koelkop sakeman. Hy sal sorg dat hy nie in die moeilikheid beland nie.”
“Nietemin, ou maat. As ’n man sy Mercedes verkoop … Hoeveel sakeondernemings het die afgelope ruk hier om ons bankrot gespeel? Minstens ses waarvan ék weet. En almal het in blink motors gery – tot op ’n dag.”
“Man, ja, miskien sou dit nie gebeur het as hulle betyds meneer Pohl se voorbeeld gevolg het nie; betyds afgeklim het van die goue troontjie en die rieme dunner begin sny het. Dis een van die hoofredes waarom hulle bankrot gespeel het. Hulle wou nie van hul hoë lewenstandaard afsien nie. Ly liewer honger by die huis as dat die mense moet sien hulle ry met ’n minder luukse motor rond. Nee, meneer Pohl se kop sit reg op sy lyf. Ons hoef nie bekommerd te wees nie.”
“Maar hy is in ’n penarie,” kom dit van die ander. “Toe ek vanoggend sy tee gebring het, het hy my nie eens raakgesien nie. Net voor hom gesit en uitstaar en hy het vir my baie bekommerd gelyk. Ek vertrou nie die vrede nie. As ons ons oë uitvee, is ons almal op straat en op soek na werk.”
“Hou op om sulke twak te praat. Daar is ’n kliënt. Goeiemiddag, meneer. Kan ek help?”
“Nee, dankie. Ek soek na meneer Daniël Pohl.”
“Hy is in sy kantoor, meneer. U mag maar deurstap.”
“Dankie.”
Daniël nooi die vreemdeling om te sit en sluit sy somber gedagtes doelbewus weg. “Kan ek help, meneer …?”
“Lukas. Speursersant Lukas.”
Daniël knik. “Aangename kennis, sersant. Wel, waarmee kan ek tot hulp wees?”
“Ek wil net graag ’n paar vrae stel, meneer Pohl, as u nie omgee nie. Dit sal nie lank duur nie.”
Daniël se blik verskerp. Die man is nie ’n voornemende kliënt nie. “Vrae? Sekerlik, maar in verband waarmee is dit?”
“U was blykbaar gister in die omtrek van die plek waar ’n misdaad plaasgevind het. Ek wil weet of u dalk enige lig op die saak kan werp.”
“Misdaad? Watter misdaad?”
“’n Wit man het ’n kind in ’n stootwaentjie met sy motor doodgery. U dra seker kennis daarvan …?”
Daniël frons. “Nee … of … ja, ek kan my so iets herinner. My vrou het so iets genoem. Wat het presies gebeur? Ek kan nou nie die besonderhede onthou nie.”
Die speurder se gesig is onpeilbaar. So ook die oë wat die man agter die lessenaar bestudeer. “’n Wit man het by ’n bruin vrou op Houtbrug stilgehou en aan haar ’n onwelvoeglike voorstel gedoen. Toe sy weier, het hy die motor in trurat gesit en reg op die kinderwaentjie wat sy gestoot het, afgepyl. Die baba is teen die brugreling vasgepen en is op slag dood.”
“Dis reg. Nou onthou ek. My vrou en haar vriendinne het daarvan gepraat. Maar ek kan nie dink wat het ék … Jy sê dit het op Houtbrug gebeur?”
“Ja. Gisteroggend om elfuur. Was u in daardie tyd in die omgewing van Houtbrug, meneer Pohl?”
Daniël frons, skuif dieper in sy stoel. “Nee. Ja … Ek skat ek het omstreeks daardie tyd gery.”
“Het u niks gesien nie, niks verdags opgemerk nie? Was daar ’n vrou op die brug toe u daaroor gery het?”
“Nee. Nee, beslis nie.”
“Is u seker?”
“Ja, natuurlik.”
“Was daar enige ander mense op die brug of in die onmiddellike omgewing van die brug? Of ’n ander voertuig of voertuie?”
“Nee. Of … ja, ek verbeel my ’n motor het van voor gekom.”
“U is nie seker nie?”
“Nee. Jy weet hoe dit gaan, sersant. Jy is op pad êrens heen en let nie op nie.”
“Dan kan u ook nie sweer daar was nie ’n vrou met ’n stootwaentjie op die brug toe u daaroor gery het nie?”
“Nee. Seker nie. Ek het tog nie gesit en rondkyk nie. My gedagtes was met ander dinge besig. Ek was op pad êrens heen. Ek kan u ongelukkig nie help nie.”
“Waarheen was u op pad?”
“Na … e … ’n kliënt toe.”
“Waar bly die kliënt?”
“In die nuwe uitbreiding.”
“Die nuwe woonbuurt anderkant Houtbrug?”
“Ja.”
“Was hy toe tuis?”
Daniël frons. Die ondervraging begin nou ’n trant inslaan wat hom nie aanstaan nie. “Ek kan nie sien wat dit …?”
“Ek sal bly wees as u net my vraag beantwoord, meneer Pohl.”
’n Ongemaklike gevoel begin in Daniël posvat. “Nee, hy was nie, as jy moet weet. Luister, sersant, ek begryp nie die strekking van hierdie vrae nie. Dit wil amper lyk asof jy my van die misdaad verdink!”
“U sê u kliënt was nie tuis nie. U was dus daar – tot by sy huis?”
Daniël voel verward … en skielik onrustig. Asof daar nie reeds genoeg probleme is nie, moet hulle hom nog met sulke onsin lastig val!
“Nee. Ek het toe nie tot by hom gery nie. Ek het halfpad omgedraai en teruggekom.”
“Hoekom?”
“Hoekom nie? Magtig, man …”
“Bedaar, meneer Pohl. Dis ’n onskuldige vraag. Jy was op pad na ’n kliënt, en het halfpad omgedraai. Hoekom?”
“Omdat ek besluit het om die probleem waaroor ek met die man wou gesels eers daar te laat. En die probleem is, voordat jy dit vra, dat die man se paaiemente vier maande agterstallig is. Ek het besluit om die saak eers weer te oordink om seker te maak van die regte optrede in dié geval, want die man is nie bloot ’n kliënt nie. Hy is ook ’n … e … kennis, en ’n vooraanstaande man. Nog iets?”
Sy sarkasme is soos water op ’n eend se rug. “Ja. Waar het u toe omgedraai?”
“Net anderkant die brug.”
“Het u omgedraai en direk teruggery, weer oor die brug?”
“Ja, of … nee, ek het eers by die kafeetjie op die hoek stilgehou en ’n pakkie sigarette gekoop. Toe het ek teruggery oor die brug direk na my kantoor hier.”
“Rook u straf?”
“Nee. Ek het eintlik jare gelede opgehou met rook.”
“Maar toe koop u gister weer ’n pakkie sigarette.”
Daniël Pohl kan sy ontevredenheid nie langer wegsteek nie. “Ja, sersant. Toe koop ek gister weer ’n pakkie sigarette. Ek het nie geweet ek moet eers die polisiemag se toestemming kry nie.”
“Meneer Pohl, dit sal nie help om daardie houding in te neem nie. Ek doen net my werk.”
“Ja, maar magtig, man, jy mors my tyd en irriteer my met niksbeduidende vrae! Wat op aarde kan my rokery of nie-rokery te doen hê met die misdaad wat gepleeg is? Dis mos belaglik!”
Die sersant bly onversteurbaar. “Volgens die kafee-eienaar het u senuweeagtig en ontsteld voorgekom, eers die verkeerde bedrag vir die sigarette betaal, toe vergeet om u kleingeld te neem, en daarná het u by die deur omgedraai en weer ’n dosie vuurhoutjies gekoop voordat u vertrek het. Was dié hewige ontsteltenis net oor die kliënt wat u wou gaan sien?”
Daniël vee oor sy oë. “Jy sou ook ontsteld gewees het as die kans daar was dat jy ’n hele paar duisend kon verloor, sersant. Die kafee-eienaar … Hy is blykbaar baie spraaksamig.”
“Net oplettend. Hy het u geëien as meneer Pohl van Daniël Pohl Beperk.” Die oë kyk hom stip aan. “U ry met ’n silwergrys