van die man wat ek opreg bemin het. Jy bemin niemand nie. Jy het my pas vertel dat jou en Louis Paquin se vriendskap verbreek is. Daar is geen ander man nie. Dus doen ek jou of enige ander man geen kwaad aan om my drome te droom nie, nie waar nie?”
Lille is hewig ontsteld toe sy Louis die volgende middag op die straathoek ontmoet. Sy het haar tante vertel sy gaan ’n entjie stap, en onbewus daarvan dat oë sien hoe sy by Louis Paquin se wagtende koets inklim, val sy sommer met die deur in die huis toe die koetsdeur agter haar toeklap.
“Louis, ons het ’n verskriklike fout begaan om tante Josephine onder die indruk te bring dat ons vriendskap van die baan is. Jy moet net hoor watter planne sy nou het …”
Hy frons ook bekommerd. “Wat is dit? Jy is vreeslik ontsteld.”
“Natuurlik is ek! My tante het vas besluit ek moet met daardie ander man trou … daardie vent daar in die barbaarse Kaap die Goeie Hoop.”
Hy frons kwaai. “Het jy sy naam gekry?”
“Ja. Hy is ene Philippe Bidault en die son skyn glo uit hom sover dit my tante aangaan. O, Louis, ek het ’n groot probleem! Wat gaan ek doen?” Sy kan die bewing van haar lippe nie keer nie. “Tant Josephine het hom al klaar genooi om vir ons te kom kuier sodat ek en hy mekaar kan leer ken!”
Louis Paquin sit ’n oomblik fronsend en dink. Dan glimlag hy effens. “Dis nie so erg soos jy dit maak nie, Lille. Miskien is dit ’n baie goeie plan om die man hierheen te laat kom.”
Haar oë rek groot van verbasing. “Is jy van jou verstand af?”
“Nee. Luister. As die man hier kom, kan jy en hy mos oor die saak gesels. Jy kan by hom uitvis waar hy jou erfenis in bewaring hou, en so meer. Jou tante kan jou nie werklik dwing om met die man te trou nie, Lille. Daardie tye is verby.”
“O, jy ken nog nie my tant Josephine nie! Sy is dierbaar en goed en ek weet sy is baie lief vir my, maar waar dit Philippe Bidault aangaan, dink ek nie sy is meer heeltemal normaal nie. Ek hoor maar gisteraand eers dat sy hierdie droom al die jare koester. Ons moes nooit met leuens begin het nie,” sê sy bekommerd. Sy het uit die staanspoor nie van Louis se voorstel gehou om haar tante te bedrieg nie. Sy het tot dusver nog altyd ’n reguit pad gestap, en om ’n leuen aan haar tante op te dis, het nog nooit by haar opgekom nie. En nou sit sy dieper in die gemors as ooit!
Louis Paquin se verstand werk blitsig. Diep in sy hart voel hy ook ergerlik teenoor die ou vrou. Hy wens hy kon haar iets aandoen, maar dit sal hom nie help om Lille én haar erfenis in die hande te kry nie. Hy mag in hierdie geval geen kanse waag nie. Daar is te veel op die spel. Maar as die heer Philippe wel hier in Frankryk opdaag en Lille kan daarin slaag om by hom vas te stel waar presies hy haar erfenis hou, kan daar mos ’n ongelukkie plaasvind. Frankryk is vol rowers en moordenaars en skurke.
Sy stem is nou weer kalmerend toe hy sê: “Lille, ons moenie nou kop verloor nie. Ek sê weer, om in opstand teen jou tante te kom, gaan ons nêrens bring nie. Jy moet maar maak asof jy saamspeel …”
“Louis!” Weer is die bedenkinge terug in haar hart. Hoeveel gee hierdie man werklik vir haar om? “Tot waar moet ek saamspeel? Tot vóór of ná die troue met meneer Philippe?”
“Moenie verspot wees nie. Daar is geen rede om so bang te wees nie. Dit duur maande vir ’n brief om in Kaap die Goeie Hoop te kom, en weer maande om terug te kom. Selfs al aanvaar daardie man jou tante se uitnodiging, kan hy nie eers voor oor agt maande hier aanland nie. Daar kan nog baie dinge gebeur, my skat,” sê hy en voeg in sy gedagtes by: Soos dat die bemoeisieke ou feeks van ’n tante van jou die emmer kan skop. Maar hy sê dit nie hardop nie. Lille sal net geskok wees.
Lille sug. “Ja, jy is seker weer reg.” Tog voel sy nie gelukkig nie. Om maande lank met bedrog voort te gaan, voor te gee dat daar niks meer tussen haar en Louis is nie, om hom gedurig agter haar tante se rug skelm te ontmoet … Dis egter nou te laat om iets daaraan te verander. Sy is klaar in ’n web van leuens vasgevang.
Toe die middeljarige Franse vrou Josephine Jacquard se kamer binnestap, kan laasgenoemde in haar oë lees dat haar vermoedens reg is.
“Sy het hier onder in die straat by Louis Paquin in sy koets geklim.”
Die ouer vrou sug. “Nes ek dus vermoed het. Hulle sien mekaar nog. Dis die eerste keer dat ek Lille op ’n leuen aan my betrap. Dit bewys dat ek reg het wat Louis Paquin betref. Hy het nie ’n goeie invloed op Lille nie. Hy is ’n skurk soos ek van die begin af aangevoel het. Marie,” beveel sy die vrou wat al jare lank ’n hulp vir die Jacquards is sedert hulle hulle hier in Toulon gevestig het, “neem hierdie brief na monsieur Colonne. Ek moet hom dadelik spreek.”
“Goed, mam’selle,” antwoord die vrou en verdwyn weer by die deur uit.
Josephine Jacquard se oë is peinsend terwyl sy lê en wag. Sy sal moet optree. Noudat sy vir seker weet van Lille se bedrog, voel sy ook seker dat Lille daardie Louis in haar vertroue geneem het. Daar is nie meer tyd om te wag op ’n antwoord van Philippe Bidault nie. Sy sal dadelik moet optree.
Toe die gryskopman in die deur verskyn, roep sy hom nader na die bed: “Kom binne, Pierre.”
Hy buig oor haar hand, glimlag op haar af. “Hoe gaan dit?”
Sy glimlag meewarig, wys na ’n stoel. “Soos jy sien. Ek is deesdae so te sê bedlêend. Maar ek het jou nie laat roep om oor myself te gesels nie. Ek het dringende sake wat so gou moontlik afgehandel moet word.”
Hy neem plaas. “Laat ek hoor. Jy weet dat ek jou altyd as vriend en prokureur wil help. Wat kan ek vir jou doen?”
“Ek wil my testament verander. Nee, nie verander nie. ’n Heeltemal nuwe een opstel.”
“Goed.”
“Dan nog iets. Daar moet onmiddellik ’n brief na Kaap die Goeie Hoop gestuur word. Weet jy miskien van ’n skip wat die eersvolgende paar dae na daardie uithoek vertrek?”
“Ek dink daar is een wat Marseilles môre verlaat. Ek sal vasstel.”
“Asseblief, Pierre. Die brief móét so gou moontlik weggaan. Dit moet in die skeepskaptein se hande gegee word en hy moet dit aan die goewerneur aan die Kaap oorhandig. Hy sal sorg dat dit by die regte persoon uitkom.”
“Goed, Josephine. Ek sal persoonlik die brief na Marseilles neem en sorg dat dit wegkom. Mag ek vra hoekom dit so belangrik is?”
“Jy sal verstaan as jy my testament hoor, die nuwe een. Vertel my eers … wat weet jy van hierdie pierewaaier Louis Paquin af?”
Die prokureur frons. ’n Mens mag dink wat jy wil, maar nie altyd sê wat jy wil nie, ook nie altyd wat jy weet nie. Dit kan gevaarlik wees.
“Hoekom wil jy weet?”
“Omdat my broerskind in sy kloue is. Hy het haar nou al geleer om te lieg ook. Pierre, ek voel mal van bekommernis oor Lille. Daardie man is net agter haar geld aan.”
Die prokureur frons. Hy het al baie stories oor Louis Paquin gehoor, en hy, soos die hele Toulon, vermoed waar hy aan sy rykdom gekom het. Hy kan sy ou vriendin se kommer begryp. Hy knik nou.
“Ek dink jou vermoedens is juis. As ek ’n dogter gehad het, sou ek haar baie ver van Louis Paquin af gehou het.”
“Dan het ek hom reg opgesom.” Sy sug. Sy ken Pierre Colonne al jare as ’n versigtige man, ’n man wat nie sommer dinge sê sonder grond onder sy voete nie. Sy weet hy sal niks verder sê nie, maar wat hy wel laat val het, is genoeg vir haar. “Goed, Pierre. Is jy gereed? Kan ek maar begin praat?”
Soos die testament vorder, word die prokureur se frons al dieper, totdat hy later noodgedwonge laat hoor: “Josephine, dis jou saak hierdie en jy het die reg om bepalings te maak. Maar dink jy dis heeltemal regverdig teenoor Lille én die man wat betrokke is? Hulle ken mekaar nie eens nie!”
“Maar ék ken hulle albei en ek glo dit sal uitwerk, Pierre. Dit móét. Dis die enigste manier waarop ek Lille kan beveilig. Selfs al was daar nie ’n Louis Paquin op die toneel nie, sal