stap buitentoe om in die laaste bietjie son te staan. As Bianca maar net geweet het hoe bang sy eintlik is. Vrees het deel van haar daaglikse bestaan geword. Iets waarteen sy elke dag moet stry. Sy vryf oor die littekens op haar regterhand. ’n Bitter herinnering aan die een dag waarop sy probeer ontsnap het.
Sy onthou dit goed. Sy het lank gewag voor sy ’n kans gewaag het. Sy was so seker sy het dit tot in die fynste besonderhede uitgewerk. Maar toe verklik een van die jonger meisies haar.
Die oomblik dat sy die skreeuende bande om die hoek agter haar hoor aankom het, het alles in haar lam geword. Sy kon nie hardloop of skreeu nie. Soos in ’n droom waarin jy probeer wegkom, maar nie kan nie.
Ai, Frankie, hoe dom kan ’n mens nou wees. Jy weet mos jy kan nie wegkom van Big D af nie.
Een van die ander traffickers het haar vasgedruk terwyl Deon, of “Big D” soos hulle hom altyd genoem het, die stuk staal met die blowtorch warm gemaak het.
Die pimps het ’n mens ’n keuse gegee. Hoe ironies. Asof sy ooit werklik ’n keuse gehad het oor enigiets.
Lyfstraf of vlamme. Lyfstraf het beteken elkeen van die vier pimps kry ’n beurt met jou. Soms het jy al twee gekry.
Frankie, Frankie. So jammer ons moet nou hierdie handjie van jou seermaak.
Sy het die hitte voel nader kom aan die sagte vel van haar regterpols. Die volgende oomblik het die pyn deur haar hele lyf geskiet en sy’t haarself hoor gil.
Die reuk van haar gebrande vel. Die pyn was ondraaglik. Die pimps om haar het soos barbare gelag terwyl haar lyf saamtrek van pyn.
Miskien moet ons jou maar ’n goeie les leer hierdie keer, Frankie. Wie nie hoor nie, moet voel. Wil jy nog van die vlamme hê?
Haar hele lyf het weer inmekaargetrek van die vlam wat die vel op haar maag geskroei het.
“Vasbyt, Frankie. Wegloop is nie vir sissies nie,” was die laaste woorde wat sy Big D hoor sê het voor sy haar bewussyn verloor het.
“Is jy reg om te stap?” Frankie ruk soos sy skrik. Sy hoor iets val. Haar selfoon. Anlea buk vinnig en tel dit op.
“Is jy oukei, Frankie? Jy lyk bleek.” Bianca kyk haar fronsend aan.
“Ek is, ja. Ek’s oukei.” Sy sal moet wakker wees. Sy kan nie sommerso in haar gedagtes wegraak nie. “Ek het net baie dinge om oor te dink. Niks ernstigs nie,” probeer sy dit vinnig afmaak.
“Nou toe. Kom ons stap voor dit donker word,” sê Anlea en neem die voortou.
Frankie sukkel om haarself tot kalmte te dwing. As sy net die helder beelde uit haar geheue kan vee. Posttraumatiese stresversteuring, noem die traumaterapeut dit. Sy wens daar was ’n makliker pad. ’n Vinniger manier om gesond te word.
“Sal ons op die koppie probeer?” vra Anlea terwyl sy haar hande in die jean se sakke steek.
“Ek dink so, ja,” sê Frankie.
“Sjoe, dis koud. Ek moes ’n trui aangetrek het onder my baadjie.” Bianca vryf haar arms ritmies om die koue te probeer afweer.
“Toemaar, jy gaan nou warm word, glo my. Dit lyk na ’n stywe klim wat voor ons lê.”
“My asem jaag al klaar,” sê Anlea. “Maar dis dalk goed dat ek ’n bietjie oefening kry. Ek het lui geword. Baie gedraf in my jonger jare.”
“Dan is dit hoekom jy so goed gebou is,” antwoord Bianca. “Ek haat oefening, enige oefening. Dis rêrig harde werk.” Haar asem jaag.
Frankie se gedagtes is elders. Sy wonder of Joe al bekommerd is omdat hy niks van haar hoor nie. Hy ken darem die mense van Berg van Hoop. Dalk sal hy sommer Ontvangs toe bel om seker te maak sy’s veilig.
Iemand se foon bliep. “Jay!” Bianca ruk haar selfoon uit haar broek se sak om haar boodskappe te lees.
“By watter selfoonnetwerk is jy? Vodacom?” vra Anlea.
“Jip.”
“Oukei, dan sal my foon ook seker nou bykom.”
Vir Frankie klink die twee ewe opgewonde oor ’n selfoonsein.
Bianca gaan maak haar gemaklik op ’n groot klip. “Ek wag sommer hier.”
Frankie hoor hoe Anlea se foon in haar hand bliep.
“Ek gaan ’n bietjie hoër op stap, julle twee. Ek moet gou ’n oproep maak en my foon sukkel nog.” Frankie loop sonder meer vooruit en los die twee om hulle boodskappe te lees.
“Dis goed so, ek wag hier by Bianca!” hoor sy Anlea roep.
Frankie klim die koppie nog ’n ent verder uit. Dankie tog, dink sy. Alleentyd. Sy haal haar selfoon uit haar sak om te kyk of sy al ’n sein het en sien op haar skerm hoe die boodskappe een vir een deurkom.
Jy veilig? Net seker maak.
Dis van Joe. Sy tik terug.
Jip, jammer, ek moes eers ’n ent stap om ’n sein te kry.
Sy kliek op die stuurknoppie en wag vir ’n rukkie. Die boodskap wil nie deurgaan nie. Sy besluit om eerder te bel.
Die foon lui net twee keer voor Joe antwoord. “Jy’t my lekker bekommerd dié kant, hoor.”
“Jammer, Joe, dit het so rof gegaan hier en jy weet mos hoe draai ons girls. Ek kon nou eers kom stap om ’n sein te kry.”
“Dis oukei, Frankie. Net bly jy’s veilig. Geniet dit daar en sê groete vir Kirabo. Sy’s een van die mooiste mense wat ek ken.”
“Dankie, Joe, ons gesels weer wanneer ek terug is in die land van die lewendes.” Met haar selfoon nog teen haar oor gedruk, draai sy stadig in die rondte en neem die omgewing om haar in. Die son wat sak agter die berge. Die vallei daar onder. Dis hoe vryheid lyk. Dit is die land van die lewendes dié. Dan praat Joe onverwags verder.
“Ek hoor graag hoe dit verder met jou gaan, Frankie. Stuur vir ons nuus so af en toe. Dis nou as jy kans sien vir koppies uitklim!”
Frankie glimlag bly. “Dis gelukkig mooi hier bo, Joe, ek dink ek sal gereeld so maak.”
Sy druk die foon dood en lees verder deur haar boodskappe. Daar is niks belangriks nie. Geen dreigende boodskappe nie. Geen missed calls van Big D of een van die ander pimps nie. Dankie tog vir ’n nuwe foon en ’n nuwe nommer. Frankie knyp haar oë styf toe. Dalk het hulle opgegee om haar te vind. Sy kan net bid.
Vrede. Dis wat sy hier kom soek het op Berg van Hoop. Vrede en hoop. Sy druk haar foon terug in haar sak en begin terugstap na waar sy Bianca en Anlea agtergelaat het.
Sy dink aan Bianca. Op die oog af lyk sy vir haar nes ’n gewone tiener. Besig om haarself te ontdek en beter te verstaan. Vir Frankie is haar ma Ragel se gespanne energie egter opvallend. Wat gaan daar aan? Iets pla, maar wat weet sy nie.
Frankie voel vry en lig. Ek is dankbaar, Here. Dankbaar vir mense in my lewe wat omgee. Here, ek wil iets werd wees vir U. Ek wil ’n verskil maak. Gebruik my, asseblief. Kan ons sommer nou begin, Here, as dit reg is met U? Ek wil vra dat U my bewus sal maak van elkeen van hierdie vroue se hartseer, Here. Selfs Bianca s’n.
Vaagweg kom Anlea en Bianca se stemme na haar toe aan. Dis interessant. Waaroor sal die twee so lekker gesels? Sy wonder oor Anlea. Wat kruip weg in haar binneste?
Here, wys my wat dit is wat Anlea wegsteek, Here. Daardie muur wat sy om haar hart gebou het. Maak my geestesore oop asseblief, my Dad …
“Jy was nie lank weg nie?” sê Anlea van waar sy langs Bianca op die groot klip sit.
“Ek het net een oproep gemaak.”
“Het jy met jou ou gepraat?” vra Bianca met ’n glimlag.
Frankie frons. “My wat?”
“Jou óú.”
“Ek stel in g’n