ander mense so af te loer.”
Hy kom nader en praat sagter.
“Wat gross is, is dat jy jou ouma se loopsaad so loop en afshow aan ’n Meconite.”
“Hy’s nie ’n Meconite nie!” kap sy.
“O nie? En wat het hy gemaak in ’n Meconium-kliniek waar net Meconites behandel word?”
“Dis nie so nie. Sy baas het ’n hoë contact in Klein China en dié het weer ’n hoë contact in Meconium. Hy’t –”
Bones skud sy kop.
“Wat dink jy gaan hy met daai aalwynblaar doen wanneer hy in Meconium kom?”
Wakinyan het ’n blaar gepluk, dit in sy rugsak gesit en haar vasgehou en gesoen toe sy wou klaarpraat dat hulle dit nie so doen nie.
“Wat het jy als gesien?” vra sy, haar gô ’n bietjie minder.
“Ek het geloop toe ek die skade sien, kleinkind van Bettina Molooi.”
Etter!
“Nou hoef jy nie meer spy te speel nie. Hy’s weg. En niks het iets oorgekom nie.”
Sy begin omdraai, maar Bones is nog nie klaar met haar nie. “Wat hoor ek dat jy hom wil loop soek? Met die biogaslorrie van alles. Dis ’n toegatidee. Jou ouma –”
“Ek weet. Ek weet.” Dis haar eie skuld. Dis oor sy eergister – met die skrik van Wakinyan se wegwees in haar maag – elke pasjent en elke werksmens na hom kom vra het. Dié dat almal weet. “Ek gaan nie meer nie.”
Hy bekyk haar agterdogtig.
“Vanaand. Doerstryt voor donker. Konkok se tent.” Sy stem laat geen keuse nie.
Dit voel of haar kake verby haar ore rem. “Ek kort nie meer jou vervlakste –” Sy bedink haar. Hy moet glo sy’s van die plan af. Anders staan en wag hy haar môreoggend by die biogaslorrie in.
“Fine.”
By die voordeur loer Wia, die stofbestuurder, uit, trek haar gesig terug en vryf verder aan ’n venster.
“As die venster nie skoon bly nie, kry diés nie genoeg lig nie,” sê Wia en wys na drie tyres in die voorportaal waarin drie aalwyne voortneuk. ’n Ferox, ’n kraal en ’n bonte.
Amper stop net lank genoeg om te knik. Meer vir die aalwyne as vir Wia. Sy’s nie lus hiervoor nie, maar Wia val langs haar in, gangaf.
“Hoe ken jy vir Bones?” vra Wia skimperig.
“Van kleintyd.” Kort. Kry die boodskap, dink sy.
“Ek hoor hy’t ’n ruk by julle gebly.”
“Dan weet jy mos.”
“Ja, maar …”
Amper gaan staan en draai na Wia.
“Dit was nog voor die tentedorp. My ouma’t gesê, daai tyd, die een Leegskytkiem se dooies was nog nie behoorlik begrawe nie, dan was die volgende kiem al hier. En die inentings was so te sê onbekombaar. Bones se ma was al half-leeggeskyt toe hulle Kiefmor gehaal het, so sy’s kwarantyn toe en my ouma het vir Bones ingevat.”
“Sy was nie bang nie? Dat hy die kiem gehad het nie?”
“Jy’t haar geken. Sy was bang vir alles. Niks het haar teruggehou nie.”
“Hoe oud was Bones toe?”
“Sewe.”
“En jy?”
“Twee.”
“En jy’s seker nou veertien, so hy’s seker nou neëntien.”
“Ek is sestien,” sê Amper en begin weer loop. Veertien!
“En hy’t op sy eie die beenmeelboerdery begin en nou’s hy so … Ag, jy weet, die meisies sê hy’s die catch van die nederset.” Wia klink betjoings in die hart.
Sy vat die eerste trap saam met Amper. Amper stop.
“Bones is ’n makeshifter. Dapper,” sê sy. “En hy ken van oorleef. As jy vir hom by Konkok ’n speserykoekie kan bedel, sal hy al sy tande vir jou wys. Al vyftien.”
Wia giggel.
“Ag dankie, man, Amper. Drol van jou!” Sy waai en draai om.
Amper hoor stemme wat driftiger raak hoe hoër sy klim. Die tweede deur staan oop. Dis Mevrou Jafta se stem.
“Wat de fok wil jy nog van ons hê, Smal? Jy hol draaie agter ’n stofgeefsel aan. Wat die fata morgana by jou piel uitkom, gat ons nog steeds bakhand staan vir ons stoflong-eenheid.”
Smal moet die Meconite negotiator wees.
“Die ooreenkoms was: open source to the max. Julle saadsakke hang bal terwyl ons spesies verloor,” sê die man.
Mens kan hoor die man ken al van Jafta. Hy gebruik haar tale teen haar.
“Selle storie, elke keer. Dis kak, man, en jy weet dit. In ’61 – totale onthulling en vrye toegang. Julle’t my Momberg se siel gevat. Die voorraad het in julle hande gaan staan en verrimpel. En hoeveel van ons saad het jy twee jaar terug hier weg?”
“Ja, maar –”
“Maar niks, Smal. Ons kyk al twee jaar goed na julle malles.”
Die man trek sy asem skerp in. “Jou mense noem die kliniek ‘Solamalgia’.” Sy lippe klink plat om die aanklag.
“Ons kyk goed na julle ‘solastalgia’-lyers.” Jafta se sarkasme kan opdraand loop. “En ons stoflonge lê steeds sonder julle high-tech verligting. Give and take. Maar Meconium se tentakels lê die skierland vol. Julle suig ons kak weg, ons kennis, ons saad. Julle suig en suig …”
“Anus of it all, Jafta: Ons gaan nie jou equipment gee voordat jy jou geheime saadvoorraad open up nie. Jou solastalgia-pasiënte bewys julle moet een hê. ’n Mengsel van aloe en Afrika-patat? Yeah, right. Dit het geen effek op die kontrolegroep in Meconium gehad nie.”
Stilte. Is Mevrou Jafta onkant gevang?
“Dis die verwydering uit die geaffekteerde landskap wat die verskil maak.” Haar stem het minder beur in. “Maar nou sit hier ’n Hard-trained Mec-kopdokter vir wie julle voorsê wat om in sy verslaggie te sit. Hy’s niks meer as ’n blêrrie spy nie.”
’n Stoel skraap oor die vloer. Amper draai vinnig om. Die boonste toibome moet eers wag.
“Amper. Ek het begin worry. Ek dog …” Konkok is besig om ’n voorskoot se bande twee keer om haar middel te draai voordat sy ’n knoop maak. Die reuk van Staple lek by Konkok se lyf uit. Só troos dit. Maar met etenstyd die afgelope twee dae loop slat die reuk teen Amper se kleintong vas en moet sy sluk om nie te kots nie.
“Nee. Daai’s nie meer my plan nie,” sê sy.
Plaas sy’t nooit vir Konkok gesê nie. Die plan het eergister op die tjoptafel geval soos ’n uitgeteerde dassiekarkas.
Twee tentelaaits los mekaar op die maalfiets af. “Jous,” groet sy. Hulle knik net.
Sy sit ’n dread in haar mond. Vir Konkok wil sy nie lieg nie. Konkok is die een wat vir haar die werk gekry het. Konkok het ’n praktiese hart. Die enigste tipe hart waaraan ’n mens mag heg in ’n gatland.
Amper tjop. Die rantsoen is tam. Drie sweterige uie, ’n bossie wildeknoffel en ’n hand vol vars kruie. Kneus en ruik, kneus en ruik. Die kruisement wen. Dan kom die basilie deur.
Sy voel hoe Konkok onderlangs vir haar kyk. “Die dandelaain moet nog afgestof word,” sê sy.
“Die pasjente gaan weer kla,” sê Amper. So min geurgoed vir ’n pot Staple en hulle moan weer hulle is aan die uithoeke.
“Huh-uh.” Konkok lig ’n grys wenkbrou. “Jong Jaf het