sal môre ons tasse pak, dan kan ons oormôre vertrek. Is daar darem iemand wat die huis vir my leefbaar kan maak?”
“O ja, Katrien en Kleinbooi woon op die erf en hou die plek vir my in stand. Ek sal hulle môreoggend baie vroeg van julle koms in kennis stel, sodat hulle dadelik kan inspring en die huis vir julle in gereedheid kan bring. Ek sal hulle ook aansê om ’n ogie oor julle twee te hou.”
Hulle gesels oor Lafras wat die volgende oggend in Europa sal wees, en na ’n rukkie maak Wynand aanstaltes om te gaan.
Elmarie voel moeg, styf en stram toe sy byna vieruur die middag voor Wynand se strandhuis stilhou en uitklim. Katrien en Kleinbooi is dadelik by. Hulle groet die twee moeë reisigers beleef en neem die bagasie na binne.
Terwyl Katrien later die aandete berei, stap Elmarie en Mark af strand toe. Sy is egter nie verbaas toe sy sien dat Kleinbooi hulle op ’n kort afstand volg nie. Wynand het haar verseker dat hy en Katrien baie betroubaar is en dat hulle ’n wakende oog oor haar en Mark sal hou. Die wete dat sy en Mark nie heeltemal alleen is nie, laat haar veilig en gerus voel.
Elmarie neem met genoegdoening op ’n plat rots plaas en tuur ver oor die blou, rustelose water. Sy voel hoe ’n aangename rustigheid oor haar toesak, en hoe die ergste moegheid uit haar gestel wegsypel.
’n Halfuur later gee Katrien hulle van die voorstoep af die teken dat die aandete gereed is, en moet hulle sonder versuim teruggaan huis toe.
Daardie aand lê Elmarie lank in die bed na die geruis en geklots van die branders en luister. Dit herinner haar aan haar sogenaamde wittebroodsdae, en dan dwaal haar gedagtes weer na Lafras en sy onuitputbare liefde vir die pret en plesier wat Europa se duur vermaaklikheidsplekke bied. Later wonder sy weer wat sy die volgende twee maande met haarself gaan aanvang. Sy is nie aan so ’n ledige bestaan gewoond nie, en nou moet sy ook nog in afsondering lewe.
Byna vier weke lank voer Elmarie en Mark ’n kluisenaarslewe langs die stand – ’n lewe wat net uit eet, slaap, swem en lees bestaan.
Elmarie staan voor haar kamervenster na die spieëlgladde blou oseaan en kyk, en sy voel hoe ’n rusteloosheid in haar begin roer.
As haar bewegings nog vier weke lank beperk moet wees tussen die huis en die strand, gaan sy sowaar van skone frustrasie iets oorkom, dink sy met ’n onvergenoegde frons tussen haar mooi swart wenkbroue. Net vanaand gaan sy Wynand skakel en hom vertel dat sy nie langer kans sien vir so ’n kluisenaarsbestaan nie. Hy kan gerus aan iets anders dink, aan ’n ander plek waar daar meer beweegruimte is vir haar en Mark.
Toe Elmarie hom daardie aand bel, staan Wynand egter onverbiddelik by sy besluit dat sy en Mark in die strandhuis moet bly – en niks wat sy sê, maak enige indruk nie.
“Ek vrees jy sal die eensaamheid maar nog vier weke moet verduur,” sê Wynand met onverbloemde erns. “Jy durf Lafras nie nou in die steek laat, na alles wat hy vir jou en Mark gedoen het nie. Jy moet ook baie goed verstaan dat as daar slegs die geringste twyfel in verband met julle huwelik bestaan, die Dekkers hulle kleinseun baie maklik met die hulp van ’n goeie prokureur sal –”
“Toe maar, ek verstaan,” val sy hom neerslagtig in die rede. “Maar die joos alleen weet wat ek die volgende vier weke met myself gaan aanvang.”
“Bind ’n doek om jou kop sodat niemand die kleur van jou hare kan sien nie en sit ’n sonbril op, dan kan jy met die kus langs ry en selfs ook ’n veldfliek bywoon,” stel Wynand voor.
“Nee dankie,” sê sy kortaf. “Ek sien meer as genoeg films op jou televisiestel. Ek het trouens nog nooit so baie tyd voor die televisie deurgebring soos nou nie. Is hier dan nie eens ’n plek waar ’n mens kan gaan perdry, en waar Mark sy rylesse kan voortsit nie?”
“O, maar daar is so ’n plek. Vra Kleinbooi of Katrien om jou na die plaas toe te neem. Onthou net, jy is mevrou Keyser en moenie die kopdoek en die sonbril vergeet nie. Dit sal jou darem in ’n mate vermom, sodat mense jou nie so maklik herken nie,” herinner Wynand haar baie ernstig.
Na hierdie gesprek voel Elmarie ’n bietjie beter, want nou sal sy en Mark darem kan perdry. As alles goed gaan, sal Mark oor vier weke taamlik goed kan ry.
Die volgende vier weke loop alles vir Elmarie en Mark voor die wind noudat hulle bewegings nie meer so streng aan bande gelê word nie. Elmarie het al ’n paar keer gesweer om nooit weer in enige komplot betrokke te raak nie, want van ’n kluisenaarsbestaan het sy genoeg gehad vir ’n leeftyd.
Twee dae voordat sy en Mark huis toe moet vertrek, bel sy Wynand weer om te hoor of hulle maar vir ’n paar dae Kaap toe mag gaan.
“Nee, kragtie, jy kan nie nou gaan rondrits nie!” keer Wynand half vererg. “Ek moet die egskeiding môre aanhangig maak, en ek sal jou aanraai om liewer vanmiddag se vliegtuig na Johannesburg te haal. Daar is baie dinge wat ek met jou moet bespreek. So, pak net vir julle slaapklere in. Katrien kan later julle klere inpak, sodat Kleinbooi dit môre saam met jou motor Pretoria toe kan bring. Gee net vir hom geld vir brandstof, en sê vir hom ek wil met hom praat.”
Drie uur later sit Elmarie en Mark in die reusevliegtuig wat op die punt staan om na Johannesburg te vertrek. Vir Mark is dit die wonderlikste ervaring om die wêreld vanuit die vliegtuig te aanskou. Toe ’n verdwaalde wolkie onder die vliegtuig verbyseil, is hy skoon verstom oor die wolk se sagte, wollerige voorkoms en omdat dit so verbasend naby aan hom is. Sy weet dat dit Mark lank gaan neem om uitgepraat te raak oor al die wonderlike dinge wat hy vanuit die vliegtuig gesien het.
Hulle arriveer sesuur die middag in Johannesburg. Elmarie het net besluit om ’n taxi te ontbied, want dit lyk nie vir haar asof iemand hulle by die lughawe kom ontmoet het nie, toe sy Wynand haastig na hulle aangestap sien kom.
“Wag, moenie nou dadelik die gebou verlaat nie,” begroet hy haar met ’n sagte stem en neem die tassie uit haar hand. “Ek het ’n paar verslaggewers voor die gebou opgemerk, maar dit het vir my gelyk asof hulle op die punt staan om te vertrek. Ek wil nie hê hulle moet jou sien nie, Elmarie. Dit gaan net ongemaklike vrae uitlok, want volgens my verslag het jy reeds sesuur vanoggend van Europa af hier aangekom.”
Elmarie kyk Wynand verbaas aan, maar kry dit tog reg om kalm te vra: “In verband met ons egskeiding, wie dagvaar nou eintlik vir wie en op watter gronde?”
“Toe maar, moenie jou pragtige koppie daaroor breek nie,” stel Wynand haar dadelik gerus. “Jy dagvaar Lafras vir huisverlating.”
“Huisverlating! Maar ons het nog nooit ’n huis saam bewoon wat hy kon verlaat nie …” begin sy openlik verbaas.
“Maar natuurlik het julle in Europa saam in ’n woonstel gebly,” help hy haar ongeërg reg.
Elmarie kyk hom ’n oomblik lank sprakeloos en verward aan, toe begin sy meteens sag en onbedaarlik lag.
“Verskoon my dat ek gelag het, Wynand,” maak sy dadelik verskoning toe haar lagbui bedaar. “Maar regtig, ek het nog nooit voorheen iemand so oortuigend en met so ’n vroom gesig sien lieg nie. Moenie bekommerd wees nie, ek sal onthou en doen wat jy sê – jy is immers die regsgeleerde.”
Hulle staan nog ’n rukkie en gesels, voordat Wynand gaan kyk of die drie verslaggewers al vertrek het. Toe hy terugkom en vertel dat daar nou geen teken meer van hulle is nie, kan hulle vertrek.
Elmarie is bly en opvallend verlig toe sy en Mark eindelik weer tuis is. Wynand vertoef nog etlike minute om haar oor ’n paar puntjies in verband met die skeisaak in te lig, toe groet hy en vertrek.
5
Daar is ’n somber trek op Elmarie se gelaat toe sy uit haar motor klim en die woonstelgebou diep ingedagte binnestap, met Mark se handjie styf in hare. Wynand het haar flussies meegedeel dat haar en Lafras se huwelik oor twee weke finaal ontbind sal word. Sy is wel bly dat sy uiteindelik weer vry sal wees van die nuuskierige koerantmanne wat haar gewoonlik op die mees ongeleë tyd lastig val. Wat haar tog hinder, is die feit dat haar lewe die afgelope drie maande feitlik net op leuens gebaseer was. Die leuens oor hulle huwelik, leuens oor die ontbinding van hulle huwelik