Toring van Jasmyn. Derick van der Walt

beduie met haar kop na die agterkant van die skemer winkel.

      Markus dink terwyl hy weer sy tekkies aantrek. Hy sal vrek nice met sy pa en sekere ander lede van die Sonskyngroepie moet wees as hy hulle geld gaan nodig hê om die stewels te betaal. Nina kry hom darem dikwels jammer as sy sakgeld op is en dan gee sy maar ’n paar note. Sy vra nooit dat hy dit terugbetaal nie. Hy sal vir tyd moet speel. Miskien het hy nog bietjie geld oor teen die einde van die vakansie en dan hoef hy nie so baie by sy pa en Nina te leen nie. Maar dalk moet hy dié geldsake vinnig agter die rug kry sodat hy nie die hele vakansie daaroor hoef te stres nie.

      Hy kyk deur die venster na die mense wat voor die winkel se venster verbyloop, haastig op pad iewers heen.

      “Hoe lank sal jy dit vir my hou?”

      “Twee weke,” sê die meisie. “Ek sal vir jou ’n bewys vir die deposito gee,” voeg sy by.

      Markus haal sy beursie uit sy sak, tel die lira vir die deposito daaruit af en gee dit vir die meisie. Sy pak die stewels terug in die doos en hang weer die onderbaadjie oor die winkelpop se skouers. Dan stap sy na die agterkant van die winkel en verdwyn by ’n deur in. Wanneer sy terugkom, gaan staan sy agter die glastoonbank by die geldlaai. Sy wink hom nader en hou ’n notaboekie na hom uit. “Jou naam, telefoonnommer en die hotel se naam waar jy bly.”

      Sy skryf tydsaam in ’n ander boekie, skeur die bewys van betaling vir die deposito uit en gee dit vir hom. Sy gee ook vir hom ’n kaartjie met die winkel se adres en ander besonderhede daarop. “As jy verdwaal, vra ’n taxi om jou te bring.”

      Terwyl hy deur toe stap, hoor hy haar weer agter hom sê: “Jy is gelukkig. Baie spesiale prys.”

      Toe hy buite kom en sy oë teen die skerp son knip, dink hy dat hy sy kaarte baie mooi sal moet speel met die Sonskyngroepie, anders is dit nie meer “Welcome to Istanbul” nie.