.
Sy skud haar kop stadig.
“Daar was nog nie kans om te gaan soek nie. Eintlik … weet ek nie waar om te begin nie.”
“Jy was ’n goeie kelnerin, mademoiselle,” sê hy en voeg glimlaggend by: “Ten spyte van die blaps in die sitkamer. Is daar iets anders wat jy geleer het om te doen?”
“My moeder en ouma het my albei geleer om naaldwerk te doen, monsieur. Ek kan kant maak en borduurwerk doen.” Sy bly verleë stil. “My moeder is dood voordat sy my ander dinge kon leer.”
Hy knik stadig en terwyl sy wag dat hy weer moet praat, hou sy hom onderlangs dop. Hy is lank en aantreklik. Sy gesig is effens deur die son bruin gebrand. As sy ’n raaiskoot kan waag, sou sy sê dat hy iemand is wat dikwels in die buitelug is, hoewel sy swierige voorkoms dit op hierdie oomblik weerspreek.
Skielik draai hy om en kyk weer na haar. “Ek gaan jou en jou oupa saamneem na La Belle Montagne. Dit is my plaas in die Wamakersvallei en ons het op die oomblik ’n tekort aan hulp. Wat is jou oupa se ambag?”
“Hy was ’n tuiemaker, monsieur,” sê sy met kloppende hart. Die dag lyk skielik nie meer so vreugdeloos nie. As sy die markies reg verstaan, bied hy haar ’n werk aan.
“’n Tuiemaker,” herhaal hy en sê dan: “Dié kan ek goed gebruik. Hy sal ook genoeg geleentheid hê om iets ekstra te verdien deur werk vir die ander mense van die omgewing te doen.” Hy glimlag oor die gelukkige blos wat in haar hals opstoot. “Ek bied jou die werk aan omdat ek voel dat ek skuld het aan die penarie waarin jy jou bevind.”
“O nee, monsieur!” roep sy uit. “U het geen skuld daaraan gehad nie. Ek was onvergeeflik nalatig, maar ek bedank u nogtans vir u goedheid.”
“Jy moet my nie te gou bedank nie,” sê hy droog. “My moeder, die markiesin De Chatelaine, kan ’n baie moeilike vrou wees om tevrede te stel. Ek kan maar net hoop dat julle oor die weg sal kom.” Hy aarsel en hervat dan: “Dis belangrik dat jy moet weet dat die vorige meisies wat jou werk gehad het, nie baie lank daar gebly het nie.