Tienerharte 4: Hartsnaar. Cecilia Steyn

liggies met sy voete aan myne. Asof dit genoeg is om my nou te troos. Dit voel of ek nie suurstof kry nie. Nes toe ek klein was en asma gehad het.

      Ek vryf oor my seer nekspiere. Die e-pos moes seker vandag gekom het. Ma wou niks weet toe ek aan die begin van die jaar vir haar probeer verduidelik ek wil nie ’n dokter word nie. Gelukkig het ek ’n ander e-posadres geskep toe ek aansoek gedoen het by die Royal Ballet School. Een met ’n wagwoord.

      Ek trek my asem diep in en spring op. Die stoel se pote skree toe dit oor die teëls skuur. Ek hou my hand in die lug om die gelukwensings te stop. Hoe gouer ek my eintlike nuus met almal deel, hoe beter.

      “Hoewel dit wonderlike nuus is, is dit nie die nuus wat my so opgewonde het nie.” Die stemme om die tafel raak stil. My oë kry Noah s’n. Hy knik. Sy blou oë wat agter die bril uitloer, is gerusstellend. “My nuus is dat my droom om by die Royal Ballet School in Londen te gaan dans, waar kan word!” sê ek met entoesiasme in die hoop om almal op te sweep. “Ek is aanvaar vir hulle somerskool. Dis net vir twee weke. In ons skoolvakansie nogal. Is dit nie fantasties nie?” Ma trek haar asem skerp in. “Pa en Ma moet net ja sê en die toegangsfooi betaal.” Ek byt my lip onseker.

      Pa spring op en druk my styf teen hom vas. “Geluk, my kind. Dis wonderlik,” sê hy. Ek sien hoe kyk Markus en Estian na mekaar.

      “Dis oor drie weke,” sê Ma verbyster. “Hoe gaan jy binne drie weke ’n visum kry?”

      “Natuurlik kan jy gaan, Sophia,” sê Pa. Hy soen my op my kroontjie. Ma se oë blits soos messe in sy rigting, maar hy ignoreer haar. “Daar’s gelukkig iets soos ’n prioriteitsvisum, Lien. Hoe dink jy maak die rugbyspelers wat op kort kennisgewing Engeland toe moet gaan?”

      Ma klik haar tong en vou haar arms. “Onder geen omstandighede nie, Rupert. Dink jy nie ons moet eers hieroor praat nie? Wil jy nou sowaar jou dogter, wat ’n maand gelede ontvoer is, stoksielalleen op ’n vliegtuig Londen toe stuur?”

      “Ma, Soph sal oukei wees.” Markus vat haar aan die arm om haar te kalmeer. Sy ruk los.

      “Nee, Markus, sy sal nie oukei wees nie. Sy het winterskool. Sy’s in matriek!” Ma gryp haar bors vas en gaan sit weer. “Ek sal dit nie toelaat nie. Jou toekoms as dokter is baie belangriker as jou ballet, Sophia. Jy kan nie ’n lewe daaruit maak nie. Wanneer gaan jy dit in jou kop kry? Ek moes dit jare terug al stopgesit het.”

      “Lien,” sê Pa kwaai. “Dis nou genoeg.”

      “Wanneer het jy aansoek gedoen? Hoe het jy aansoek gedoen?” karring Ma steeds. Haar hande bewe. My oë flits vir ’n oomblik na Noah. Daar’s nie ’n manier hoe ek hom in die moeilikheid sal laat beland nie.

      “Dis nie belangrik nie, Ma,” sê ek. “Ma sal nooit verstaan wat dit is om ’n droom te hê nie. Ma is die een wat altyd sê mik vir die sterre.”

      “Verstaan ek nie? Wat ek verstaan, is dat daar baie kinders is wat alles vir daardie mediese keuring sal doen, juffroutjie. Kinders wat dit graag wil hê.”

      “Nou laat hulle dit kry! Ek wil nie ’n dokter word nie. Ek wou nog nooit. Ek kan nie eens na bloed kyk nie, dan wil ek omkap.” Arme Noah en Lisa. Hulle het front row seats vir Ma se tantrum. Ek moes nooit vir Noah so by ons familiedrama ingesleep het nie.

      “Sophia …” sê Ma, maar Pa keer haar.

      “Ek sê mos dis nou genoeg, Lien!”

      Estian staan op en gee my ’n druk. “Geluk. Ek het nog altyd geweet jy kan. Gaan wys daai klomp Engelse hoe ’n mens eintlik dans, sus.”

      “Dankie, Estian.” Ek is so dankbaar vir die res se ondersteuning.

      Ma storm met die trappe boontoe. Met ’n slag slaan haar kamerdeur toe. ’n Stomp skuif in die kaggel en maak ’n klapgeluid. My skouers ruk soos ek skrik.

      “Sy sal oukei wees,” sê Pa. “Estian, Noah, help gou vir Lisa – kry julle die kos dat ons kan eet.” Toe hulle opstaan, sê Pa weer: “Jy sal net moet seker maak jou punte is baie goed. Anders sal ek nooit die einde hiervan hoor nie, Sophia.”

      “Ek sal, Pa. Ek belowe.” Ek sit my arms om sy nek en soen sy wang.

      “Is jou paspoort in orde?” vra hy. Ek knik. “Bring later die bankbesonderhede na my studeerkamer. Ek betaal dit sommer nog vanaand vir jou oor. En dan sal ons Maandagoggend gou aansoek doen vir daardie visum.”

      “Dankie, Pa.” Ek druk hom weer styf vas. Die ergste is verby. Of is dit?