sy van vlees en bloed is, moet Prinses die pas verslap en haar treë inkort. Sy slaan oor na ’n gemaklike draffie. Haar neusgate rek, want die wind dra die reuk van water. Marissa let op dat hulle so ver soos die Rooivlerk-kamp gevorder het. Die windpomp het ’n rooi vlerk, vandaar die naam. As haar pa moet weet hoe ver sy Prinses gedryf het, hoor sy nooit die einde nie. Maar sy kan nou tot bedaring kom en rus.
Die sinkdam is ook vol. Sterk water stroom by die pomp se pyp uit tot in die dam. Die water klots al oor die rand en die windpomp draai nie eens vinnig nie. Sy lei Prinses na die krip waar die skape drink. Aan hul spore en kuttels is dit duidelik dat hulle vroeg vanoggend hier was.
Die son klim stadigaan in die wolklose lug.
Prinses suip rustig van die skoon water wat pas ingeloop het. Marissa is natgesweet en taai, en druk sommer haar kop onder die pyp se waterstraal. Die water is koel en skoon. Dis brak, maar sy is gewoond daaraan. Sy drink tot sy genoeg het.
Dan staan sy terug, sit haar hand bokant haar oë om die skerp lig af te skerm en tuur om haar rond. Die ritmiese gestamp van die windpomp werk kalmerend op haar gemoed. Die gekwetter van die voëls in die verwaarloosde peerbome, wat haar oupa Philip nog langs die dam geplant het, die ritseling van velddiertjies en goggatjies wat tussen die karoobossies rondskarrel, is musiek in haar ore. Die wagters het die skape seker aangejaag na geiler weiveld, sodat die veld hier kan rus. Sy rek haar uit, voel die loom stilte wat op haar toesak as die wind en die windpomp ’n ruk lank tot stilstand kom, die lug self asem ophou. Dit is die soort lafenis wat sy vandag so nodig het.
Dis warm, sy trek haar baadjie en bloes uit en hang dit oor die jakkalsdraadheining van die kampie. Die wind en die son streel haar rug en skouers, sy lig haar gesig na die son en geniet sy strale op haar vel.
Onverwags skarrel ’n skurwejantjie op die grond voor haar voete verby. Sy skrik net vir die skielike beweging, nie vir hom nie. Hy hardloop ’n ent weg en gaan sit op ’n klip met sy kop waaksaam gelig. Nes sy, vang hy die sonlig. So ’n lelike oerdiertjie wat gevaarlik lyk, maar jou eintlik niks kan aandoen nie. Die natuur is wonderlik, veral hier waar dit van ver af hard en ongenaakbaar lyk en tog vol verrassings is. Sy stap ’n ent weg en verwonder haar opnuut aan die rykdom en verskeidenheid van die Karooplantegroei, soveel verskillende kruiebossies en vetplantjies wat deur ’n geoefende oog raakgesien en uitgeken kan word.
Sy buk om ’n klein veldviooltjie te pluk en kry trane in haar oë toe sy die pers blommetjie van naby bekyk, te fyn en broos vir die ongenaakbare son en tog oorleef dit in die skadu van die skraalste ou takkies en blaartjies. Sy is baie sterker, al is sy nou alleen. Hoekom dan bang wees? Sy sal nie dat misverstande en onwaarhede haar lewe permanent verwoes nie. Sy sal oorleef, al moet sy vir ’n jaar of twee in Pretoria gaan wegkruip. As sy die dag terugkom, hou sy haar kop hoog en neem die boerdery by haar pa oor – met of sonder man.
Sy laat val die viooltjie in die dam en maak haar bra los. Dis warm en wat is beter as om in die sinkdam af te koel. Baie mense dink Karookinders kan nie swem nie, maar sy swem al vandat sy ’n kleuter is. Haar ma het haar in die groot huisdam op die werf geleer, heen en weer het hulle geswem, lang ente vir ’n kleintjie soos sy. Later op die dorp het sy gou haar slag in die skool se swembad gewys en saam met Leandra en Frankie Griekwaland-kleure gekry. Sy gaan haak haar bra saam met haar baadjie en hemp aan die heining en trek haar jeans en broekie uit, hang dit ook netjies op. Heerlik strek sy haar arms, raak haar tone, draf op een plek, strek weer alkante toe, gaan klouter dan op die staalleertjie teen die kant van die sinkdam. Die kopseer waarmee sy vanoggend opgestaan het, klop nog vaagweg teen haar slape, maar sy voel klaar beter.
“Eat your heart out, Dawie Nel. Jy sal my nooit so sien nie!”
Haar stem klink vir haar nog te yl en sy doen dit weer. Sy skree so hard dat Prinses, wat in die omgewing rondwei, opkyk, ’n bekommerde runnik gee en naderdraf.
Met ’n uitgerekte vreugdekreet duik Marissa in die water in, swem met ’n paar hale oorkant toe en lag vir Prinses wat oor die rand vir haar staan en kyk. Sy sien nie die perd en die ruiter wat soos ’n swart marmerbeeld teen die horison afgeteken staan nie.
***
Theo Wessels laat sy verkyker sak, sy hande bewe. Die toneeltjie wat hy pas in sy visier gehad het, kan tog nie waar wees nie! Vir ’n dromer soos hy kan wolke en lugspieëlings vorm aanneem en sy vrugbare verbeelding hom parte speel, maar ’n meisie hier op die vlakte en boonop kaal!
Hy was te lank weg van die huis en wou nie kanse waag met sy voorman se vrou op Steinheim nie. Die ellendige Hilda het hom agtervolg tot in sy slaapkamer, maar hy het haar vriendelik, dog ferm die deur gewys. Helmuth Stassen se humeur was klaar dun geskaaf oor sy oënskynlike onverskilligheid jeens Steinheim, hy wou nie sy huweliksprobleme ook kompliseer nie. Theo wil Steinheim in die mark sit, maar een ding hou hom terug: Waar kry die Stassens weer ’n heenkome soos wat hy hulle die afgelope vyftien jaar al bied? Theo sug. Hy sal moet uitkyk vir iemand wat nie sonder ’n voorman kan boer nie en bereid is om die Stassens saam met Steinheim te koop.
Hy het lankal sy oog op die Groot-Karoo. Hierdie wêreld is sy wêreld, meer as Namibië waar sy Duitse ma hom oortuig het om grond te koop, destyds toe sy kop boerdery toe gestaan het, hy universiteit toe is en ná sy studies met ’n BScAgric kon spog. In Amerika het hy geld geruik, voor Sylvia en die stadsligte geswig, maar in sy hart is hy steeds ’n skaapboer. As hy Steinheim verkoop, koop hy in dié geweste. Flip du Plessis, by wie hy huur, het hom laat verstaan dat hier grond in die distrik beskikbaar is en hy gaan nie gras onder sy voete laat groei nie.
Hy bring die verkyker weer na sy oë en bespied die veld van hoek tot kant. In die leegte sien hy talle springbokke wat rustig saam met ’n skaaptrop wei. Flip het hom gewaarsku dat hulle soms nog las het van jakkalse en rooikatte wat veral verswakte diere teiken, en dat hy genoeg veewagters moet aanstel. Dis dalk ’n veewagter wat hy netnou gesien het en in sy kop na ’n meisie verander het. Hoog tyd dat hy huis toe gaan en Sylvia weer ’n slag beetkry.
Hy grinnik en swaai die verkyker terug na die klompie bome langs die sinkdam. Dis waar hy haar gesien het, hy kan sweer. Daar loop ’n perd wat wragtig nie aan ’n gewone veewagter behoort nie. Hy kyk stip, dis ’n opregte goudbruin Arabier met swart maanhare. Wat fladder aan die heining? Lyk soos wasgoed. Miskien moet hy nadergaan en kennis maak.
Hy rig weer die verkyker op die sinkdam, trek die beeld met die verstelknoppies nader. Aha! Dit was nie sy verbeelding nie. Daar sien hy haar op die staalleertjie se boonste trap. Sy buig vooroor, lang blonde hare stroom oor haar skouers. ’n Jong meisie of dalk ’n dogtertjie? Sy trek haarself regop aan die leertjie se reling, gooi haar kop agteroor. Haar borste punt soos klein piramides. Haar lyf maak ’n sierlike boog, sy skop haar een been in die lug op. Dit is beslis nie ’n kind nie.
Waaghalsig los sy die relings, lig haar arms en roer die lug met soveel grasie, hy kan hom verbeel sy is ’n engel wat haar vlerke toets. Sy rek haar uit, strek haar arms hoog bokant haar kop. So gevaarlik balanseer sy haar op die dun ysterstafie van die leertjie, hy hou asem op en moet sy oë knip toe sy skielik sierlik deur die lug trek en in die water wegduik.
Hy laat sak sy verkyker teen sy bors, sy hart klop wild.
Hier in die Karoo, kilometers van die naaste opstal af, verskyn daar ’n volmaakte meisie in die visier van sy verkyker op die staalleertjie van ’n windpompdam! Sy is kaal en nie bang om in te duik nie, sy het lewenslus! Sy is nie skaam vir haar lyfie nie, maar leef in harmonie met die natuur. Kan nie anders nie, sy moet hier naby woon, anders sou sy nie so tuis in ’n windpompdam wees nie. Sylvia gril haar dood, trouens hy kry Sylvia nie in die swembad nie, wat nog te sê ’n sinkdam met ’n slikbedekte bodem! Sy is so bang vir water soos ’n huiskat, sal haar toon insteek, maar niks verder nie. Hoe mis hy ’n meisie, ’n vrou wat saam met hom in die water sal baljaar en nie omgee dat haar hare nat word nie. Maar hy is verloof aan Sylvia en sy wag vir hom. Beloftes is wedersyds gemaak en kontrakte gesluit. Probleem is, elke keer as hy langer as ’n week van haar verlos word, besef hy dat sy ’n blok aan sy been is – een wat nie deur homself nie, maar deur die familie aan beide kante en verskeie ander belanghebbendes uitgesoek en aan hom vasgeketting is.
Hy gaan ’n kans vat en daai meisie groet. Wie weet?
“Kom