Nou kyk sy openlik vererg op. “So het ek verneem.”
Sy blik gryp hare vas. “Solank jy dit net onthou.”
“Dokter, ek het nie na hierdie kliniek gekom om ’n man te soek nie.”
“Dis gerusstellende nuus. Bly net by daardie voorneme. Wat jy gaan doen nadat jy die kliniek verlaat het, is jou saak, maar ek gaan nie toelaat dat jy solank jy hier is … e … ontwrigting saai nie.”
Haar ergernis neem toe – en dan, skielik, vind sy sy woorde vreeslik komies. Hy is sowaar bang dat sý, Petra Prinsloo, sy kollega van sy verloofde kan afrokkel! Daar huiwer ’n geamuseerde glimlaggie om haar mondhoeke wat die kleur van sy oë net verder laat verdiep.
“Ek sou sê ek lyk kwalik na ’n femme fatale, dokter!”
Sy blik bly vasgenael op haar gesig. “Dan het jy in al hierdie maande nog niks geleer nie.”
“Wat bedoel jy?”
“Jy verag steeds die waters van Silóa.”
“Ekskuus?”
“Dit sal nie help om te verduidelik nie. Jy dink steeds net in een rigting en die onbelangrikste is nog vir jou die belangrikste.”
Sy kyk eerlik verward op in sy oë.
“Sê my, jy het tog ’n definitiewe rede gehad hoekom jy hierdie operasies wou laat doen? Is daardie dryfveer nog so sterk soos in die begin?”
Sy kyk fronsend weg. Is dit? Sy weet eerlik nie. Sy het die afgelope maande kontak met Paula en Eugene verloor. Sy is nie meer seker nie …
Sy stem klink droog. “Dan gaan daar tog miskien iets goeds uit hierdie ding voortspruit.” Voordat sy kan vra wat hy daarmee bedoel, vervolg hy: “Het jy die mense vertel hoeveel jy my betaal?”
Sy kyk koel terug, ’n tikkie minagting in haar stem: “Moet jou nie bekommer nie, dokter. Ek het niemand vertel nie, en is ook nie van plan nie.”
Hy grynslag. “Jy verkeer onder ’n wanindruk as jy dink dat jy daardeur aan my ’n besondere guns bewys, juffrou Prinsloo. Maar ek sê nietemin dankie, veral vir die feit dat jy ten minste een keer in jou lewe jou verstand gebruik het. Die geldelike sy van hierdie saak bly tussen ons twee.”
Sy voel skielik woedend en vreemd seergemaak. Dis op die punt van haar tong om hom te vra of hy haar tjek in sy persoonlike rekening inbetaal het of in die kliniek se bankrekening. Maar sy kry nie kans nie. Hy stap uit en sy kyk na die deur wat so beslis agter hom toegetrek word.
Sy en Klaus Wagner het uit die staanspoor nie goed oor die weg gekom nie. Daar was van die eerste oomblik af ’n vreemde antipatie tussen hulle. Maar sy was bitter verleë oor hom en hy het beslis belanggestel in die vergoeding wat aangebied is. In die maande wat verby is, het daar ook niks gebeur om haar meer van hierdie man te laat hou nie. Inteendeel. Op hierdie oomblik hou sy beslis niks van hom nie en sy wens die dag breek aan dat sy hier kan uitstap.
Sy weet nie wat dit in die man is wat alles binne-in haar laat styf trek sodra hy naby haar kom nie. Sy weet dat hy teen sy sin ingewillig het, haar in sy hart verag. Haar oë is kliphard terwyl sy voor haar staar. Wat gee sy tog om wat hierdie man van haar dink? Hy veroordeel sonder dat hy al die feite ken. Dit laat haar antagonisme jeens hom net sterker word.
Daar is ’n merkbare spanning in die kamer toe Klaus Wagner op ’n oggend oor Petra buk en die verbande begin afdraai. Sy stemtoon is weer eens so egalig en onpersoonlik soos sy dit leer ken het, terwyl hy verduidelik.
“Op die oomblik sal ’n mens niks kan wys word nie. Jou gesig sal baie geswel wees en dit sal ’n paar dae duur voordat dit herstel. Dan eers sal ons weet of daar verder gewerk moet word en of die werk klaar is.”
Sy antwoord nie, sit net doodstil terwyl hy met haar besig is, en voel dan hoe die laaste verband van haar afval.
Sy sluit haar oë terwyl sy arendsblik oor haar gesig gaan. Dan maak sy haar oë weer oop toe hy sê: “Dit lyk goed.”
“Kan ek sien?”
“Nee. Daar is op die oomblik niks om te sien nie. Jy sal jouself nie herken nie.” Die skewe, siniese glimlag speel weer om sy mond. “Jy sal jouself nooit weer herken nie, al het die swelsel gesak. Maar in dié stadium is jy so lelik soos wat ’n mens kan kom. Moenie eers probeer kyk nie.”
Twee dae later is daar ’n oproep vir Petra. Sy weet wie dit is. Dis net haar ouers wat haar hierheen sal bel. Sy is dankbaar dat hulle woord gehou en niemand anders vertel het waar hul dogter haar bevind nie. Nie een keer in die maande wat verby is, het sy of haar ma of pa ooit na Paula of Eugene verwys nie. Dit was soos ’n stille ooreenkoms tussen hulle dat daardie name verbode is.
“Hoe gaan dit, my kind? Dokter Wagner het gesê hy gaan jou verbande vanoggend afhaal,” hoor sy haar ma se bekommerde stem.
Haar eie is kalm. “Hy het dit al twee dae gelede afgehaal, Mamma. Ek het myself nog nie gesien nie, want my gesig is nog baie geswel, maar volgens hom lyk alles baie goed.”
“Het jy nog baie pyn?”
“Nee. Dis natuurlik nog baie seer, maar die ergste is verby.” In haar hart bid sy dat dit die waarheid is. Dis of sy deesdae nie meer daardie verbete drang in haar het nie. Sy sien net nie meer kans om weer ’n slag deur al daardie pyn en lyding te gaan nie.
“Hoe lank sal dit nog duur, my kind? Ons verlang ons morsdood na jou.”
“Seker nie meer so lank nie, Mamma, maar presies hoe lank nog, hang van baie dinge af.”
“Petra …” Haar ma se stem klink bekommerd, onseker.
“Ja, Mams?”
“Daar is iets wat ek jou moet vertel. Ai, my kind …”
“Wat is dit?” ’n Onheilsgevoel neem van haar besit.
“Eugene en Paula …”
“Wat van hulle?” Haar stem is kortaf.
Sy hoor haar ma aan die ander kant sug. “Hulle … gaan trou, my kind. Eerskomende Saterdag.” Dis lank stil. “Petratjie …”
“Ek het gehoor, Mamma.”
“My kind … Hulle is albei nog onder die indruk dat jy oorsee rondreis. Maar dis nou al so lank. Hulle sal begin agterkom …”
“Hou hulle nog ’n rukkie onder daardie indruk, asseblief.” Haar stem is toonloos. “Ek hoop om oor so twee, drie maande hier uit te kom. Sê … sê vir hulle ek sê baie geluk. Ek … ek moet nou eers gaan, Mamma. Ek word geroep. Liefde vir Paps en … dankie vir die bel.”
Sy sit die gehoorbuis dadelik neer, maar staar strak voor haar uit, onbewus daarvan dat ’n paar oë gesien het hoe sy enkele oomblikke gelede wasbleek geword het sodat die rooi merke op haar gesig lelik en onooglik uitstaan.
Dis eers toe hy haar arm aanraak dat sy na haar onmiddellike omgewing terugkeer, en Klaus Wagner trek sy asem saggies, vinnig in. Die grys oë wat in syne opkyk, sal enige hart aangryp. Hy frons ernstig.
“Wat skort?” Sy stem klink bruusk, en sy skud haar kop heen en weer as enigste antwoord. “Kom.” Toe haar kamerdeur veilig agter hulle toegaan, word haar bewende liggaam opgetel en op die bed neergelê. Sy weier om haar oë oop te maak, hoewel sy weet die man wag op ’n verduideliking … ’n verduideliking wat sy nie aan hom kan gee nie.
“Wat makeer, Petra?” Dis baie selde dat hy haar voornaam gebruik, hoewel sy al maande lank deur die ander in die kliniek so genoem word.
“Niks.”
“Dis nie niks nie!” Sy stem klink ongeduldig en die oë kyk kwaai op haar af. “Iets het jou geweldig ontstel. Wat is dit? Het jou ouers …?”
“Nee, niemand het iets oorgekom nie.”
“Wat is dit dan? In hemelsnaam, ek is nié so ’n … ’n ondier dat