Laat somer. Tryna du Toit

voel hoe haar hart ruk.

      “Buks … ja, dis my seun.”

      “Mevrou Meyer, daar was nou net byna ’n ernstige ongeluk. Dis net ’n bestiering dat die seun nie met fiets en al voor my motor beland het nie.”

      “Ek is jammer, d-dokter,” stamel sy effens. “Was hy in die straat?”

      “Hy het in die motorpad afgekom asof die duiwel agter hom aan is. Toe hy my sien, het hy probeer draai, maar toe gly die fiets. As ek nie so stadig gery het nie …”

      Elizabeth is koud geskrik.

      “Ek is jammer. Buks weet hy mag nie met die fiets in die straat ry nie.”

      “Roep asseblief die seun,” sê hy gebiedend. “Ek wil self kyk wat sy beserings is.”

      “Kom in, dokter. Hier links. O, hier is jy, Buks. Kom hier. Dokter Fourie – dis sy motor wat jou amper raakgery het – wil met jou praat.”

      Buks kom huiwerig nader. Die blou oë is onrustig en hy kyk die dokter onseker aan.

      Herman Fourie bekyk hom ’n oomblik in stilte. Dan sê hy: “Wel, Buks, ek hoop jy besef hoe gelukkig jy was. Dit was amper ’n lelike ongeluk.”

      Nadat hy Buks deeglik ondersoek het, sê hy bruusk: “Wees dankbaar dis nie erger nie. En asseblief, hou hom in die toekoms uit die straat uit.”

      Hy groet en draai om en stap weg terwyl Elizabeth hom gekrenk agternakyk.