op die krop van haar maag. “Wat beteken dit? Is jy vir Mauritz ook vies?”
Nicolette ruk ’n supermarksak so hardhandig nader dat dit skeur en ’n paar blikkies uitrol. Sy pak hulle gewelddadig in die boks voor haar. “’n Naweek vir die manne,” sê sy bitsig. “Is dit nie ook hoe jy dit verstaan het nie? Boot en krewe en vis en sulke soort goed.”
Elizma swyg taktvol hieroor. Haar hart bons ook maar as Jack vir haar glimlag, maar sy is nie blind of dom nie. Jack se idee van pret is baie mense om hom – waarvan die helfte mooi meisies moet wees.
“Wel, nou hoor ek dis ’n hele groep wat gaan,” sê Nicolette. “Nie net mans nie, meisies ook. Onthou jy daardie rooikop wat eenkeer afgelos het by ons toe Rosina siek was? Sportmal. Wel, sy is een wat saamgaan en is dit aan die begin vir my genoem? Is ek genooi?”
“E …” begin Elizma versigtig. “Jy weet jy hou nie van bote nie.”
“Dit maak nie saak nie. Jack het goedsmoeds óns naweek eenkant gesmyt omdat daar iets meer in sy smaak opgeduik het. Dit sal ek aanvaar, ek is nie onredelik nie. Hy wil liewer iets meer avontuurlik doen as om saam met sy geliefde voor ’n vuur in ’n berghut te sit. Hy soek nie stilte nie, dit weet ek en ek het aanvaar dat hy en Mauritz ’n nat, koue, woeste naweek wil hê, maar ek is nie vertel dit wemel van sexy meisies nie.”
“Ai,” sê Elizma, want sy weet nie eintlik wat om hierop te sê nie.
Nicolette kry ’n ander soort lig in haar oë en gaan kalmer voort met die inpak van slaai en tamaties en uie. “Maar hy gaan spyt kry. Ek gaan hom ’n les leer. Twee kan hierdie speletjie speel.”
Elizma glip van die tafel af om te gaan bad. “Weet hy wie nou saam met jou gaan?”
“Nee, hy’t nooit eens gevra nie, net vanmiddag by my ingewip om totsiens te sê. My ewe liefies gesoen en gesê hy hoop ek geniet my naweek en is al my sake gereël.” Sy gooi ’n sak broodrolletjies bo-in die boks. “Ek sal sy sake vir hom reël!”
“Man,” sê Elizma. “Jy weet jy het die afgelope weke baie hard gewerk. Jy het die naweek nodig, geniet dit nou sonder om die hele tyd wraakplanne te maak. Vergeet van Jack en geniet dit.”
“Ek kan jou verseker ek gaan van hom vergeet.”
Die volgende oggend staan Nicolette stil op om Elizma nie wakker te maak nie, trek ’n langbroek en trui aan, gooi die band van haar drasak oor haar skouer en dra die kartonboks na die hyser. Dis vir haar baie mooi so vroeg in die oggend. Die hele woonstelkompleks is doodstil en donker, en van buite hoor sy net nou en dan die geluid van ’n vroeë motoris. Toe sy die deur onder op straatvlak oopstoot, haal sy diep asem en skud die laaste slierte slaap van haar af. Aan die oostekant, agter die groot eikebome wat die grasperk van die straat skei, word die lig ’n onseker gryserige pienk en die eerste voëls begin gesels. Sy wil net aanstap na die ingang van die parkeergarage toe ’n motor voor haar ingly en stilhou.
Dis Philip wat uitspring. “Môre, Nicolette,” sê hy en kyk fronsend verby haar na die deur. “Hoekom dra jy die swaar goed? Waar is die ander? Waar is Jack?”
Sy gee alles gewillig oor in sy hande. “Die ander? Dis net ek en jy wat gaan.”
Hy bly verstar staan voor die oop bak. “Wat van … waar is Jack dan?”
“O, hy het ander planne vir die naweek. Ek dog ek het dit duidelik gemaak?”
Hy laat sak die boks, vat haar drasak ook en maak die bak toe. “Nee, dis nie soos ek …”
“Ek is jammer jy het my misverstaan.” Sy kyk hom skerp aan. “Wil jy nie meer gaan nie?”
Hy skud sy kop, lyk of hy iets wil sê, maar doen dit nie. Hy maak die deur vir haar oop en sy klim in, haar vreugde in die vroeë môre gedemp.
“Ek is jammer,” sê sy weer toe hy langs haar sit. “Ek het regtig gedink jy verstaan dis net ons en … jy sien, ons het klaar die hut bespreek toe Jack … toe hy uitvind hy moet iets anders doen en …” Sy glimlag met meer selfversekering as wat sy regtig voel, want sy voel meteens skuldig. Philip is ’n goeie mens, te goed om te kul of om die bos te lei. “Hy het gesê ek moet iemand anders nooi om saam te gaan, siende dat alles bespreek en betaal is.”
Hy kyk na haar met ’n uitdrukking wat sy glad nie kan peil nie. “En Elizma?”
“Sy en Heinz gaan na sy ouers.” Sy kyk hom ongelukkig aan. “Wil jy nie meer gaan nie?”
Hy lyk weer asof hy iets wil sê en daarteen besluit. “Natuurlik wil ek gaan,” sê hy en skakel die enjin aan.
Hulle ry uit die slapende stad en teen die tyd dat hulle die Weskuspad vat en sy die Sederberge in die vroeë son voor hulle sien, begin sy weer opgebeur raak. Behalwe opmerkings oor die weer of verkeer ry hulle nog die hele tyd in stilte, maar nou rek sy haar effens uit en lek oor haar droë lippe.
“Ek het eiers en goed ingepak vir ontbyt,” sê sy. “Maar ek wens nou ek het ’n fles koffie ingesit vir die pad. My keel is nou lekker droog.”
“As jy agter my sitplek voel, sal jy dit kry,” sê hy. “Daar is bekers by en ek het nie geweet wie gebruik suiker en wie nie; dus is die suiker apart.”
Sy is verstom, maar buig dadelik na agter, kry die mandjie op haar skoot en skink versigtig koffie in twee bekers. “Dis besonder bedagsaam van jou, Philip,” sê sy. “Ek is die een wat dit moes onthou en normaalweg sóú ek seker, behalwe dat ek gisteraand so kwaad …” Sy bly vinnig stil. “Neem jy suiker?”
“Een, asseblief.”
Sy het die deksel van die mossienes oopgeslaan en roer sy koffie voor sy dit aangee, maar hy kyk in sy truspieëltjie en trek dan van die pad af.
“Moeilik om warm koffie so in die ry te drink,” sê hy. “En ons kan vyf minute bekostig, daar was so min verkeer dat ons vinnig gery het.”
“Lekker koffie,” sê sy. Sy wens hy wil haar uitskel of ten minste met haar raas, dit sal haar baie beter laat voel. Maar hy sê niks nie, drink net sy koffie voor hy die deur oopmaak, ’n kamera van die agterste sitplek lig en voor die motor gaan staan om ’n foto van die pienk verkleurde berge te neem. Sy sit doodstil na hom en kyk. As daar nou een ding is wat Jack irriteer, is dit mense wat foto’s neem. Hy beskou dit as ’n mors van tyd: mense wat staan en korrel na iets, of erger, staan en wag dat die lig of ’n voël presies reg moet wees voor hulle die knoppie druk. Sy self het vyf jaar gelede op haar een en twintigste verjaardag ’n baie goeie kamera by haar ouers gekry en dit lê grotendeels ongebruik in haar kas as gevolg van Jack se houding.
“Ek moes my kamera ook gebring het,” sê sy toe hulle weer ry. “Daar was ’n tyd toe ek nogal geesdriftig was.”
“En nou nie meer nie?”
Sy skud haar kop.
Hy gee ’n goedige lag. “Ek kan my nie voorstel dat Jack lank genoeg sal stilstaan om ’n foto te neem nie.”
“Presies.”
Hy wei nie verder uit nie en teen die tyd dat hulle van die teerpad afdraai en sy met die aanwysings op haar skoot moet beduie watter kronkelpaadjie hy moet vat, is daar ook nie tyd om oor Jack te dink nie. Sy is heimlik verlig toe hulle voor die houthut stilhou, want dis die eerste keer dat sy die plek op haar eie moes kry.
Die son skyn nou uit ’n blou lug, maar toe hulle uitklim, is dit tog koel. Philip vat die sleutel by haar, sluit die deur oop en begin hulle bagasie indra terwyl sy vensters oopmaak om van die muwwe reuk ontslae te raak.
“Sien jy, daar is twee slaapkamers,” sê sy vir hom. “Dis nie asof ek …” Sy bly stil omdat sy nie weet wat sy eintlik wil sê nie. Sy weet net dat sy nie meer heeltemal in beheer van die situasie is nie. “En hier in die sitkamer is die banke ook beddens as mens die kussings afhaal. Ons was al vantevore hier in ’n groot groep en mense het sommer orals geslaap.”
“Dis baie gerieflik,” stem hy saam.
Sy