op aarde gaan met haar gebeur as hy … as hulle … Beelde van hul ineengestrengelde lywe doem ongewens voor haar op en sy snak na asem.
Reynecke staan voor haar. Sy kop swaai vinnig om en sy weet dadelik dat hy een en dieselfde prentjie gesien het. Sy oë trek skrefies en die spiertjie in sy wang spring een keer voordat hy omdraai en met die werkers praat.
’n Rukkie later is Maggie uit die sleepwa en Cilla lei haar tot waar hulle vir Bravo hoor trippel. Bravo kom dadelik nader toe hy Maggie gewaar. Hy begin ruik aan haar. Sy ruik terug en hulle koppe nestel teen mekaar.
Cilla kyk na Reynecke, wat aan Maggie se agterkant staan. “Wel, hy is opgewonde, ek dink Maggie is die regte een,” sê sy.
Reynecke loer onder die merrie in en knik. “En ek dink sy stel ook belang. Sy’s beslis op hitte.” Hy grinnik. “Sy hou van wat sy sien, lyk dit vir my.”
Die twee perde snuif weer aan mekaar en Cilla druk haar bloedrooi gesig in Maggie se nek. Al hierdie gepratery van hitte en paring maak haar skoon bewerig.
Ná ’n rukkie roep Reynecke die werkers en beduie vir hulle om Maggie af te vat na die toegekampte veld. Sy en Reynecke draai saam na Bravo toe.
“Wat het netnou gebeur?” vra Reynecke skielik.
“Netnou?” vra sy verbaas. Hulle was tog albei by toe die perde aan mekaar geruik het, waarvan praat hy nou?
“Toe jy agter my staan. Ons was besig om Maggie uit te laai. Toe sien ek … en toe ek omkyk … jy het ook daaraan gedink.”
Cilla kyk na hom, maar hy kyk net na die hings. Sy gesig is geslote, stroef. Sy sug.
“Ek het aan ons gedink en jy het dieselfde beelde gesien, dis al …”
Reynecke swets en begin aanstap na die staldeur.
“Ek kan nou doen met ’n koppie koffie, wat sê jy? Kom, klim. Ek los die sleepwa eers hier vir wanneer ons haar terugneem.” Reynecke praat asof niks gebeur het nie. Ámper asof niks gebeur het nie.
Cilla druk haar hande diep in haar jeans se agtersakke. “Ek .. uhm … Ry jy, ek gaan nog bietjie by Bravo kuier. Ek wil net seker maak hy weet hoe ’n spesiale merrie Maggie is. Hy moenie dink hy kan met haar mors nie.”
Reynecke maak sy mond oop om iets te sê, maar dan waai hy en verdwyn af in die gang.
Cilla vryf stadig oor Bravo se nek. Sy wéét hy het gesien wat sy gesien het: hulle twee saam, een. Maar hy weier om te glo wat hy voel, weier om te glo dis moontlik dat twee mense gedagtes kan deel. Dit gebeur nie sommer nie; hy is meestal geslote, maar nou net, soos die aand in die stalle, was hy vir ’n oomblik sonder die gewone verskansings om sy hart. Daarom kon hy weet wat sy dink, sien wat sy sien, voel wat sy voel.
Bravo snork en runnik. Cilla lag en streel oor sy nek. “Ja, ek weet jy’s haastig. Maar gee kans … julle mansmense kan ook nie wag nie. Sy moet net ’n bietjie rus, sy hou nie daarvan om rondgery te word nie.”
“Is sy hier?” hoor sy iemand agter haar. Dis Koen.
“Ja, sy’s hier. Sy was nou net hier by Bravo. Sy is vir seker op hitte. Ons wil haar net so ’n kansie gee om aan te pas. Ons gaan hom vanmiddag loslaat in die veld by haar.”
“Jy dink nie Bravo gaan haar seermaak nie? Ek is maar altyd bekommerd as mens hulle alleen los.”
Cilla kyk na Bravo en glimlag. “Nee, hy sal mooi werk met haar, ons kan maar ontspan.”
Hulle is ’n rukkie lank stil, dan maak Koen keel skoon. “Vandat jy die eerste keer by Bravo was, bring Reynecke baie tyd by hom deur. Hy gaan ry hom elke dag. Ek weet nie wie van hy of Bravo dit die meeste geniet nie. Al twee lag as hulle terugkom. Dit lyk of Reynecke eers bang was om ’n band met die perd te vorm. En nou … Ons was nou die dag in die onderste land besig toe Reynecke skielik in sy bakkie klim en terugjaag hiernatoe. Agterna het hy vir my gesê hier was ’n kobra in die stal. Nou vra ek jou, hoe het hy geweet? Wou natuurlik niks sê nie, maar ek wonder …”
“Dink jy hy het iets aangevoel?”
“Ek moet so dink, ja. Maar toe ek hom daarna vra … kom ons sê maar net die man se taal kan kleurryk wees.”
Cilla knik terwyl sy gerusstellend oor Bravo se nek streel. Hy baklei só. Sal hy ooit bereid wees om hom doelbewus oop te maak vir ander mense, vir diere? Hy voer ’n konstante stryd met homself.
“Wel, ek het ’n koppie koffie wat vir my wag. Sien ons jou later vanmiddag?”
Koen lag. “Ek dink al wat leef en beef op die plaas gaan daar wees, jy sal hulle nie met stokke en swaarde kan weghou nie.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.