met hom praat nie. “Oukei, ek verstaan. Jy preek verdomp erger as my ma.”
Ryan is ’n paar tellings stil. “As ek jou ma was, sou ek –”
“Ja, ja, ja,” val hy hom in die rede. “Hoe lyk dit vandag daar by julle?”
“Niks beter nie.” Ryan lag droogweg: “Het jy al vandag se koerant gesien?”
Leonardo se maag voel skielik hol. “Nee.”
“Gaan kry hom, my ou. Die hele wêreld soek jou.”
“Thanks. Sal weer bel.” En hy sny die oproep af.
Leonardo gryp sy bril en keps en loop kry sy beursie. Hy gaan sommer nou die wasmasjien en ’n paar ander goed ook aanskaf.
Dinsdagoggend maak Amanda haar voordeur oop en sien ’n koevertjie aan die binnekant lê. Sy tel dit op, maak dit oop. Eers kyk van wie af dit kom. Mm, sterk handskrif. Dis ’n geskenkkaartjie van Jet.
Sy lees gou.
Hoop die geld is genoeg om jou bloes te vervang. Ek vra opreg om verskoning. Van: Jou buurman.
Amanda staar met ’n frons na die vierhonderd rand wat met ’n pen op die geskenkbewys aangeteken is. Die bloes het haar tweehonderd rand by ’n uitverkoping uit die sak gejaag. Sy druk die kaartjie en koevert in haar handsak en stap na haar motor onder die afdak.
Later.
Sy is laat vir werk en het nie nou tyd om te dink nie.
Met die intrapslag by Crazy Cut, sien Amanda dit gaan reeds dol. Haardroërs raas terwyl sy almal in die verbygaan na haar werkstasie groet. Soos altyd heers hier ’n gees van welwillendheid tussen kliënte en werkers.
Haar eerste kliënt, Julia, sit reeds vir haar en wag met ’n handdoek oor haar nat hare gevou. “Net ’n trim en droogblaas, soos jy gewoonlik maak,” sê Julia nadat hulle gegroet het.
Tessa kom staan ’n ruk later by Amanda, hou haar foon na haar uit en fluister: “Dis Larry. Hy bel na my toe omdat jou foon oorgaan na voicemail.”
Genade, sy is besig met hare sny! Sy praat nooit oor die foon terwyl kliënte kan hoor nie. Sy draai skuins, rol haar oë vir Tessa en fluister: “Ek kan nie nou praat nie, ek is besig. Sê hy moet vanaand bel.”
’n Paar minute later kom staan Tessa weer langs Amanda en fluister: “Larry het die foon in my oor neergesit, maar nou het hy weer gebel. Hy sê as jy nie vanaand jou foon antwoord nie, gaan hy na jou plek toe oorkom.”
Amanda knik net, vryf stileermiddel in die blonde hare en begin dit droogblaas terwyl ’n werker die hare rondom hulle met ’n besem eenkant toe vee.
Die vier maande wat sy en Larry uitgegaan het … Wanneer het sy so ontevrede in sy geselskap begin voel? Is dit die fyn manier waarop Larry haar kritiseer? Sy oorheersende geaardheid wat al hoe feller geraak het? En omdat hy haar vriendinne vir haar wil kies? Larry het dit nie gesê nie, maar sy kon sien en aanvoel hy hou nie van Tessa nie. En Tessa het weer gesê sy weet Larry hou nie van haar nie, maar sy sál by Amanda kom kuier.
Dan is daar Elena se mening. Dié het eenkeer onverwags opgedaag om ’n naweek by Amanda te kuier terwyl sy en Larry reeds ’n ete-afspraak gehad het.
Larry se lippe het dun getrek toe Amanda gevra het of hy sal omgee dat Elena saam met hulle uitgaan.
Elena het dit ook opgemerk, toe gesê, nee, sy kan nie uitgaan nie, sy beplan om te swot. Haar sussie het Larry net dié een keer ontmoet, maar gereken Larry is besitlik en gaan Amanda versmoor as sy die verhouding verder vat.
Amanda sit die haardroër neer, kry ’n groter borsel en gaan voort met blaas. Larry is doodgewoon, glad nie mooi nie, maar darem ook nie skreeulelik nie. Sy het bloot met Larry begin uitgaan omdat hy haar aanhoudend vir ’n date gevra het. In die begin het hy haar nogal spesiaal laat voel, maar sy wou lankal nie meer dat hy haar soen en teen hom vashou nie.
Die wete dat sy altyd ongelukkig en vies vir hom is oor een of ander ding wat hy gesê of gedoen het, het die afgelope tyd deeglik tot haar deurgedring.
Sy mis hom glad nie.
“Ek kom oor, Amanda,” sê Larry op ’n bevelende toon. “Dan bespreek ons die situasie op ’n kalm manier. Dis nog vroeg, ek beloof om nie te lank te bly nie.”
Amanda kyk deur haar venster na die weste waar die son soos ’n yslike rooi bal ondergaan. Larry gaan aan haar bly torring, met die hoop dat sy soos die vorige keer sal toegee, maar dié keer gaan sy vas by haar besluit staan. “Nee, Larry, ek is besig om my boeke … uhm, om my bestellings vir die salon te plaas. Ek het jou gesê ek het tyd nodig om oor ons verhouding na te dink. Moenie my stoomroller nie, asseblief.”
“Ek mis jou, Amanda. Kom ons staak die onsin en gaan aan met ons verhouding.”
“Hemel, Larry, kan jy nie verstaan dat ek genoeg tyd nodig het nie?” Amanda wil skree van frustrasie. “Ek is vrek besig en doodmoeg. Hou nog twee weke uit, dan gesels ons weer, oukei? As jy verder aan my karring, beëindig ek ons verhouding sommer nou dadelik.”
“Jy gee niks vir my om nie. Erken dit nou maar, toe?”
Sy kan nie so harteloos oor die foon wees nie. “Moenie dat ons baklei nie, Larry. Jy het saamgestem dat ons mekaar vir minstens ses weke nie sien nie. Ek moet gaan, daar wag ’n spul werk wat ek moet afhandel voor ek in die bed kan klim.”
Sy sny die oproep af.
Amanda stoor haar werk en skakel die rekenaar af. Sy voel nou heeltemal te ontsteld om voort te gaan met berekeninge op Excel. Genade, sy was te bang om vir Larry te sê waarmee sy besig is, té bang hy gebruik dit as ’n verskoning om haar te “kom help”.
Sy gaan liewer nou haar ekwilibrium herwin deur haar tuintjie nat te maak. Diep ingedagte kyk sy op toe haar buurman se deur oopgaan en hy uitkom. Hy dra sy gewone los klere en tekkies. Hy lig ’n hand in ’n groet en draf met lang treë verby haar huis.
Sy gaan sit op haar hurke en onthou van die Jet-geskenkbewys. Haar oë dwaal ingedagte na sy kar onder die afdak. Die arme man kan dit duidelik skaars bekostig om haar soveel geld te gee. Sy gaan die geld nie gebruik nie. Daai los garedraadjie van haar bloes het sy mos darem deur ’n naald se oog gekry en die gaatjie fyn gestop sodat dit amper onsigbaar is. Sy glo nie hy sal kapsie maak as sy die kaartjie teruggee nie, want te oordeel aan die kar wat hy ry, het hy beslis nie geld om te mors nie.
So ja, die tuin is nou oral nat. Met die kraan toegedraai, rol sy die tuinslang op. Sy sal sommer nou ingaan en die geskenkkaartjie kry, dan wag tot hy terugkom en die voorstel maak.
Sy was gou hande, stap dan kombuis toe om vir haar sap te gaan ingooi. Met haar lip tussen haar tande vasgebyt, kry sy twee lang glase uit die kas. Dalk is dit nie ’n slegte idee om vir haar buurman ook in te gooi nie, so ’n hardlopery maak ’n mens dors.
A-nee-a, dis buitendien ’n ongesonde besigheid as twee mense langs mekaar bly en nie kennis maak nie. Sy kyk op haar horlosie. Nog tien minute dan behoort hy op sy gewone tyd terug te wees. Met ’n spul ysblokkies in die glase, gooi sy die suiwer lemoensap in en stap daarmee buitetoe.
Sy sit die buurman se glas op die tuintafel neer, gaan sit dan op ’n stoel en drink klein slukkies.
Amanda sit haar glas neer en spring op toe haar buurman in die skemerdonker verby haar wil stap. “Meneer, net ’n oomblik, asseblief?” keer sy en stap met sy glas na sy wagtende figuur toe.
Sy hou die glas na hom uit. “Die lemoensap is om jou welkom te heet,” sê sy toe hy dit by haar neem en duidelik huiwer om te proe.
Hy drink ’n slukkie. “Dankie, uhm … juffrou, ek voel reeds welkom.”
Amanda steek ’n hand uit. “Amanda Toerien. Ons kan seker nie vir altyd mekaar ‘meneer’ en ‘juffrou’ nie.”
“Gordon Freeman,” sê hy in sy mooi stem en vou haar hand in sy groot, eeltagtige hand toe.
Stille krag vloei uit