nie – hy het natuurlik ander planne gehad. Wat steek hy nog vir haar weg? Wat presies is die “geskiedenis” tussen hom en Elizna Truter?
Leanie klim in haar motor en slaan die deur vies agter haar toe. “Gaan geniet jou uitstappie, maar een ding moet jy weet: As jy my nog wil sien, het jy bitter baie om te verduidelik.”
Sy is nog nie behoorlik op die teerpad nie, toe loop die trane. Sy voel verneder en verraai. Geen wonder dat Gousblom haar so op en af gekyk het daardie dag toe sy natgereën het nie. Leanie het intuïtief geweet dit gaan oor meer as ’n nat uniform. Sy maak ook geen geheim daarvan dan sy weer haar visier op Henk het nie – kyk net hoe het sy in die kombuis aan sy arm geklou en haar aangeplakte wimpers vir hom gefladder.
Sy het haar kompetisie daardie dag in die voorportaal van die hospitaal goed opgeweeg.
Leanie snork onvroulik. Die vroumens is onprofessioneel. Hoe kan sy haar jaloesie so by haar werk uitleef? Wat sy aan klein Sammy gedoen het, was gewetenloos. Gelukkig kon Leanie darem weer tydens besoektyd by hom gaan inloer. Arme kind.
Haar selfoon lui. Dis Henk en sy smyt die foon vies op die passasiersitplek langs haar neer sonder om dit te antwoord. Na ’n paar minute raak dit stil en begin dan weer lui. Sy raap dit op en antwoord:
“Wat wil jy hê, Henk?”
“Kan ek jou môre na werk kom kry? Ons moet praat.”
“Gaan vra vir matrone Liz of ek lank genoeg my kamer sal mag verlaat om saam met jou te gaan, dan bel jy my weer.” Leanie weet sy is nou kinderagtig, maar op hierdie oomblik is sy te ontsteld om nugter te dink.
“Komaan, Leanie, ek moet verduidelik. Asseblief.”
Sy sug. “Ek sal daaroor dink.”
Woensdag het sy ’n bedrywige dagskof in teater en dis eers na vier die middag dat Leanie haar sak uit haar sluitkas haal en in die lang gang afstap. Haar bene is moeg. Die wind ruk haar amper van haar seer voete af toe sy deur die skuifdeure stap. Sy klou verbete aan haar uniform se soom terwyl haar oë rondsoek na Henk se viertrek.
Dan sien sy hom van haar linkerkant af aangedraf kom. “Hi.” Sy arm skuif om haar skouers en trek haar teen hom vas. “Ek dog ek kom kry jou maar hier voordat die wind jou wegwaai.”
Leanie kry ’n bietjie lekker. Henk moet omtrént verleë wees as hy die moeite doen om uit sy voertuig te klim om haar te kom kry. Gewoonlik toet hy net. Van die gentleman op wie sy verlief geraak het, het min oorgebly, maar dit gebeur seker maar wanneer ’n mens so lank uitgaan.
“Hallo, Henk. Ek het gewonder of jy al hier is.”
Hy soen haar op die wang. “Ek wag al amper ’n halfuur, wou nie laat wees en jou in die wind laat staan en wag nie.” Dit voel voorwaar of die ou Henk terug is.
“Dankie.”
Hulle is al amper by die viertrek toe Leanie iemand hoor roep en sy draai uit Henk se beskermende arm om te sien wie dit is.
Sy kan skaars haar oë glo toe sy Lu se lang gestalte herken. Hy kom stadig op sy mank been nader. Hy lyk slegter as gewoonlik, loop swaarder. Sy skouers hang, sy mond is effe oop, die voorkop onder sy wilde boskaas is blink, sy arms slap langs sy sye. Die oë lyk dof.
“Suster …” sê hy sag.
“Jammer, oupa, maar ons het nie nou tyd nie. Gaan bedel op ’n ander plek. En los sommer in die toekoms my verloofde uit.” Henk se stem is die ene ongeduld en sy hand agter Leanie se blaaie du haar verder na die viertrek toe.
“Wag eers, Henk. Laat ek net hoor wat hy wil sê. Miskien is dit belangrik.”
“Jy weet hoe ek voel oor jou alewige gekloek om die bosslapers. Hy wil niks vir jou sê nie, hy soek net geld om drank te gaan koop. Kan jy nie sien die man is klaar bedwelm nie?” Die hand agter haar blaaie toon geen genade nie.
“Jy is verkeerd, Henk. Hy is nie so nie. Hy het nog nooit vir my enige geld of kos gevra nie …” Trouens, Lu het haar nog nooit vantevore uit sy eie genader nie. Hy is altyd skaam en teruggetrokke. Die keer toe sy in hom vasgeloop het en die keer toe hy vir haar die blomme gelos het, was hul enigste interaksie. Wat gaan aan?
Henk stop en beduie terug na die man wat verwese op die sypaadjie bly staan het. “Oukei, Leanie, gaan hoor wat die man wil hê, maar moenie verwag ek gaan vir jou wag nie.” Hy stap driftig aan na sy viertrek, druk die knoppie om dit oop te sluit, klim aan drywerskant in en slaan die deur hard toe.
Sy kyk weer na Lu, maar hy het omgedraai en strompel terug na die parkie toe. Sy klim vies aan die passasierskant in. “Het jy nie ’n hart nie, Henk?”
“Asseblief, ek het nie nou lus vir ’n preek nie. Ek het na my meisie toe gekom om haar vir ete uit te neem, nie om na sy boemelaarspraatjies te luister nie.”
“Verkeerd, Henk. Jy het nie sommer net jou meisie vir ete kom uitneem nie, jy het kom verduidelik – moenie dink ek gaan alles sommer net so los en gerieflik daarvan vergeet nie.”
“Presies. Kan ons nou van dié ou vergeet, asseblief?”
Sy knik styf en tuur by die venster uit. Lu het reeds agter die bome in die parkie verdwyn.
Dis raserig in die restaurant. Waarom sou Henk haar nou juis hierheen gebring het? Dit lyk asof hulle in die middel van twee kinderpartytjies beland het. Miskien dink Henk dis beter om baie mense om hulle te hê – sy sal nie sommer hier voor almal ’n tantrum gooi nie.
Leanie bestel net ’n bordjie skyfies en ’n koffie. Toe die kelner wegstap, tik sy liggies op die tafelblad tussen hulle en maak haar oë groot. “Oukei, Henk, ek wag. Hoekom die groot geheim? Hoekom kon jy my nie van die eerste dag af vertel het van jou vriendskap met my liewe Gousblommatrone nie?”
Hy frons oor die “Gousblom”, sug dan en trek sy hand deur sy ligtebruin hare. “Dis ’n lang storie.”
“Dan beter jy begin, want soos jy seker weet, is ek hierdie week op roep en kan ek enige tyd in teater benodig word.”
“My ma het jou mos gesê dat ek en Liz saam grootgeword het?”
Sy knik.
Hy vat aan die houertjie met tandestokkies en haal een uit, vroetel daarmee in sy hande. “Ons ouers het altyd gespot dat ons eendag sal trou, selfs toe ons nog klein was. Dit het ons geïrriteer, want ons was net goeie vriende. Dit was eers in graad tien dat ons meer vir mekaar begin voel het. In ons matriekjaar het dinge ernstiger geword en het ons ook openlik begin uitgaan. Sy het soos my ouers se eie kind in ons huis gekom en gegaan. Baie kere het sy sommer daar geslaap.”
Sy grys oë kyk net vlugtig op voordat hy aangaan. “Na skool is ons saam Stellenbosch toe.” Henk sug en skuif regop teen die bank. “Teen die einde van ons eerste jaar het ek haar gevra om te trou. Ek het reeds geld verdien met promosiewerk op wynplase en het geglo ek kan vir ons sorg. Drie maande ná die verlowing was sy swanger.”
Leanie voel hoe haar asem in haar keel terugruk, maar sy knip nie ’n oog nie. Die kelner sit hulle kos voor hulle neer, maar haar eetlus is weg.
Henk kyk nie eens daarna nie. Sy oë is weer op die tandestokkie in sy hande. “Die families was eers geskok, maar omdat ons al so ’n lang pad saamkom, het hulle dit gou aanvaar en opgewonde begin raak oor die kleintjie wat op pad was. Liz wou die kind nie gehad het nie. Sy was besig met haar BSc-studies, maar sy wou uiteindelik dokter word en het geweet daar lê nog ’n lang pad voor. Sy het geglo ’n kind sou in haar pad staan. Die kort van die lank is: Sy het sonder my medewete ’n aborsie gaan kry. Ek was woedend, en sy is oorsee. Dit was die einde van ons vriendskap vir baie jare. Ek was gebroke, het soos ’n zombie rondgestap.”
Hy kyk hartseer na haar, en sy kan nie anders as om hom jammer te kry nie. Hy het ’n kind verloor waarna hy uitgesien het.
“Jy moet verstaan: Ek het dit nie vir jou weggesteek nie; ons familie het net eenvoudig nooit weer oor die onderwerp gepraat nie. Niemand het haar naam voor my genoem nie.”
“Ek verstaan dit,” sê sy sag