“You are drunk, Rocco. Good night.”
“Meneer Rocco moet onthou van vanmiddag se site meeting, nè?” sê Anastasia October gemaak kwaai.
“Dankie dat jy my herinner het, Anastasia. Wat sal ek tog sonder jou maak?”
“O, meneer kan maar die flattery los vir ’n ander dag. Soos wanneer ons weer praat oor verhogings,” sê sy op pad uit by sy kantoor.
Rocco het ’n dofheid in sy kop. Hy sukkel om te konsentreer. Selfs die eenvoudigste take voel vandag hopeloos te ingewikkeld. Dis asof sy brein se prosesseerder heeltyd sukkel met die sagteware.
Die terreinvergadering gaan nogal ’n uitdaging wees. Gelukkig behoort dit nie lank te vat nie. Die kliënte is ’n welgestelde Duitse egpaar wat net ’n gedeelte van die jaar in Kaapstad woonagtig is. Hulle is oor ’n maand terug in die land en hy hoef dan eers weer met hulle puntenerigheid opgeskeep te sit. Vandag gaan hy net seker maak dat die staalversterkings vir die betonblad reg is. Dié word môre gegooi en die ingenieurs wat saam op die projek werk, is mense wat hy vertrou. Hy sal maar sy sonbril opsit, hard konsentreer vir die uur of wat en dan vroeg huis toe gaan.
En vanaand gaan hy en Helga saam met ’n paar vriende uiteet.
Terwyl hy gou seker maak daar is niks wat hy vergeet het voordat hy vertrek nie, kyk hy ook op sy rekenaarskerm. Daar het ’n e-pos gekom wat hom inlig dat iets op Facebook sy aandag verdien. Vir ’n oomblik huiwer hy. Hy is nogal haastig, maar hy kyk op sy horlosie en sien dat hy eers oor ’n halfuur op die terrein hoef te wees. Dit behoort hom nie meer as tien minute te vat op met Buitengracht nie. Hy kliek vinnig op die e-pos.
Gert Malan wants to be friends with you on Facebook.
Hy kliek op die Confirm Friend Request-knoppie. Dan op Malan se profiel. Op twee foto’s is hy op ’n diepsee-hengelboot. Ander is langs dooie bokke in die jagveld. Daar is een geneem tydens ’n rugby-ondersteunerstoer na Nieu-Seeland. ’n Braai of twee. En hier en daar foto’s saam met kollegas in Afghanistan. Daar is ook skakels na artikels oor wildstropery.
Hy kyk wie tel almal onder Malan se vriende. Almal middeljarige mans. Hier en daar ’n ouer een. Rocco herken een of twee oud-senior offisiere van 1 Valskermbataljon. Asook Colonel Jan Breytenbach Public Figure. Dan is daar ’n paar gesigte wat effens bekend lyk, maar hy’s nie seker nie. Hy vermoed hulle was Spesmagte-operateurs net soos Malan. Toe hy self na diensplig universiteit toe is, het Malan Spesmagte-keuring gaan doen en is hy by 4 Verkenningsregiment op Langebaan gestasioneer.
Dis seker maar ’n paar oud-recces. Rocco kyk op sy horlosie en sien hy gaan laat wees vir die vergadering. Hy vat sy iPhone, motorsleutels, beursie en sonbril en stap vinnig by sy kantoor uit.
“Anastasia, ek gaan na die site meeting toe en daarna het ek ’n ander afspraak,” sê hy en voel ’n bietjie skuldig oor die wit leuentjie.
La Perla in Seepunt is sedert 1959 ’n Kaapse instelling en beteken in Italiaans “Die Pêrel”. Deur die dekades het dit daarin geslaag om ’n gewilde seekosrestaurant te bly; nogal ’n prestasie, gegewe die feit dat Suid-Afrikaanse eetplekke selde lank hou. In Gauteng, waar restaurante se gewildheid byna begin afneem sodra dit gewild word, sal ’n plek met ’n oorlewingsinstink soos La Perla haas ondenkbaar wees. Selfs in die Kaap, waar restaurante darem ’n langer lewensduur het, bly dit ’n baken tussen ander eetplekke.
Rocco en Helga hou in die systraatjie langsaan stil. Hulle het nie veel in die ry gesê nie, want hy’s nog tam van gisteraand en sy is nog nors omdat hy so laat ingekom het.
Hulle stap op met die trappies na die patio voor die restaurant.
“Do you have a reservation?”
“Ah, yes, it’s for De Witt – at six.”
“No, it’s for Fischer,” korrigeer Helga. “Remember, I ended up having to make the reservation.”
“Oh yes, of course,” sê Rocco half verleë, half geïrriteerd.
Hulle stap tussen die tafels deur na waar hulle vier vriende reeds voor op die patio sit en wag. ’n Gelag klink op en toe hulle amper by die tafel is, kyk Jandré op en en sê hardop: “Well, look who’s here!”
Rocco trek ’n stoel halfpad vir Helga uit, wetende dat sy as Europese vrou nie hou van wat die deursneeman as hoflikheid beskou nie. Hy kan homself nie sover kry om haar glad nie te help nie, en boonop voel hy ’n bietjie sleg oor gisteraand.
“Hello, everyone,” sê Helga, “sorry we’re late.”
“Not at all, for Cape Town this is still early,” sê Carl met ’n teatrale gebaar met sy linkerhand. “I was just saying to Jandré what a lovely evening this is. There’s hardly any wind.”
Die kelner verskyn en vra wat hulle wil drink. Soos gewoonlik vra Helga of hulle riesling het. Hulle het nie, waarop sy vra vir ’n sauvignon blanc.
“I’d like a Peroni draught, please,” sê Rocco.
Toe hy ’n paar minute later die eerste groot sluk bier vat, is dit ’n lafenis. Hy kan uiteindelik ontspan. Dit was ’n vreemde dag.
Dieter en Katrin is Duitse vriende van Helga wat ’n swaeltjie-leefstyl het. Met ander woorde, hulle is ses maande van die jaar in Suid-Afrika en die ander ses in Duitsland, sodat hulle as’t ware ’n permanente staat van somer beleef.
“So, Rocco, what have you been up to lately?” vra Dieter. Hy is blond met ’n breë, ietwat hoekige voorkop. Sy dun hare is kortgeskeer en sy swart, hoekige brilraam laat hom nog meer formeel lyk as wat hy is. Hy het ’n swart linnehemp by ’n roomkleurige los linnebroek en bruin Birkenstock-sandale aan.
“Oh, the usual. Clients with lots of money and little taste.”
“Oh my God, that sounds just like the Eastern Europeans buying holiday property in southern Europe. You have my sympathy!”
Katrin, wat regoor Rocco sit, dra ’n losserige slooprok van katoen. Sy is behoorlik sonbruin en het lang, donker hare. Hoewel sy ’n mooi vrou is, is daar ’n effens siniese trek om haar mond en is sy geneig om heeltyd die mense om haar dop te hou. Rocco merk vir die eerste keer op watter mooi voete sy het. Lenige, gedefinieerde kuite met slanke enkels en simmetriese voete. Dan kyk hy vinnig weg sodat sy hom nie betrap dat hy staar nie.
“The problem in South Africa is that we don’t really have a distinct architectural tradition. Do you know who South Africa’s first trained architect was?” vra Rocco. “A Frenchman by the name of Louis Thibault. He designed the Castle of Good Hope’s De Kat Balcony. The others, like Herbert Baker, were British and then there were Germans like Carl Hager and Hellmut Stauch. And of course there was a Dutchman called Sytze Wierda. Jesus, is it any wonder we are so confused? If you go to, say, Bavaria, you will find that most houses have the same style, right?”
“Well, not quite,” huiwer Dieter.
“But they are made from the same materials and have the same proportions. In fact, the whole Alpine region has the same common architecture, from a place like Garmisch-Partenkirchen to as far down as the French Haute-Savoie and the Italian Dolomites in the east, don’t you agree?”
“Okay, that is true,” antwoord Dieter geïnteresseerd.
“But in South Africa the styles are very diverse. I mean, if you go to some of the middle- and middle-lower-class neighbourhoods, you can still see houses from the seventies that were built in a faux-Spanish-Mexican style. In the eighties people built square houses with dark face-bricks and in the nineties everyone went for a fake Victorian or cottage-style building. For the past ten years there’s been a total shit storm of fake Tuscan and some Provençal houses.”
“Oh yes, I think we saw those the other day when we drove to Paarl. Aren’t there some next to the N1, near Durbanville?”
“Quite correct. But you should see the east of Pretoria. It’s as if people have no sense of aesthetics, so they go with what they consider to be fashionable.