ons oor gewigtige sake praat,” sê die ouer vrou. “Eet jy koek?”
“O ja, graag, en dié een lyk baie verleidelik.”
Die vrou sny ’n enorme sny. “Tee, met melk en suiker?”
“Net met melk, dankie.”
Terwyl hulle eet en drink, gesels die ouer vrou oor die weer, hoe duur die kabelkarretjie by Tafelberg geword het, hoe lekker sy bly. Innerlik gespanne gesels Lucinda saam, eet die heerlike koek, komplimenteer haar gasvrou, en wag.
Eers nadat sy die teegoed verwyder het, bring sy ’n lêer te voorskyn en gee dit vir Lucinda. “Hier is ’n paar afskrifte wat my niggie Ronel gemaak het. Verder sal ek jou maar vertel.”
Lucinda kyk na die dokumente en toe na die vrou, wat haar simpatiek sit en beskou.
“Kyk, jy sal sien jou ouers was Bridgit en Bevan O’Neill, en dat hulle van die dorp Dungannon in Noord-Ierland gekom het. Jou ouers het gesterf in ’n treinongeluk, wat jy oorleef het. ’n Meneer Lourens het probeer om jou Ierse familie op te spoor, maar die O’Neills by wie hy uitgekom het, het beweer dat hulle niks van sulke mense soos jou ouers weet nie. Die Lourense het aangebied om jou pleegouers te wees totdat jou familie wel opgespoor kon word.
Hy was nie so sleg nie, maar sy!” Mevrou Van der Merwe lyk behoorlik kwaad.
“Hulle bure het ’n klag gelê dat die kind van langsaan baie huil en lyk of sy mishandel word, en ek het gaan ingryp. Die vinnigste oplossing was om jou na die weeshuis te neem. Daar was jy skynbaar gelukkig en versorg, en jou grootouers is nooit opgespoor nie, al het ons probeer.”
Lucinda sit eers diep ingedagte en toe kyk sy op. “Waar is die Lourense nou?”
“Hulle het destyds in Vredehoek gewoon, maar dis nie te sê hulle is nog daar nie.”
Lucinda ril toe sy aan die vertrekte gesig van die Lourens-vrou dink en die pyn wat altyd daarop gevolg het. As daar een mens in die lewe is wat sy gedink het sy haat, was dit daardie vrou.
“Wat was hulle voorname?”
“Jy sal in die lêer sien hy is SJ, Stefanus Johannes, dink ek, en sy is Magrieta. Moenie vir my sê jy wil húlle gaan soek nie?”
“Ek glo nie ek wil hulle, veral vir haar, ooit weer sien nie. Ek sien hulle genoeg in my nagmerries. Nee, dis my ware ouers se familie wat ek wil gaan soek.”
“My liewe kind, ek sou dit ook doen as ek jy was. ’n Mens moet mos rus vir jou siel kry.”
“Matrone het dit ook gesê.” En liewe, simpatieke Werner het ook, dink sy.
Sy kyk weer deur die dokumente. “Ek weet genoeg om na Ierland te gaan en te soek. Ek kan u nie genoeg bedank nie, mevrou Van der Merwe. Ook dat u my kom red het … en ’n getraumatiseerde kind so liefdevol behandel het.”
Die vrou se oë blink van die trane. “Ag, liewe kind, ek het soveel ellende gesien terwyl ek nog maatskaplike werk gedoen het, maar vir jou kon ek nie vergeet nie. Jy het my so aangegryp.”
Lucinda sit die lêer by haar handsak neer en gaan omhels die vrou. Albei is nou in trane.
“Ek sal weer kom kuier,” belowe sy. “Noudat ek u ná al die jare weer gevind het.”
Toe sy gaan, omhels hulle soos familie. Sy kyk in haar truspieël toe sy wegry, en Suzette van der Merwe staan nog en wuif. Dankie vader vir mense soos sy, wat ’n skrille kontras vorm met die Magrieta Lourense van hierdie wêreld, dink Lucinda met ’n hart wat oorloop.
Sodra sy by die kliniek aankom, sal sy vir Edwin gaan vertel, en dan vir Werner. Sy hoop die groot, donker man wat haar hart in die holte van sy hand hou, is daar.
“Ek het toe alles uitgevind wat ek kon, en vir die res moet ek maar net my familie gaan soek, daar in verre Ierland.”
Edwin lê haar met sy helderblou oë en bekyk. By hom is daar begrip, en selfs ’n bietjie nyd.
“Jy is gelukkig dat jy darem weet waarheen om te gaan. Wat van die pleegouers wat jou so mishandel het?”
“Magrieta Lourens. Skynbaar was haar man nie so erg nie. Nee, soos ek vir mevrou Van der Merwe gesê het, ek wil hulle nie sien nie. Mits hulle nog lewe. Dalk is hulle al dood, of weg.”
“Ek sou die ou teef in die knie gaan skiet het.”
Lucinda is geskok. “Eddie! Wat sal dit nou help, jare na die tyd?”
“Ek glo nie in hemel en hel nie, daarom sal ek haar op aarde wou straf.”
“Nee, dan is jy net so wreed soos sy.”
“Jou hart was nog altyd gans te sag, behalwe as dit by my kom.”
Sy kyk hom verwytend aan. “Ek was nog altyd goed vir jou.”
Hy sug teatraal. “Maar jy wil nie met my trou nie.”
Sy kan hom net aanstaar. Kan hy dan nie die implikasies begryp van alles wat sy die aand voor sy ongeluk gesê het nie? Blok hy dit net uit as dit hom nie pas nie? Hulle het tog gepraat oor sy MIV-status, en dat sy nie kans sien om ’n renjaer se vrou te wees of bloot hulle verpleër te wees nie.
“Ek moet gaan. Sien jou weer later.”
“Baai, Lucy. Kom gou weer, my eie Florence Nightingale.”
Hy kan haar regtig verstom, dink sy toe sy uitloop. Hy is tog nie dom nie. Sy dink hy is net aspris.
“Lucinda!” hoor sy iemand roep toe sy by haar kantoor wil ingaan en sy draai om.
“Hallo,” sê Marita, wat nadergehaas kom. “Dis ’n skande dat ons jou nog nie vir ete genooi het nie. Hoe lyk Saterdagaand? Ons het iets om te vier.”
“Dit klink lekker. Verjaar iemand?”
“O nee, ons kry mos vir Werner as vennoot, en ons moet dit vier.”
“Haai, dis wonderlik dat ’n ingenieur in ’n kliniek wil belê,” skerts Lucinda.
“Hy het baie vingers in baie paais. Hierdie is vir hom net nog ’n belegging, maar ons verwelkom dit natuurlik. Kom so sewe-uur.”
“Dankie, ek sien uit daarna.”
13
Lucinda se hart gee ’n sprongetjie toe sy by die huis kom en Werner haar inwag.
“Waar was jy in jou civvies?” terg hy en soen haar.
“Kaapstad toe, vir … e … besigheid. Hoe gaan dit met jou?”
“Goed, dankie. Jens sê Erik kan ontslaan word.”
Haar moed sak in haar skoene. Erik en sy pa gaan weg en sy moet maak asof sy om hulle onthalwe bly is.
“Ja, ek het ook so begin vermoed.”
“Wil jy vanaand saam met my gaan eet op Stellenbosch? Ek teer nog heeltyd hier op jou goedhartigheid en gasvryheid. Ek voel so in die skuld.”
“Jy hoef nie, dit was ’n plesier. Kan ek my eers gaan verfris en opdollie?”
“Natuurlik, ek wil met jou spog. Van watter soort kos hou jy die meeste?”
“Oosterse kos.”
“Dan weet ek waarheen ons kan gaan. Toe, gaan maak jou mooi. Ek het al vir Anna gewaarsku dat sy nie hoef aandete te maak nie.”
Lucinda gaan ontspan in ’n skuimbad, was haar hare, grimeer en trek mooi aan, alles binne ’n uur. Werner wag reeds vir haar in die sitkamer toe sy inkom en hy lyk so aantreklik dat sy na asem snak.
“Jy is pragtig,” komplimenteer hy.
“Mag ek dit vir jou ook sê?” vra sy skalks.
Hy lag. “Pragtig was ek nog nooit, maar dankie dat jy my probeer vlei.”
Het jy maar geweet,