Helena Hugo
TWEEDE KEUR
Liefde met gevoel
Veldpad van verlange
Jasmyn
1
“Sy is ’n gebore visterman, glo my, tannie Millie. Sy trek grotes uit.”
Magriet se ma kyk na haar met ongeloof op haar gesig. Sy is heeltemal reg om nie ’n woord te glo wat Walter sit en verkondig nie.
Magriet se broers grinnik. Sy hou nie van visvang nie en hulle weet dit. Grinnik hulle omdat hulle Walter se stories glo en dink sy het werklik geswig? In ’n sekere sin het sy, maar dit was ’n marteling.
“Het julle élke dag gevang?”
Sy stry teen die impuls om haar oë te rol vir haar ma se vraag.
“Omtrent elke dag, lekker vars vir die tafel.”
Walter beduie met sy hande hoe groot die visse was. Hy lieg oor die afmetings, maar selfs dít sal Magriet nie aan die praat kry nie.
“Klink of julle dit geniet het?”
Magriet weet haar pa vra Walter dit maar net uit ordentlikheid – omdat hy haar goed genoeg ken om háár nie te vra nie!
“Fantasties!” roep Walter uit.
Grotesk, dink sy.
Drie weke saam met die Korbs in hul huis van vier winde was eens te veel, en vir middag- én aandete die einste visse wat sy ’n paar uur tevore sien snak het. Magriet is ’n stadsmeisie. Sy is nie gewoond daaraan om haar vleiskos self te vang, dood te maak en af te slag nie. Walter se ma het haar boonop mooi gewys hoe om ’n vis te vlek. Sy weet nou hoe, maar sy wil dit nóóit weer doen nie.
Vir haar was die vakansie ’n geleentheid om haar en Walter ’n kans te gee om mekaar, in ander omstandighede as in Gauteng tussen al die gejaag, nog beter te leer ken. Miskien is dit sy wat verkeerd is, maar in haar kop het sy romantiese dae in die son voorgestel – sy en Walter op handdoeke op die strand, rustig aan die gesels of uitgelate in die branders.
Dit het nie gebeur nie. Die kere wat hulle gaan swem het, kan Magriet op een hand aftel. Kreefduik reken sy nie in nie. Hulle is heel vakansie saam met sy ma en pa op en af langs die Weskus om vis te vang en kreef en perlemoen te duik.
Dit was haar finale ontnugtering. Walter se ouers is gawe mense, maar so anders as haar eie ouers. Ergste van alles is dat Walter ook ’n metamorfose in hul rigting ondergaan het. Sy het nooit kon dink hy is so lief vir alles wat jy uit die see kan haal nie – en om dit dan boonop te eet, selfs die arme perlemoentjies met hul oulike gesiggies!
Nee, sy en Walter is nie vir mekaar bedoel nie.
“Julle is darem lekker bruin gebrand,” sê Carol, een van Magriet se skoonsusters. “En julle lyk so gesond!”
Hulle is, en hulle lyk seker albei mooi gesond, moet Magriet toegee. Hulle het net gister hier aangekom van die see af, betyds vir haar ma, Millie, se sewe-en-sestigste verjaardag.
“Dis al die vars vis,” beaam Walter en neem ’n groot sluk van sy derde bier.
Vis, vis en nogmaals vis, dink Magriet. Sy het lus en skree: Verander die onderwerp voor ek die waarheid uitbasuin!
Gelukkig vir haar begin Carol en Johan se woelige tweelingseuns mekaar met tjips en koeldrank gooi en kry sy ’n verskoning om daar weg te kom.
“Julle twee!” keer sy, spring op en kry die rakkers aan hul arms beet. “Sal julle ons verskoon?” vra sy die grootmense en glimlag vir Walter. Hy lig sy bierblikkie simpatiek, maar staan nie op om haar te help nie.
“Waar gaan ons?” vra die tweeling in ’n koor.
“Trampolien toe.” Sy’t hulle vinnig by die stoep af.
“Slaan vir ons bollermakiesie – in die lug!”
“Bollémakiesie!”
“Bollerrrrmakiesie.”
Magriet vat hande met die twee en spring tot hulle moeg is. Die seuntjies rol van die trampolien af en raak aan die stoei op die gras.
“Wil julle ’n bollemakiesie sien?” keer sy vinnig toe hulle mekaar se hare begin trek.
“Ja! Jaaa!”
“Sit soet en kyk.”
Verstommend genoeg gehoorsaam hulle. Magriet wip ’n paar keer op en af: Sy gee krag, wip hoër, nog hoër, skiet hoog die lug in. Wanneer sy afkom, raak haar kaal tone skaars aan die trampolien of sy vlieg weer op. Soos ’n vuurpyl, dink sy, maan toe, son toe. Sjoe, sy is in die wolke, of miskien is dit die rook van haar broer se braaivleisvuur. Maak nie saak nie, sy vlieg! Sy klap haar arms soos vlerke en kyk grond toe.
Die seuns lê daar en skop mekaar. Haar broer Andries staan nader met sy dogtertjie op die arm. Walter is steeds op die stoep aan die beduie hoe groot die visse was. ’n Wanhopigheid skeur deur Magriet. Laat daar tog iets gebeur om haar te red van hierdie ellende! Enigiets! Dit kan seermaak ook, solank sy nie meer Walter Korb se meisie hoef te wees nie.
“Bollermakiesie, tannie!”
Magriet buig haar bene, raak haar knieë en land op haar sitvlak.
“Tannie jok! Tannie kan nie!”
Wip, wap, wip. Die trampolien kraak en kreun.
“Vleis is reg!” Johan roep met die braaivurk soos ’n septer in sy hand.
“Pa, kyk vir tannie Magriet.”
“Magrieta, daai trampolien …!” begin Johan.
Walter staan nou soos ’n nare skim agter Johan, sien sy. “Wys hulle, Riet!”
Sy sál, en vir hom ook. Met dié trek sy haar lyf styf en spring asof sy aan ’n kompetisie deelneem. Sy moet krag gee, harder hop, meer kere wip voordat sy genoeg hoogte kan kry om te “bollermakiesie”. Meer krag, meer veerkrag … dis wat sy nodig het.
Toe sy die trampolien weer tref, gebeur dit.
Dit breek middeldeur en Magriet land ongenadig hard op die grond. Pyn vlieg soos vuurwarm pyle deur haar onderlyf. Is dit hoe dit voel om geskiet te word? Die gedagte flits deur haar kop voordat alles swart word.
Toe sy weer kan sien, kyk sy in ’n kring verskrikte gesigte vas – omtrent haar hele familie, grootmense en kinders. Waar kom hulle almal vandaan? Sy lag. Hulle lag terug en lyk verlig.
Haar ma lag nie saam nie. Dit lyk of sy bid.
“Magrietjie, is jy oukei?” Haar pa hurk hande op die knieë langs die gat wat destyds onder die trampolien gegrawe is. “Meiskind, hou vas. Ons gaan jou nou-nou hier uithaal,” troos hy.
Carol draai briesend na Johan. “Ek het jou gesê die ding moet vervang word!”
“Dit kon erger gewees het. Sy kon heel mis gespring het.”
Walter lê op sy maag en hang halflyf in die gat. “Gee jou hand, Riet, ek trek jou op.”
Sy gee albei haar hande. Haar arms is rooi – bloed drup van een elmboog af en Walter hou eers terug.
“Sy bloei!” gil een van die kinders.
Walter kyk oor sy skouer asof hy verwag om sy ma en pa agter hom te sien staan, elkeen met ’n noodhulpkissie. Klein Caroline huil en sit Emma en Lindie ook aan die skree. Carol en Linda maak hul kinders bymekaar.
“Kom, ons gaan gee vir julle lekker kossies,” paai Linda.
Johan en Andries hou Walter se bene vas en sy hande sluit stewig om Magriet se boarms.
“Seer?”
Dit is, maar sy skud haar kop.
“Een, twee … drie!” sê hy en probeer haar lig. “Trap vas teen die kant.”
Maar Magriet besef met ’n skok dat sy nie haar regterbeen