Hartklop Omnibus 3. Malene Breytenbach

roep haar terug, maar sy kyk nie weer om nie. Watse soort mens het hy geword?

      Van haar kantoor af skakel sy die Stellenbosch-hospitaal en verneem na die man wat ’n paar dae gelede raak gery is.

      “Meneer Fielies is reeds ontslaan, dame. Hy het skrape en kneusplekke opgedoen en een arm is gebreek, maar dit was nie nodig dat hy bly nie,” vertel die hospitaalbeampte haar tot haar verligting. As die man in ’n bedenklike toestand was, sou dit verskriklik gewees het. Sy sal eers later vir Edwin vertel, want sy is nog te vies vir hom oor sy katterigheid.

      ’n Uur later, toe sy en die verpleegsters in die kindersaal besig is, kom Edwin op krukke aangesukkel. Sy ignoreer hom en gaan voort met haar ondersoek van die pasiënt.

      “Haai, Lucy,” hoor sy hom sê. “Skuus, man. Ek het nie bedoel om jou verkeerd op te vryf nie.”

      “Ons praat later,” sê sy oor haar skouer.

      “Oukei, oukei, dokter.”

      Sy hoor aan die krukke se gestamp op die vloer dat hy wegbeweeg.

      Eers nadat hulle al die pasiënte gesien het, merk sy op dat hy by Nanette sit en gesels, sy krukke teen die bed gebalanseer.

      Lucinda is die hele dag so besig dat sy nie weer vir Edwin sien nie, en sy probeer ook nie tyd afknyp om dit te doen nie.

      Toe sy die aand by die huis kom, voel dit, ten spyte van Anna se teenwoordigheid, dolleeg en eensaam sonder Werner. Voorheen het dit haar nooit gepla om alleen te wees nie, maar sy verlang reeds na hom.

      Haai, sy moet hom mos bel en dankie sê vir die rose, dink sy, en skakel onmiddellik sy selfoonnommer.

      “Werner Huber,” hoor sy die diep stem wat rillings van lekkerkry deur haar stuur.

      “Werner, dis Lucinda hier. Baie dankie vir die wonderlike en reusagtige ruiker. Hierdie kliniek het nog nooit so iets gesien nie.”

      Sy hoor hom saggies lag. “Die rooi is vir my passie, die geel vir jaloesie oor Edwin, die wit vir genade en die pienk vir die rooskleurige toekoms waarop ek hoop.”

      Sy woorde skiet ’n Kupido-pyl in haar hart. “Dan is die rose dubbeld werd wat ek gedink het hulle is.”

      “Ja, dis die bedoeling. Wat doen jy? Is jy tuis?”

      “Ja, en dis so stil hier. Ek het bederf geraak en nou moet ek weer gewoond raak aan alleen bly. Hoe gaan dit met Erik?”

      “Goed, dankie. My suster Dagmar en haar man, Horst Kleinhaus die beeldhouer, is hier besig om hom te vermaak terwyl ek werk. Jy het vir hom die boek gegee wat hy vreeslik geniet het en nou het ons ook die DVD van Jock of the Bushveld gaan haal.”

      Sy lag. “Dis ’n ou storie, maar kinders geniet dit nog steeds.”

      “Ek dink hy mis jou al klaar, want hy praat met Dagmar-hulle oor jou.”

      “Ek mis hom ook.”

      “En wat van sy arme ou pa?” vra hy met ’n diep, dramatiese stem.

      “Ag, vir hom ook.”

      “Hy is bly om dit te hoor, want hy voel asof hy een van sy ledemate agtergelaat het.”

      Haar hart swel van liefde toe sy dit hoor. “Jy moet maar kom dat ons jou heelmaak.”

      “Ek sal. Belowe.”

      “Nou ja, jy werk en ek lei jou aandag af. Dankie weer eens vir die rose, en lekker slaap. Liefde vir Erik ook.”

      “Slaap jy ook lekker, en liefde van ons albei.”

      Liefde, dink sy toe sy afgelui het. Dis nie “Ek het jou lief” nie, maar dit beweeg dalk in daardie rigting. Dromerig gaan tap sy vir haar ’n bad.