>
Dokter van drome
Kristel Loots
Hartklop
1
“En is jy darem iets vir die oog?”
Anastasia vererg haar tot in haar haarwortels. Sy’t sweerlik verkeerd gehoor. Op hierdie dag en datum waar blatante diskriminasie onder die sewe doodsondes begin tel, sou Juan Harmse dit sekerlik nie waag om dáárdie vraag te vra nie.
“Ekskuus?” Sy hoor hoe skril haar stem skielik klink. Ag, aarde tog – sy hét dan haar uiterste bes gedoen om met die regte stembuiging en intonasie te praat! Beskaaf, professioneel en gesofistikeerd soos dit ’n ware dame betaam.
“Ek wil weet hoe jy lyk, juffrou De Wit. Ek kan nie die pos vir iemand aanbied wat Okypete se ewebeeld is nie.”
Anastasia soek na woorde. “Okypete?” stotter sy.
Daar is ’n sug in sy stem. “Ja, juffrou, een van drie lelike susters wat –”
“Ek weet wie Okypete is,” onderbreek sy hom. “En ek ken selfs haar susters by name. Podarke en Aello, as ek reg onthou.” Met meer geluk as wysheid en net omdat sy nog ietsie van die Griekse mitologie uit haar letterkundeklasse onthou. “Aaklige monsters met kloue wat vroeër in kunswerke as drie blonde susters uitgebeeld is.”
Ek ís blond, dink Anastasia vies, maar dis waar die ooreenkoms ophou!
“Die een leliker as die ander,” grom hy.
“Ek wonder net of enigeen van die drie susters nie die werk net so goed sou kon doen soos die een of ander pragtige ou poppie nie.”
“Nee. Nie in my bedryf nie.”
“Dokter, ek kan dit nog verstaan as jy my uitvra oor my mediese opleiding en ondervinding, maar dit behoort nie saak te maak of ek ‘iets vir die oog’ is nie.” Anastasia het geen beheer oor die sarkasme wat haar stem kleur nie.
Sy besef skielik sy klem die telefoon se gehoorbuis so styf vas dat haar kneukels wit wys. Natuurlik moet sy nie so met hom praat nie, sy weet! Natuurlik oorskry sy alle grense van ordentlikheid, en welvoeglikheid en protokol is ook lankal by die venster uit. Sy behoort haar te skaam – morsdood te skaam, sy weet, sy wéét!
Maar sy is op! Op, klaar, gedaan!
Behoorlik óp vir hierdie bakhandstanery vir werk asof sy niks het om aan te bied nie. Eintlik wil sy aan die skree gaan en nie sommer gou weer ophou nie.
“Ek het jou CV hier in my hand, meisie. Dit lyk darem of jy kan spel en ’n bietjie Engels kan praat, en ten minste weet watter punt van ’n koorspen in ’n pasiënt se mond moet kom.”
My mediese kennis strek heelwat verder as dit, dokter Weet-als, sou sy vir hom kon sê. Maar dis die laaste ding wat sy wil hê hy moet weet. Die dae toe sy lewe en dood in haar hande gehou het, is vir altyd verby. Al wat sy nou kan hanteer, is min of meer om ’n bedpan en ’n koorspen te beman en ’n pilletjie of twee te voer.
“Dit maak in elk geval nie veel saak nie,” mymer hy nog. “Ek is nie op soek na ’n verpleegster per se nie. Daarvan het ek genoeg en hulle is almal van die boonste rak. Ek laat nie sommer enigiemand naby my pasiënte los nie.”
Dan sal jy mý beslis nie binne ’n meter van jou pasiënte af wil hê nie, dokter Harmse, dink Anastasia heimlik, maar sy kry dit reg om glad nie op sy bedekte belediging te reageer nie.
“Ek het iemand nodig wat met die pasiënte kan kontak maak, wat as middelman tussen my en hulle kan optree. Iemand wat kan organiseer, sosiaal aanvaarbaar is en goeie menseverhoudinge handhaaf.”
“En wat iets vir die oog is?” Sy wou dit nie vra nie, sy wóú nie!
“Vanselfsprekend,” antwoord hy onverstoord. Sy hoor hoe hy deur iets blaai, heel moontlik die uitdruk van die bonkige CV wat sy vir hom per e-pos gestuur het.
“Hm. Hoofmeisie, studenteraad, redaktrise van die universiteitskoerant, Jong Dames Dinamiek, die hele toetie. Mooi, soet dogtertjie. Een van daardie kosbaarder-as-korale tipe vroue,” mymer hy. “Jy sê jy hét voorheen in ’n dokter se spreekkamer gewerk. Op die platteland, sien ek, maar ek kry geen verwysings of ’n telefoonnommer hier nie.”
“Ek kan dit aanstuur as dit nodig is, dokter.”
Sy kan miskien, maar sy sal nie, dink Anastasia bitter. Die doktertjie sal haar op sigwaarde moet aanstel as hy enigsins belangstel, want na Gerrit toe kan sy hom nie verwys nie. As hy die dinge van Gannaskraal uit Gerrit se mond moet hoor, word sy summier die deur gewys.
“Wees net eerlik met die man,” het haar ma raad gegee toe sy hoor Anastasia gaan aansoek doen om die pos as ontvangsdame by die vermaarde dokter Juan Harmse. “Vertel hom wat op Gannaskraal gebeur het sonder om doekies om te draai. Verduidelik alles vir hom. Hy sal verstaan.”
Ja, sure, Ma. En die maan is van kaas en die tandmuis is nie ’n mite nie. Ek kan natuurlik vir hierdie siniese bliksem aan die ander kant van die telefoonverbinding vertel dat ek onder ’n wolk weg is van Gannaskraal, met betraande ogies by hom gaan pleit om my ’n tweede kans in die lewe te gee, hom van my onskuld probeer oortuig. Ga! Ek kan net sowel teen die wind hoes! Al my pleidooie het nie destyds gehelp toe ’n hele dorp my verguis het nie, waarom sou dit nou anders wees?
Nee, om dit te waag, sal professionele selfmoord wees.
Al waarvoor sy kan hoop, is om dokter Harmse met haar popgesiggie en haar mooi maniertjies te beïndruk sodat hy haar ’n kans sal gee. As sy eers die werk gekry het, sal sy haar slag gou genoeg wys. Anders is daar vir haar geen genade nie – sy sal haar tasse moet pak om in die Midde-Ooste verpleegwerk te gaan doen. Daar waar ’n vrou maar min regte het. Eina tog!
Sy wil eerder hier bly, hier in die land waar sy gebore is. Baie van haar vriende is landuit, maar hulle kerm gedurig oor hoe hulle huis toe verlang. Vir daardie vervreemding sien sy nie kans nie.
Sy moet iets sê om haarself te bemark, die mansmens aan die ander kant van die telefoonverbinding ompraat om haar te woord te staan. Sy’s miskien nie heeltemal ’n mens-mens soos die ghoeroes wat die pienk selfhelp-boekies skryf dit wil hê nie, maar as hy haar ’n onderhoud toestaan, sal hy hopelik sien sy is nie sommerso nie.
“Glo my, ek weet hoe om lastige pasiënte van ’n besige dokter af weg te hou,” sê sy met ’n laggie. Sy wag vir hom om te antwoord, maar dit gebeur nie. “En om klippe uit sy pad te rol,” voeg sy by.
Daarvan het sy genoeg ondervinding by Gerrit opgedoen. Hom vertroetel asof hy iets besonders was, koffie aangedra, melktert ook vir spesiale geleenthede, tant Sarie met haar ipekonders reggesien wanneer sy hom onnodig kom pla het. Sy’s ’n voorslag as dit die dag nodig raak, ’n staatmaker.
Sy’s inderdaad kosbaarder as korale en sy moet Juan Harmse daarvan oortuig. Net jammer haar ingebore bitsigheid kry die oorhand tydens hierdie telefoonoproep en beduiwel blykbaar haar kanse. Want sy stilswye beloof niks goeds nie …
Dis net … ag, liewe aarde tog! Dat sy nou al weke lank op soek is na werk en haar elke keer teen ’n muur vasloop. Doen sy aansoek by ’n vrou, gee dié haar een kyk en kan dan nie gou genoeg van haar ontslae raak nie. Die mans vra wel haar telefoonnommer om ’n afspraak te maak, maar wil ook nie hê sy moet vir hulle werk as sy nie verwysings het nie.
Ek wil nie ’n man hê nie! wou sy al uitroep. Of ’n kêrel, of ’n skelmpie of selfs ’n vriend nie. Ek kan sonder daai klaarkom in my lewe, dankie. Wat ek nodig het, is ’n werk wat die rekeninge sal betaal en wat sin aan my lewe sal gee. Dis al!
Sy hoor nog steeds die geblaai aan die ander kant van die verbinding. Die dekselse mansmens het duidelik nog nie voorheen haar CV onder oë gehad nie en lees nou eers alles wat sy so noukeurig daar neergepen het.
“Miskien moes jy liewer ’n foto saamgestuur het,” laat hy hoor.
“Sodat jy kan sien of ek mooi genoeg is om die werk te doen?”
Verbeel jou. Sy jy en jou vir Juan Harmse die Grote, so al asof hulle op gelyke voet verkeer. Aan die begin van die gesprek het sy gedokter-dokter,