kon ’n mens skaars die tekens sien. Dit was ook nie ’n tipiese foto met ’n Instagram-filter wat iets probeer wegsteek nie. Frankie het maar gelyk soos ’n gewone vrou wat nie veel sin het daarin om tyd voor die spieël deur te bring nie. Lang hare en prominente kakebeen. Geen grimering en geen fieterjasies nie.
Vir die ma en dogter sien sy egter kans. Volgens die inligting wat sy oor hulle ontvang het, blyk dit dat die pa diep emosionele letsels op beide van hulle gelaat het. Hiervan lei Kirabo af dat die ma, Ragel, toegeskulp is in haar eie seer. Sy het ’n harde dop om haar gevorm waarmee sy almal uithou. Haar dogter Bianca ook. Dit het baie duidelik oorgekom in die e-pos en gepaardgaande vorm wat sy van Ragel ontvang het.
Sy hou daarvan om met tieners te werk. Op ’n tyd het sy gewens sy kan self ’n ma word. Nou speel sy maar vir kort rukkies ma vir ander mense se kinders. Sy het lankal haar droom laat vaar om kinders van haar eie te hê.
Sy draai om en begin met vasbeslote treë terugstap. Vanaand, wanneer almal ingesettle is, sal sy weer haar boek vat en lees. Toe sy nog in die gevangenis was, het sy op versamelde werke van ’n Ugandese skrywer afgekom. Dít, saam met haar studies, het haar gehelp om te probeer vergeet.
Die pastorale werker wat hulle dáár kom besoek het, het aanbeveel dat sy haar eie kultuur beter leer ken. ’n Kultuur, dink sy nou, waaraan sy nooit werklik deel gehad het nie.
Haar ma was swanger met haar toe hulle uit Uganda na Suid-Afrika gekom het. Ná haar geboorte het haar ma vir die Nel-gesin begin werk. Hulle was goed vir hulle. Selfs ná haar ouers se dood het die familie hulle oor haar ontferm en het sy by hulle in die huis aangebly. Later het hulle haar as hulle eie dogter aangeneem. Sy het geliefd en veilig gevoel. Tot …
Sy skrik toe haar foon skielik lui. Natuurlik, besef sy vies, en grawe geïrriteerd daarna in haar broeksak. Telkom werk weer aan die lyne vandag, daarom dat die telefoon in die kantoor af is. Dié dat sy oral met haar selfoon rondloop. Nie dat dit juis iets beteken nie. Dis eintlik net hier bo waar daar regtig ’n sein is.
Sy glimlag toe sy sien wie dit is en haal diep asem voor sy antwoord. “My liewe Ferdi, ek het nou net aan jou staan en dink.”
“So is jy reg vir die groepie wat op pad is?” Ferdi se stem klink altyd vrolik. Sy skryf dit toe aan sy amper kinderlike geloof en sy geweldige liefde vir die lewe en sy medemens.
“Jy gooi my lekker by die diep kant in met hierdie groep. Maar dis reg, ek sal swem.” Sy bly vir ’n rukkie stil, asof sy haar woorde moet tel.
“Ek het vroeg vanoggend weer deur die vroue se inligting gelees. Iets van hulle persoonlikheid op hulle foto’s probeer peil. Dit maak my nie minder bang nie. Ek stap nou juis om kalmte te vind.”
“Ai, Kirabo, ek is jammer ek is nie daar nie. Dit is seker maklik om te praat, maar dit help om nie té betrokke te raak nie. Aan die ander kant, is dit juis jou goeie hart en jou ervaring van seer wat jou so geskik maak vir die taak. Hulle het seer, Kira. En net jy sal kan help met daardie genesing. Jy sal weet hoe –”
Sy stem raak weg.
“Ferdi?”
“Ek glo in jou, en duidelik glo jou vriende van die uitreikprogram ook in jou. Anders sou hulle nie soveel moeite gedoen het om vir die vroue borgskappe te kry nie. Jy sal oukei wees. Ek weet dit.”
Sy maak haar mond oop om te protesteer, maar hap net na lug. Die besettoon wat in haar ore fluit, wys sy het nie meer ’n sein nie. Sy wou nog so graag vir Ferdi vra hoe dit nou met sy pa gaan.
Kirabo bêre haar foon in haar sak en stap stadig terug kantoor toe.
In haar hart bid sy vurig. Nie net vir die groep wat vanoggend aankom nie, maar ook vir Amos en Nina wat haar moet bystaan. Sy bid vir Ferdi, haar mentor, met sy hart van goud. Hy het sy werk in Kaapstad gelos om hier in die Sederberge gewonde siele te kom help genesing vind. Maar hy is ook maar net mens. Kirabo het met sy pa se onverwagse beroerte gesien hoe broos hy eintlik is. Sy bewonder die band tussen hulle. Al sou sy hom eerder hier wou hê, weet sy hoe belangrik dit vir hom is om nou by sy pa te wees.
Frankie
“Jy weet jy’s los Frankie. Net goed vir een ding en ons altwee weet wat dit is, ou Frankie.”
Frankie skud haar kop asof sy die woorde op dié manier uit haar gedagtes wil verdryf. Sy baklei met haarself. Amper soos iemand wat op ’n kombuisvloer staan, met een voet op die swart teël en die ander op die wit een. Dan slaan sy terug.
“Jy’s nie los nie Frankie. Jy is onskuldig en ’n slagoffer van ’n siek mens en verdien liefde,” sê sy skaars hoorbaar en loer versigtig in die truspieëltjie na die mense wat op die agtersitplek sit en slaap.
Nog mense oor wie Joe hom ontferm het. Die ma en dogter lyk maar vir haar ewe lewensmoeg. Seker daarom dat hulle skaars duskant Piketberg uitgepass het.
Jy’s ’n mens, met ’n hart en ’n siel, probeer sy weer die stem in haar kop stilmaak – die stem van die man wat haar hele wese kom steel het. Sy stuur doelbewus haar gedagtes na wat in die pad voor haar aangaan.
Dis ’n splinternuwe dag. Vol belofte.
Die mooi om haar laat haar vir ’n oomblik ontspan. Sy kyk na die ruigtes. Die bossies en klippe en gate. En sy wonder wat kruip alles hier rond weg …
Krimpvarkies fassineer haar al van kleintyd af. Sy het onlangs op Berg van Hoop se webwerf gelees van die rehabilitasiewerk wat die personeel van die sentrum onder dié diertjies doen. Dit het haar juis aangespoor om te kom. Sy sien uit daarna om die krimpies van nader te leer ken.
Frankie trap die petrolpedaal ’n bietjie dieper in sodat die Toyota Hilux gehoorsaam vorentoe skiet op die N7.
Sy’s dankbaar dat Joe vir haar die double cab geleen het vir die tydjie wat sy weg sou wees. Goeie ou Joe. Eers gee hy vir haar werk, en nou die geleentheid om haarself weer heel te kry. Veral emosioneel, het hy gesê toe hy haar oorreed het om vir ’n rukkie na Berg van Hoop toe te gaan.
Miskien moet sy stop vir ’n sigaret. Dit sal haar kalmeer. Sy onthou van die twee passasiers op die agtersitplek. Ai tog. Sy gaan hulle seker nou wakker maak as sy stop.
Joe se hart is mos so groot soos ’n hotel. Hy’s ’n ongelooflik goeie projekbestuurder. Hy’s ook deel van ’n uitreikprogram wat mense help om weer op die been te kom nadat hulle groot trauma in hulle lewe ervaar het.
Joe het haar gevra om twee passasiers saam te neem na die retreat waarna sy vir die volgende week sou gaan. Die ou vrou wat die jonger twee op die wynplaas waar sy werk kom aflaai het, het baie gretig gelyk om van hulle ontslae te raak. Frankie kan nie help om te wonder wat nou eintlik die storie agter die storie is nie. Dit moet die jong meisie se ouma gewees het.
Onverwags kruip die angs weer stadig in haar op. Sy kyk in haar truspieëltjie om seker te maak niemand agtervolg haar nie. Frankie wonder wanneer die vrees ooit sal weggaan. Die bang dat hulle haar weer sal vind. Sy verstel die truspieëltjie effens en merk op haar hande bewe.
Ontspan, Frankie. Niks gaan gebeur nie.
Frankie sien in die spieël hoe die ma met haar skraal rug teen haar mollige dogter sitlê. Beide het dieselfde blonde hare. Die ouer vrou s’n is in ’n netjiese bolla vasgebind. Die dogter s’n lyk effens slordig, dalk selfs vuil.
Hulle kan nie naastenby iets weet van die dinge waardeur sy is nie. Haar hartklop versnel by die blote gedagte daaraan. Sy haal dieper asem soos die traumaterapeut haar geleer het. In vir tien tellings, uit vir twaalf. Lank en stadig.
“Rustig, Frankie. Rustig nou,” fluisterpraat sy met haarself. Sy fokus weer op die natuur daar buite om haar aandag van haar angsgevoel af te lei. Sy merk hoe die son hoër oor die bergrante opklim.
Voor haar lê lande in skakerings van geel, bruin en groen uitgestrek. Dit laat haar dink aan ’n lappieskombers. Sy hou van ’n lappieskombers. Al die interessante kleure en verskillende patrone. Niks pas bymekaar nie, maar tog maak dit die mooiste geheel.
Frankie wou nog altyd graag haar eie lappieskombers