Sy sien bekende skrywers se name, goeie literatuur, Bookerpryswenners in een rak, Nobelpryswenners in ’n ander rak, reisverhale, digbundels, kinderboeke, ’n hele rak vol tweedehandse boeke, nuwe en tweedehandse slapbandboeke en ook heelwat Griekse boeke.
“Jy het ’n absolute skat hier,” sê sy ingenome. “Jy gaan my heeltyd sien. Ek is ’n bibliofiel van formaat.”
Jim kom staan langs haar. “Ja, ek moet sê, dis die verskeidenheid wat hierdie winkel gewild maak. Ek het self die rakke ingebou, en soos jy sien, is hulle propvol.”
“Cappuccino is gereed!” roep Spiro.
Hulle gaan sit op die stoele om dit te drink. Mense kom in en kyk na die boeke. ’n Groot wit langhaarkat kom ingestap en vly haar teen Jim se been aan.
“Ja, ou Cassandra, waar was jy gewees?” sê hy en streel die kat, wat hoorbaar spin.
“Sjoe, dis ’n mooi kat,” sê Erika. Sy steek haar hand na Cassandra uit. Die kat kom nader en laat toe dat sy haar streel en haar agter die ore krap.
“Is jy lief vir katte?” vra Jim.
“Ja, baie. Ek het tot ’n jaar gelede een gehad, maar hy is dood. Ek het vreeslik getreur.”
Jim lyk meteens hartseer. “As ek weggaan, sal ek Cassandra hier moet los. Miskien sal iemand haar aanneem. Sy is ons winkelkat, ons gelukbringer. Dit voel nie vir my asof ek haar hier van haar lekker tuiste moet wegneem na ’n woonstel iewers in ’n vreemde land nie.”
Die kat loop weg, spring op die toonbank, strek haar uit en kyk met groot groen oë na die mense. Erika teug aan haar koffie; dink watter heerlike klein oase hierdie winkel is.
“Doen die winkel goed?” vra sy reguit.
Jim knik. “Goed genoeg. Mense weet daarvan en oorsese mense kom hierheen. Ons is al goed geadverteer deur verskeie artikels in publikasies. Ek het ’n permanente assistent – Zizi. Verder het ek temps wat vir die lekker hier kom aflos, soos Spiro. My huis agter die winkel is klein, maar gerieflik. Daar is twee slaapkamers en soms kom skrywers by my oorslaap wanneer ons ’n boekbekendstelling hou. Ek het so verlief geraak op Santorini toe ek dit die eerste keer besoek het dat ek net eenvoudig hier moes kom bly.” Hy sug. “Maar nou het die sand deur die uurglas geloop en my tyd is amper verby.”
’n Kort, ronde meisie wat Erika in haar twintigs skat, kom in met twee bottels melk en ’n pakkie in haar hand. “Hallo, ek het koekies en vars melk gebring.”
“Dit is Zizi Papadopoulos, my assistent,” sê Jim en stel Erika aan haar voor.
Sy groet Erika vriendelik en diep kuiltjies verskyn in haar wange toe sy glimlag. “Wat van ’n koekie? Vars gebak?” vra sy.
“Nee dankie, ek moet nog my groot ontbyt verteer,” grap Erika.
“Haai, Spiro,” groet Zizi en praat Grieks met hom.
Erika hou sommer van haar, veral toe sy vir Cassandra ’n bakkie melk skink en haar van die toonbank aftel om dit te drink.
Erika drink haar koffie klaar en koop ’n boek by Zizi. Toe sy betaal, sê sy vir Jim dat sy gou weer sal terugkom. “En dankie vir die heerlike koffie.” Sy kyk na Spiro. “Ek stap nou Fira toe. Dankie dat jy my hierheen gebring het.”
Sy groet en loop uit. Skrik amper toe sy weer die groot man van die lughawe sien. Hy verdwyn egter in ’n sygangetjie. Hy kon tog nie vir haar gewag het nie? Sy verbeel haar allerhande dinge. Cas se teistering het haar getraumatiseer.
Erika stap vinnig al met die keisteenpaadjie langs. Sy kyk af na die diepblou caldera en vergaap haar aan die witgekalkte huise teen die hang, die balkonne en terrasse en blou dakke. Dis warm, maar sy geniet die son. Teen die tyd dat sy by Fira aankom, verskeie winkels bekyk het en met tye oor die caldera gestaar het, is sy sowaar weer honger.
Sy onthou die restourant wat haar pa se gunsteling was en waar hulle die lekkerste Griekse kosse geëet het: Ouzeri. Uit sentiment gaan sy nou soontoe. Dit is langs die Grieks-Ortodokse katedraal en dus maklik om te vind. Daar is tafeltjies waar ’n mens kan sit om die asemrowende uitsig te geniet.
Ha, daar is dit. Maar sy sien dit is vol. By elke tafel sit daar mense. Ag nee. Miskien kan sy anderdag hierheen kom. Sy sal intussen ’n ander eetplek soek. Nou is sy behoorlik honger en dors.
Sy skrik toe die groot man van die lughawe skielik weer verskyn. “Hier gaan jy nie vandag plek kry nie,” sê hy. “Hier is te veel toeriste.”
Nou wéét sy dis vir haar wat hy teiken. Sy is tegelykertyd woedend en bang. “Is jy besig om my te agtervolg?” sis sy vir hom.
Hy lyk skaam. Draai sy palms na bo in ’n gemaak hulpelose houding. “Ek is jammer, maar iemand het my gestuur om jou te vind.”
“Iemand? Wie is die iemand?” Maar haar hart gaan wild aan die bons. Sou dit daardie mooi man wees? Die Michelakis van Atlantis?
“My baas, meneer Paul Michelakis,” bevestig hy haar vermoede. “Hy wil jou graag ontmoet. Kan ek jou aan hom gaan voorstel?”
Erika staar hom in ongeloof aan. Daardie asemrowende man stuur iemand om háár te soek? Hy wil haar leer ken? Sy kon hom nog glad nie uit haar gedagtes kry nie. Dit voel soos ’n wonderwerk wat besig is om te gebeur.
“Is jy seker dis vir mý wat jou baas wil ontmoet?”
“O, ja, die mooi meisie van die lughawe. Ek is Manos Spiridis, sy lyfwag en … e … regterhand.”
“Ek is Erika Moody.” Sy vermoed egter hy weet reeds wie sy is, want hoe het hy geweet om haar in Oia te gaan soek? Hoe het hy haar enigsins opgespoor?
Hy steek sy hand, so groot soos ’n beer se poot, uit. Sy skud dit. “Bly te kenne,” sê hy. “Meneer Michelakis se huis is net hier anderkant. Ek is seker hy sal jou graag op middagete wil trakteer. Die restourante is so vol. Dis mos hoogseisoen.”
Erika huiwer. Dit klink darem te roekeloos om sommer na die man se huis te gaan. Sy wil hom baie graag weer sien, maar só maklik gaan sy dit nie vir hom maak nie.
“Dankie, maar nee dankie. Ek gaan nie sommer na die huis van ’n man wat ek van geen kant ken nie. As hy my wil sien, kan dit by ’n openbare plek wees.”
“Jy hoef nie bang te wees nie, julle sal nie alleen wees by sy huis nie. Daar is ander mense ook.”
Erika loop ’n ent weg van die restourant en hy volg haar. Sy is in die versoeking. “Waarom stuur hy jou om my te soek? Hoekom doen hy dit nie self nie?”
Die groot beer van ’n man lyk weer skaam. “Meneer Michelakis is ’n baie besige sakeman. Hy het nie tyd vir so iets nie. Daarom stuur hy my. Ek werk mos vir hom en hy vertrou my.”
Weer huiwer sy. Wat as sy hierdie geleentheid laat verbygaan en sy sien hom nie weer nie? Sy sal mos spyt wees. So ’n uitsonderlike man loop jy nie elke dag raak nie. “Nou goed,” willig sy naderhand in. “Maar ek gaan hom net ontmoet. Ek gaan nie vir hom kuier nie.”
Manos blom behoorlik. “Dankie, ek is seker dit sal reg wees. Laat ek hom net asseblief by die kantoor bel. Hy kan huis toe gaan, dis nie ver van sy werkplek af nie.”
“Jy kan my mos na sy kantoor neem.”
“Nee, dis sy privaat sake. Hy sal nie wil hê ek moet ’n nuwe vriendin na sy kantoor bring nie.”
Erika is agterdogtig en weifel weer. ’n Nuwe vriendin, nogal. Hoeveel vriendinne sou die man hê? As sy by sy kantoor aankom en daar is ’n spul werknemers en sekretaresses, gaan sy mos verleë wees.
“Nou goed dan.”
Hy haal ’n selfoon uit sy sak, skakel ’n nommer en praat so vinnig Grieks dat sy skaars verstaan wat hy sê.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен