gewoonte sluit sy die posbus oop en is verbaas toe sy twee briewe daarin vind wat na Wynand se adres gepos is. Sy kan raai dat die een brief deur Mark se grootouers geskryf is, want die skrif op die koevert is duidelik dié van ’n oumens, en hulle is die enigste oumense wat sy ken. Die handskrif op die ander koevert lyk vir haar vreemd bekend.
Dit is ’n kort briefie van Lafras, waarin hy haar bedank omdat sy die pers tot nou toe uit hulle privaat sake kon hou. Hy wil haar nie bel nie, uit vrees dat iemand dalk hulle gesprek mag afluister. Hy wil weet of sy die dag nadat die skeisaak afgehandel is, saam met hom sal gaan eet en dans. Hy sal haar antwoord Saterdagmiddag by Wynand kry, as sy so gaaf sal wees om vir hom ’n briefie by Wynand te laat. Hy hoop dit gaan baie goed met haar en hulle aangenome seun.
Daar is ’n sagte glimlaggie op haar gelaat terwyl sy Lafras se briefie opvou en in die koevert steek. Sy wil net eers die ander brief lees, dan sal sy vir hom skryf en die brief vir Wynand gaan gee.
Elmarie het aanvanklik reg geraai – dit is ’n brief van Mark se grootouers wat soos volg lui:
Geagte mevrou Zeeman
Ek weet nie wat u huidige adres is nie, daarom pos ek hierdie brief aan u vorige buurman en hoop maar dat dit u sal bereik.
Ons verlang baie na klein Mark, en sal ’n besoek van julle verwelkom. Ons besef natuurlik dat u man ’n baie besige sakeman moet wees, maar miskien laat hy u en Mark toe om ons vir ’n week of wat te besoek. Ons hoop om gou van u te hoor, en intussen hoop ons maar dat hierdie brief u veilig bereik.
Die plaas lyk pragtig hierdie tyd van die jaar, en ek is seker daarvan dat Mark van die plaas sal hou. Ek hoop hy kan al goed perdry, want ek het vir hom ’n ponie gekoop en sy oom Schalk het die saal en toom gekoop. Die ponie wag dus net vir die grootman sodat hulle die plaas kan platry.
Die tante en Schalk stuur groete. Ook hulle hoop van harte dat u ’n paar dae kan afknyp om vir ons te kom kuier. Ek het ons telefoonnommer boaan die brief neergeskryf, ingeval u ons dalk wil skakel.
Ons hoop om spoedig van u te hoor. Groete,
Carl en Hester Dekker
Daar is ’n gevaarlike frons tussen Elmarie se mooi geboogde wenkbroue toe sy die oubaas se brief opvou en in die koevert steek. Sy hoop nie hy probeer om Mark in sy sorg te kry sodra hy van haar en Lafras se egskeiding hoor nie. Sy sal hierdie saak vanaand nog met Wynand moet bespreek, want sy het nie ’n huwelik en ’n egskeiding aangegaan net om Mark op die ou end te verloor nie …
“Hoekom lyk tannie Elrie so kwaad? Hè, tannie?” dring Mark se stemmetjie meteens deur haar ontstelde gedagtes.
Sy kyk hom aan en sê met ’n breë glimlag: “Ek is nie kwaad nie, my ou grootman, ek het net ’n vreeslike nare gedagte gehad. En as daardie gedagte moet waar word, sal jy darem sien hoe klap jou ou tannie Elrie ’n ou man dat hy sterre sien.”
Van hierdie hele diskoers verstaan die vyfjarige seuntjie niks, maar van sy tannie Elrie se glimlag kan hy darem aflei dat sy nie vir hom kwaad is nie.
Na middagete, terwyl Mark sy gewone middagslapie geniet, neem Elmarie haar skryfblok en gaan sit by die tafel om gou Lafras se brief te beantwoord. Sy begin skryf:
Beste Lafras
Ek het jou brief vanoggend ontvang, en was aangenaam verras om van jou te hoor. Trouens, ek het nie eens geweet dat jy jou op die oomblik in Johannesburg bevind nie. Ek veronderstel jy is al haastig dat die saak afgehandel moet word, sodat jy kan teruggaan Europa toe.
In elk geval, aangesien jy bepaald dadelik na die saak weer na Europa sal terugkeer, neem ek jou uitnodiging aan en ek hoop ek kan help om die aand vir jou aangenaam te maak. Ek dink ook dit sal goed wees as ’n paar verslaggewers ons na die saak bymekaar sien, want ’n paar het my reeds gevra of ons glad nie meer met mekaar praat nie.
Nou ja, ons sien mekaar dan oor twee weke. Soos altyd,
Elmarie
Sy adresseer die koevert wat die briefie bevat, en verseël dit sorgvuldig. Dan besluit sy om Wynand vanaand na ete van haar besoek te verwittig.
Mark is in die wolke toe hy hoor hulle gaan vir oom Wynand kuier, want naas Lafras hou hy die meeste van Wynand. Hy hou net nie daarvan om in sy slaapklere, kamerjas en pantoffels te gaan kuier nie.
“Dit moet beslis ’n uiters dringende saak wees wat jou hierdie tyd van die aand na my woonstel toe jaag, Elmarie,” begroet Wynand haar met haar aankoms. Hy tel klein Mark op en groet hom met ’n soen op die voorkop. “Ek wil eendag net so ’n mooi seun soos jy hê, grootman.”
Hy sit Mark weer op sy voete neer en nooi Elmarie om te sit.
“Ja, dit is nogal vir my ’n baie ernstige saak,” sê Elmarie toe sy op die rusbank plaasneem en Mark beduie om langs haar te kom sit. “Een van die briewe wat jy in my posbus besorg het, is van Mark se grootouers.” Sy gee die brief vir Wynand om te lees, en sê voorts: “Ek weet nie of ek maar net van my wysie af is nie, maar ek koester so ’n vae vrees dat hulle hom mag opeis sodra hulle hoor dat ek geskei is.”
“Hulle kan nie,” sê Wynand en skud sy kop heftig. “Jy en Lafras het die kind wettiglik aangeneem, en Lafras het net soveel seggenskap as jy oor hom. As hulle dit durf waag om so iets te doen, sal Lafras hulle ry tot by oom Daantjie in die kalwerhok. Jy weet dit miskien nie, maar Lafras het nogal lief geword vir jou en sy aangenome seun.” Hy plaas die brief op die koffietafeltjie en sê weer: “Ek sal dit later lees en ook vir Lafras gee om te lees.”
“Terloops, die ander brief was van Lafras, waarin hy my vra om die dag nadat die saak afgehandel is saam met hom te gaan eet en dans,” sê Elmarie. “Daarna sal hy bepaald weer na Europa vertrek.”
“Ek weet nie, hy het niks vir my gesê nie. Ek verstaan hy bring deesdae feitlik al sy tyd op kantoor deur,” vertel Wynand.
“Hy doen dit bepaald uit pure verveeldheid,” glimlag Elmarie gemoedelik. “Of anders het hy besluit om in sy ontslape vader se voetspore te volg, te trou en met ’n familie te begin.”
“Ek hoop jy het gelyk, want Lafras was nou die dag een-en-dertig jaar oud. Hy behoort nou tot stilstand te kom en gevestig te raak,” meen Wynand.
Elmarie kuier nog ’n rukkie by Wynand, toe groet en vertrek sy en Mark.
Sedert hulle tuiskoms van die Suidkus af, besoek Elmarie en Mark elke dag die ryskool. Mark het al so goed gevorder dat hy deesdae alleen in die leerlinge se kamp rondry. Elmarie besef dat die tyd nou aangebreek het dat sy vir hom die beloofde ryklere koop.
Saterdagoggend neem sy Mark toe na die stad en koop vir hom klere wat net soos hare lyk.
Terwyl hulle op die sypaadjie wag dat die verkeerslig in hulle guns moet verander, hoor Elmarie skielik ’n baie bekende stem spottend sê: “Wel, wel … en wie loop ek hier raak! Tog nie die verstote mevrou Zeeman nie!”
Elmarie draai stadig om en kyk die spreker met ’n gevaarlike frons en smeulende oë aan. “As jy met my gepraat het, meneer Van Coller,” sê sy kil en afgemete, “sal ek jou aanraai om jou woorde te tel en jou liewer by jou eie sake te bepaal. Verstaan jy my?”
“Toe maar, jy is verniet so op jou perdjie,” sê Herman met ’n spotlag. “Almal weet dat jou ryk multimiljoenêr-man jou verstoot het, daarom dat jy hom vir ’n egskeiding …”
Elmarie se bloed kook en voordat Herman sy sin kan voltooi, klap sy hom deur sy gesig. Sy wil nog sy ander wang ook vuurwarm klap, maar dan neem twee hande haar ferm aan die skouers en draai haar liggies om. Die volgende oomblik kyk sy vas in Lafras se laggende grys oë.
“My meisie,” sê hy glimlaggend, “jy kan mos nie die mense links en regs hier in die straat klap nie!”
“O, daardie ellendige …”
Lafras lê sy wysvinger saggies teen haar lippe en sê met ’n ondeunde blinkheid in sy oë: “Moet dit liewer nie sê nie, ou meisietjie.”
“Ek wou nie iets lasterlik sê