.

um, Arian.”

      “Hoe ken jy hom?”

      “Hy is in my skool.” Estie sê dit snedig, vou haar arms en val terug teen die kussing.

      Tannie Charlene se vingers vee oor die skerm. “En hierdie ander mense?”

      Estie sit weer regop. “Gee my foon, tannie.”

      “Tweeduisend negehonderd en twaalf vriende … Wat! Ken jy soveel mense?”

      “Ja.”

      “Almal?”

      Estie wil haar selfoon teruggryp, maar tannie Charlene ruk dit weg. Haar oë staan stokstyf van skok. “Hulle is seker nie almal in jou skool nie?”

      “Tannie sal nie verstaan nie.”

      “Wie is die mense, Estie?”

      “Dis net mense.”

      “Maar ken jy hulle?”

      “Party.”

      “Hoeveel van hulle?” Tannie Charlene wag vir ’n antwoord.

      Estie rol haar oë. Sy sê nie ’n woord nie.

      “Hóéveel van hulle?”

      “Party,” herhaal Estie.

      “Stuur hulle vir jou boodskappe?”

      “Partykeer.”

      “Watse boodskappe? Oor siek goed?”

      “Tannie bedoel seks? Sê dit maar. Ek weet wat dit is. Ons leer daarvan in die skool. En ek hoor vir tannie en my pa –”

      “Estie!”

      Op ’n manier hou Estie daarvan om die skok op haar gesig te sien.

      “Jy sê dit nie!”

      “Tannie wou weet. En die antwoord is nee. Ek praat nie met my Facebook-vriende oor seks nie.” Estie kan sien sy glo haar nie.

      “Ek sal met jou pa moet gesels.” Tannie Charlene gee die selfoon terug. Sy gee Estie nog ’n donker kyk. “Jy kan kom eet. Die kos is reg.”

      “Ek is nie honger nie,” sê Estie vinnig. Sy vee tannie Charlene se vingermerke op haar selfoonskerm met haar T-hemp af.

      “Jy moet eet.”

      “Ek sal later.”

      “Estie …” sê tannie Charlene. Sy laat die naam tussen hulle hang. Dan steek sy haar hand uit om aan Estie se wang te vat, maar Estie ruk weg. “Ek wil nie baklei nie.” Estie rol weer haar oë. “Jy weet jy kan met my kom praat as daar ’n probleem is.”

      “As tannie my ma was, sou ek, dankie.” Estie skuif weg. “Los my nou.”

      Die plakkaat van Arctic Monkeys waai op toe tannie Charlene die deur agter haar toemaak. Uit die kombuis sing Queen weer “I want to break free”. Estie druk die oorfone terug in haar ore. Sy staar na haar selfoon, maak seker al die vrou se vingermerke is af.

      Dan gaan sy terug na Arian se foto. Lank staar sy daarna totdat die woede wegsyfer. Uiteindelik plooi ’n glimlaggie om haar lippe. Dis net effens, soos ’n Hallo-ek-sien-jou-glimlag.

      3

      Arian lê met sy gesig na die muur en slaap. Grysblou lig val deur die spleet tussen die gordyne oor sy opgetrekte bene. Hy is gedompel in ’n droom waarin hy in die skoolportaal sit en wag om die berader te sien. Die lugversorger dreun sag. Om die tyd om te kry, maak Arian al die tydskrifte in die ontvangsarea bymekaar. Hy stapel hulle opmekaar op die koffietafel. Die skool se ontvangsdame kyk eers op toe Arian ’n sigaretaansteker uithaal en die hoek van die onderste tydskrif aan die brand steek.

      Meteens skrik Arian helder wakker. Dis asof die vlamme nog in sy kykers brand. Hy sit regop en tuur die donker in na waar sy skootrekenaar se blou kragliggie flikker. In die enkelbed langs hom slaap Janco ongestoord, sy asemhaling rustig.

      Sonder om te kyk, voel Arian na sy selfoon op die bedkassie. Daar was vroeër ’n netwerkprobleem en hy kon nie op die internet kom nie, maar nou vibreer dit onder sy vingers om te wys daar het in die loop van die aand ’n boodskap ingekom. Hy maak die skerm aktief. Dis ’n Facebook-vriendskapsversoek, sien hy. ’n Meisie se profiel maak oop. Sy wil half bekend lyk. Hy kyk weer. Dan lyk sy regtig bekend. Hy het haar by die skool gesien, met ’n sigaret in die hand agter die gym. So ’n weirderige meisie.

      Hy aanvaar maar die uitnodiging, al ken hy haar nie. Vir ’n ruk dwaal hy verder op Facebook rond, maar hy raak gou uitgekuier. Uiteindelik maak hy dit toe.

      Vyf minute gaan verby. Dan tien, vyftien.

      Arian is steeds wakker, sy kop helder soos ’n sweismasjienvonk. Janco slaap soos ’n dooie.

      Met ’n nuwe plan in sy kop, glip Arian uit die bed. Hy trek weer die jeans en T-hemp wat hy vanmiddag aangehad het aan. Dan wurm hy sy voete in sy tekkies sonder om die veters los te maak, en raap sy selfoon van die bed af op. Druk dit in sy broeksak. Vinnig buk hy by sy skooltas. Die boeke ritsel sag onder sy vingers. Hy moet sy hand tot heel onder druk voordat hy kry waarna hy soek: sy aansteker en sigarette.

      Arian kyk weer vinnig na sy broer voordat hy die gordyn wegskuif en die diefwering ’n ligte pluk gee. Dit kom maklik los. Die metaalpennetjies waarmee die diefwering aan die raam vasgeklink was, het mettertyd afgeslyt en het intussen losgebreek. Hy wou sy pa verlede week al daarvan vertel het dat hy dit kan regmaak, maar hy het vergeet.

      Versigtig laat sak Arian die diefwering tussen sy bed en die muur in. Hy skuif die venster oop, klim op die vensterbank en spring na buite. Sy landing is sag in die bedding onder die venster.

      Oomblikke later is hy in die straat en hy stap veld se kant toe. Hulle bly nie ver van die woonbuurt se rand af nie. Dit is stil vanaand, behalwe een of twee honde wat aanmekaar blaf. “Oukei, oukei, raak bietjie vir my rustig,” brom hy. Hy klim van die sypaadjie af en loop al met die randsteen langs verder. Uiteindelik swenk hy veld se kant toe.

      Bo hom hang die maan soos ’n vergete wit kous aan ’n wasgoeddraad.

      Arian maak nie lig nie. Hy ken die pad wat hy nou vat. Voor hom is daar ’n klomp bome, regs ’n hoop klippe. Hy stap tot agter die klippe. Gaan sit ’n ruk op die grootste een, steek ’n sigaret op en kyk vir die maan. Daar is nie juis sterre nie, net fyn spatsels wit teen die donker nag se skilderdoek. Hy luister na die krieke, die stroom wat ’n ent verder weg kabbel. Van daardie kant af kom paddas se angstig-aanhoudende gekwaak. Dit herinner hom aan die keer toe sy pa hulle gevat het om te gaan uitkamp. Hy het toe al geweet hy is anders as ander kinders. Die een wat nie inpas nie. Die alien.

      Arian trek sy vingers deur sy hare terwyl hy daaraan dink. Na ’n ruk grawe hy in sy broeksak, kry weer sy aansteker en sit vooroor. Hy flik die aansteker tussen sy vingers aan en kyk hoe die vlammetjie opspring. Sy bakhand vou om die vlam. Vuur het nie ’n skaduwee nie. Dis een van daardie vreemde feite van die natuur, maar tog soek hy na die skadu in sy palm. Hy soek na iets wat hy weet nie bestaan nie. Soos die ding wat mens ’n alien maak.

      Hy laat die vlam weer vrek. Aan, af, aan, af. Dis asof dit hom hipnotiseer.

      Hei, Arian, het jy al ’n meisie gevry? kom Thomas se stem weer na hom toe. Hei, Arian …

      Nee, hy het nie. Hy het nog nooit ’n meisie gehad nie. Dis nie asof hy gay is of iets nie. Dis net … wie sal nou in hom belangstel? Daar is dan glo al hierdie goed verkeerd met hom.

      Arian spring op. Hy wil nie aan sulke stuff dink nie. Dis daardie gedinkery wat jou kop vergiftig.

      Hy stap die veld in en gaan soek droë hout onder die bome. Fyn takkies en dikker stompe. Soos ’n baba dra hy dit voor sy bors terug na die klippe toe. Smyt dit op ’n hoop neer. Daarna kry hy ’n paar halms gras. Skop ’n kol op die grond oop met sy tekkies. Versigtig pak hy die takke oor die gras.

      Weer wil die onthou terugkom, en weer onderdruk hy dit met al sy mag.

      Hy