Louisa du Toit Omnibus 11. Louisa du Toit

My gevoel vir Boel het gegroei. Toe vind ek heel onlangs uit dat sy ma en my pa … jare lank.”

      “Dis dan die rede hoekom jy skielik gawer met Leen is?”

      “Dit moet wees.”

      “En die probleem? Dat jy voel jy moet hom los, om teenoor jou ma te vergoed?”

      “Ja, dit klink logies. Maar die onlogiese is dat ek nou meer van hom hou, heeltemal in sy eie reg, nie as deel van sy ma op wie ek tog so versot was nie. Moet ek die nuwe gevoel vir hom uitroei, ter wille van my ma?”

      “Dit kom maar net by my op, kan ’n mens iets heelmaak deur iets anders stukkend te maak?”

      “Dalk is dit al antwoord genoeg. Dit gee my hoop. Ek sal daaroor dink. En nou, jou probleem?”

      “Ek moet ook vergoed vir ’n onreg,” sê hy, “maar dis een wat ek self gepleeg het.”

      “Wil jy daaroor praat?”

      Hy hoor Leen aankom met die gevraagde brood-vleis-en-tamatie, en druk sy hande ’n paar oomblikke voor sy gesig.

      “Nee,” sê hy gesmoord, “ek kan nie. Nog nie. Dis te groot. Dit gaan om lewe en dood, verstaan jy?”

      “Hoef ek te verstaan?” wedervra sy.

      In stilte, onder die sterryke hemel, nuttig hulle saam die aandbrood.

      Dan sê Nelis verbaas: “Die rivier … dis stil.” Het dit dan nie vandag nog geruis toe hulle daar was nie?

      “Dis nie goeie nuus nie,” sê Nida somber. “Dit beteken die stroompie wil gaan staan.”