sy enigsins van hom hou. Hy is wel die aantreklikste man wat sy al ooit gesien het, en hy was aanvanklik bedagsaam. Maar hy het haar krities en met versluierde oë gestaan en dophou, asof hy wonder of sy goed genoeg is vir ’n Naudé. Toe hy haar “blykbaar ’n vreeslike vangs” genoem het, was hy sarkasties.
Thomas laai haar laataand by die koshuis af en bedank haar, maar hy maak nie weer ’n afspraak nie.
Sy het seker die toets by sy mense gedop, dink sy. Ag, nou ja, sy gee regtig nie om nie. Dis net ’n lekker storie om vir Eben te vertel.
“So ’n blikners! Ek sal hom teer en veer, en as hy nog nie genoeg gehad het nie, sal ek hom onderstebo aan sy toonnaels aan die naaste boomtak vasspyker,” blaas Eben.
Brenda lag. “Genade, maar dit klink verskriklik wreed. Wat het jy so erg teen Thomas? Hy het hom darem nou die aand soos ’n heer gedra. Wel, byna. Dit wil sê, hy het hom nie heeltemal soos ’n skarminkel gedra nie, al het hy geflankeer met al wat ’n vrou is. Hy kan homself net nie help nie. Dit was in elk geval die enigste keer dat ek ooit met hom sou uitgaan.”
Eben kyk haar simpatiek aan. “Moenie seergemaak voel nie, ou dier. Take it whence it comes.”
“Waarvan praat jy?”
Hy sug. “Daardie vabond het ’n weddenskap van honderd rand gewen. Die ouens in die kafeteria het gewed dat hy jou nie uitgevra sal kry nie.”
Brenda se mond val oop. Eers lag sy, maar toe droog dit op. Eintlik is dit glad nie snaaks nie, maar baie beledigend. En dit maak regtig seer, al wil sy dit nie erken nie.
“Die luis,” sê sy sag. “Ag, dit maak ook nie saak nie. Ek voel vere vir Thomas Naudé.”
En dit het haar darem die geleentheid gegee om sy ginekoloog-oom te ontmoet, dink sy. Vir die eerste keer in haar lewe kan sy ’n man nie uit haar gedagtes kry nie. Ag, dit sal wel mettertyd vervaag, troos sy haarself.
Tog het sy ’n voorgevoel dat sy professioneel weer met hierdie man te doene sal kry.
Brenda is effens gespanne by die gradeplegtigheid. Haar broer Rolf en sy vrou Lisa is in die gehoor, weet sy. Die studente staan egter in een lang ry, besig om togas en kappe te kry en mekaar geluk te wens. Eben se van is Brynard en hy is dus heel voor, terwyl sy alfabeties heel agter is tussen Poen Westra en Johan Weideman. Die Desember-son bak op hulle neer en die toga maak haar warm, maar sy gee nie om nie. Vandag is ’n groot triomf. Selfs nog groter as die eedafleggingsplegtigheid vroeër.
Toe hulle by die D.F. Malan-gedenksaal inloop, soek haar oë na Rolf en Lisa. Sy wuif vir hulle, en Rolf staan regop met sy kamera om haar af te neem.
By die sitplekke wat vir die eregaste bespreek is, sit ’n hele ry indrukwekkende Naudés. Hulle is natuurlik hier vir Thomas én Arnold. Een troon bo die ander uit – Charl Naudé. Aan sy sy is sy mooi blonde vrou. Verbeel sy haar of kyk hy na haar? Nee, dit kan nie wees nie. Hulle het net oë vir hulle twee familielede.
Toe sy egter by hulle verbystap, voel sy of sy aangestaar word en sy kyk om. Charl Naudé se oë is wel op haar. Hy knik en glimlag. Sy knik en glimlag terug, maar dis of haar hart nie heeltemal normaal wil klop nie. Sy skryf dit aan spanning toe.
Aan die einde van die plegtigheid is die prysuitdeling. Teen dié tyd weet Brenda dat sy die toekenning vir die beste student ontvang en dat Johan Weideman die prys vir die beste skripsie ontvang. Hulle word deur die beampte aangetree.
Brenda het trane in haar oë toe sy vorentoe geroep word en weer by die trappies opstap. In haar ore dawer die applous. Die rektor en die dekaan van die Fakulteit Gesondheidswetenskappe wens haar geluk. Sy kyk een slag oor die see van gesigte voor haar en kameras flits.
As haar ma nog gelewe het, sou sy trots gewees het. Haar ma het haar van kleins af aangemoedig. Dit maak haar bewoë dat sy nie hier kan wees om in haar sukses te deel nie.
“Jy is skrander en jy sal nog die hoogste sport van die leer bereik,” het sy meer as een keer vir Brenda gesê.
Na die plegtigheid staan die mense buite op die gras rond. ’n Fotograaf van die universiteit en een van Die Burger kom Brenda by haar trotse familie afneem.
“Jy raak nou te famous vir ons gewone sterflinge,” spot Eben toe hy en sy ma, tant Gertie, by hulle aansluit. “Netnou is daar ’n talent scout hier en hy gryp jou vir die een of ander soapie. Mense vrek mos oor mediese stories.”
“Lawwe ding,” sê Brenda en soen hom en sy ma.
“Die Naudés is ’n gedugte clan,” merk Eben op. “Kyk daar hoe koek hulle om die twee broers saam. Ek skat Thomas het maar deurgeskraap, soos hy partytjie gehou het.”
Brenda kyk oor haar skouer en sien dat Charl Naudé in hulle rigting kyk. Dan kom hy sowaar nader. Sy hou asem op.
“Geluk met jou prestasie, dokter Wiechers,” sê hy en skud haar hand.
“Dankie.” Hoekom is hy tog so oorweldigend? Sy moet al haar wilskrag inspan om koel en kalm te lyk.
Hy draai na haar broer. “Rolf! Hoe gaan dit? Ek het jou jare laas gesien. Geluk met jou kleinsus se prestasie.”
“Hallo, Charl. Gaaf om jou ook te sien,” sê Rolf en skud sy hand.
Brenda kyk verbaas na hulle. “Julle ken mekaar?”
“Ons was saam in die voorgraadse klas,” verduidelik Rolf. “Dankie, Charl, ons is baie trots op haar. Sy het dit nie aldag maklik gehad nie. Ons ma is in Brenda se matriekjaar oorlede, maar sy het nogtans agt onderskeidings gekry en sy was boonop hoofmeisie van haar skool. Sy het nog altyd hard geleer.”
Charl Naudé draai terug na Brenda en sy sien onverwagte medelye in sy oë. “Jy het dus ten spyte van teëspoed jou ding gedoen. Dit maak jou prestasie des te groter.”
Sy haal haar skouers op. “My ma het my geleer om ambisie te hê.”
“Harde werk is nie genoeg nie,” antwoord hy. “Die breinkrag moet ook daar wees, en stamina. Daarsonder kan jy nie ’n geneesheer wees nie. Nou ja, geniet julle aand. Ons gaan ons manne se prestasies by die Mount Nelson vier.”
“Dankie, ons en Eben-hulle gaan Waterfront toe,” sê Brenda. “Geniet julle aand ook.”
Hulle sal natuurlik net die beste kies, dink sy, maar vanaand voel sy te lekker om om te gee. Sy kan haar egter nie daarvan weerhou om Charl Naudé agterna te kyk nie. So ’n man is gevaarlik. Vir alle vroue. Die soort waarteen haar ma haar altyd gewaarsku het.
Gelukkig is hy getroud en sal sy niks verder met hom te doen kry nie.
Charl Naudé het Brenda en haar groepie dadelik buite op die grasperk raakgesien en diskreet dopgehou. Die meisie, wat laas toe hy haar gesien het so ernstig voorgekom het, is vandag sprankelend en vrolik. Sy is werklik pragtig en daarby is sy skrander, duidelik iemand met ruggraat.
Sy nefie is mal om so ’n uitsonderlike meisie deur sy vingers te laat glip. Hy het haar wragtig net een keer uitgeneem. Miskien het sy nie in hom belang gestel nie. Sy is seker kieskeurig. Te ambisieus en ernstig vir Thomas, wat steeds daarop uit is om wild te kuier en die een meisie na die ander te beproef. Sy sal nie met haar laat mors nie, vermoed hy.
Hy vermoed ook dat sy ’n groot sukses van haar beroep sal maak, al lyk sy so tenger en grasieus soos ’n wildsbokkie. Daardie vasberade kennetjie en vreeslose, direkte kyk het hom nogal beïndruk. Onopgesmuk beeldskoon. Dit het natuurlik voor- en nadele …
2
Brenda is besig met haar saalronde toe sy die aantreklike jong dokter in sy wit jas wat in haar rigting stap, herken. Dit kan nie wees nie, maar dis sowaar Thomas Naudé.
“Wat op aarde doen jý hier?” vra sy verbaas toe hy met ’n breë glimlag nader kom.
“Hallo, Brenda. Long time no see! My oom Charl het my aangemoedig om na my Zuma-jaar na Londen te kom en hy het hierdie hospitaal aanbeveel. Dis wraggies lekker om ’n ou bekende raak te loop. Kan ek jou later sien? Nadat jy hier klaar