Grilgrypers 3: Kamp vir monsters. De Wet Hugo

      Een van die kaalkoppe steek sy hand op.

      “Ja, wat is dit nou, Eier 1?” vra Rooibaard. Niemand durf lag nie.

      “Ekskuus, Meneer, maar wat presies is rehabilitasie?” vra die kaalkop.

      Rooibaard kry ’n onheilspellende glimlag op sy gesig wat Clayton laat ril. Nie eens die bome se blare in die suisende wind laat hom so gril nie.

      “Rehabilitasie bestaan uit allerhande vorme van terapie – medies en sielkundig.” Voor iemand nog iets kan vra, skree Rooibaard: “Goed! Ons begin môre stiptelik om sesuur. Gaan kies nou julle hutte, kry julle bagasie uit die Jeeps en pak julle klere in julle kaste. Oor dertig minute sal ’n klok lui en dan ontmoet ons in die eetsaal vir aandete.”

      Die twee mentors draai om en sluit aan by die man in die pak wat op die stoep staan. Net voor die drie by die eetsaal ingaan, draai Rooibaard om en skree: “Beweeg!”

      Die seuns laat spat in die rigting van die hutte. Nie soseer oor Rooibaard se geskree nie, maar eerder om die beste hut te probeer kry. Clayton mik dadelik vir die een wat naaste aan die eetsaal is, want dis die verste van die bome af.

      “Vinniger, ou!” skree die lang seun met die bultende spiere toe hy verby Clayton hardloop en in die hut verste van die eetsaal verdwyn. Clayton gaan staan stil en sluk swaar. Sy kamermaat het so pas die hut aan die rand van die woud gekies.

      Clayton haal diep asem voor hy by die hut instap. Toe hy sy kamermaat op die bed naaste aan die eetsaal sien lê, begin sy kopvel kriewel, want dit beteken hy gaan aan die woud se kant moet slaap! En wat nog erger is, is dat daar ’n venster reg langs sy bed is. En reg langs die venster is die naaste groot boom.

      “Jammer ek het jou daarbuite so aangejaag, maar ek wou seker maak ons kry die lekkerste hut,” sê die seun. “Ek’s Ferdi.”

      “Hi, en ek’s Clayton,” sê hy en gaan sit op die bed oorkant Ferdi s’n. Die hut is skoon, maar niks moderns nie. Langs elke bed is ’n venster, met dun, deursigtige gordyne. Dit maak Clayton nog meer senuweeagtig. “Dis nie regtig so vyfster soos wat my pa dit laat klink het nie,” sê hy skouerophalend vir sy nuwe kamermaat. “En hier’s nie eens ’n badkamer nie.”

      “Ek’t gesien hier’s ’n gebou agter die drie hutte. Dis seker maar ’n ablusieblok soos op ’n gewone kampeerplek,” sê Ferdi.

      “Wonderlik,” mompel Clayton, “perfek vir ’n piepie drie-uur in die oggend.”

      Ferdi lag. “Enigiets is beter as die kinderhuis,” sê hy. “Hopelik sien daardie plek my nooit weer nie.”

      Clayton probeer om nie sy verbasing te wys nie. Sy pa het dan gesê dit kos ’n arm en ’n been om na die simpel kamp te gaan. Waar sal ’n kinderhuis geld kry om een van hulle inwoners hierheen te stuur?

      Asof Ferdi sy gedagtes kan lees, sê hy: “Die kinderhuis wou my na ’n verbeteringskool toe stuur, maar toe kom ’n anonieme weldoener met die briljante idee om my hiernatoe te bring. En ek’s bly daaroor, want ek was nog nooit met vakansie nie, en dit sal beslis beter wees as drie weke saam met die idiote by die kinderhuis.”

      Clayton knik. Hy kan hom maar net indink hoe Ferdi moet voel. “Wel, kom ons hoop maar net alles hier werk oukei uit.”

      “En terloops, ek’s nie ’n boelie nie, hoor,” sê Ferdi uit die bloute. “Ek weet mense dink ek’s ’n spiertier, soos wat meneer Rooi-Gevaar my daar buite genoem het, maar ek gebruik net my spiere as dit nodig is om my boetie en die ander jonger outjies teen die régte boelies te beskerm.”

      Clayton glimlag. Hy voel hoe sy lyf effens begin ontspan. Miskien sal hierdie tog nie so sleg wees nie. “Dan’s jy mos eintlik ’n held,” sê hy en gaan sit oorkant Ferdi op sy eie bed.

      “Ja, seker, maar ek sukkel om my woede te beheer wanneer ek sien hoe boelies en skollies met hulle gemors wegkom … en dan ontplof ek. Een vark wat saam met ons in die kinderhuis is, het in die hospitaal opgeëindig. Dis hoekom ek hier is. Maar ek’s nie rêrig sleg nie.”

      Clayton kan nie help om verlig te voel nie. “Ja wel, ek ook nie. My ma is twee jaar gelede dood. Toe kry my pa ’n meisie en sy’s ’n regte heks. Ek haat haar en toe knip ek haar kop van al hulle foto’s af en steek haar skoene aan die brand en krap haar kar … en toe stuur my pa my hierheen as straf.”

      Ferdi trek ’n gesig. “Jy het wát gedoen? Haar kop van al die foto’s afgeknip, haar skoene verbrand en haar kar gekrap?” Hy bars uit van die lag. “Dis vrek snaaks, ou. Jy’s van nou af my held!”

      Clayton lag, maar hy voel nie soos enigiemand se held nie. Hy’s steeds vasgekeer in hierdie kamp, in die middel van ’n woud, van alle plekke!

      ’n Onmenslike geskree laat al twee seuns instinktief opspring. Clayton se hele liggaam prik dadelik van skrik.

      “Wat was dit?” vra Ferdi met groot oë. Terwyl hy na die deur toe stap en dapper buite gaan kyk, sak Clayton weer lam op sy bed neer. Moet hy vir Ferdi vertel van die krokodilbeer-gedierte wat hy dink hy op pad hierheen gesien het? Nee, besluit hy. Ferdi sal dink hy’s ’n weirdo en homself siek lag. Wat nog as hy moet weet Clayton het ’n onnatuurlike vrees vir bome?

      Ná ’n rukkie kom Ferdi ingestap met Clayton se tas. In sy ander hand dra hy sy toksak. “Toemaar, daar’s niks buite nie. Toe het ek sommer gou ons goed in die Jeeps gaan haal.”

      Clayton forseer ’n glimlag. “Dankie.” Dit is darem ’n ligpunt dat sy kamermaat so gaaf is.

      Ferdi gaan val weer op sy bed neer en begin lag. “Jislaaik, ek het lekker geskrik. Vir ’n oomblik het ek gedink ’n dinosourus gaan ons hier binne kom opvreet.”

      Clayton wil graag voorgee hy’s net so kalm en ontspanne soos Ferdi, maar hy kan nie die draaikolk in sy maag ignoreer nie. Hy probeer sy stem normaal hou: “Dink jy nie ook dis vreemd dat ons deur sulke hengse streng sekuriteit gekom het tot hier in die kamp nie? En dan slaap ons in houthutte sonder badkamers.” Hy staan op en loop tot by die deur. “En dan kan die hutte nie eens sluit nie.”

      Ferdi sit regop. “Is jy ernstig?”

      Clayton knik.

      “Dis vreemd,” sê Ferdi.

      Clayton haal sy skouers op. “Dis seker sodat niemand hulleself in die hutte kan toesluit nie.”

      Ferdi se volgende woorde laat Clayton se lyf klam voel van sweet. “Of dalk sodat húlle enige tyd van die dag of nag by ons hutte kan inkom.”