dink dat Bietjie se wipgaaie die sappigste Bi-boude sou maak?” lees Amper die laaste sin en begin die papier lostrek.
“Jy beter die ander een ook afhaal.”
Mevrou Jafta se stoel staan in die deur. Haar stofwit nommer-nege-tekkies is in die vertrek. Sy waai na agter dat Wia moet loop.
“Moet ek …” begin Wia.
“Die kind sal my besôre,” sê Jafta. Sy werk die stoel se wiele met haar hande en kom nader.
“Hoekom?” vra Amper. “Hoekom moet die stories af?”
“Wanneer ek en jy môre saam met Sias Smous klim, moet hier so mins moontlik spore lê. Dié was oversharing. Asof die Meconite-malles omgee. Net spies het oë.”
Amper vervies haar. Haar ouma het meer vir die malles gedoen as …
“Wanneer ons môre klim? Saam met Sias Smous?” herhaal sy die deel van Mevrou Jafta se woorde wat laaste insink.
“Is dit nie hoekom jy die storie afhaal nie? Om saam te neem?” Mevrou Jafta ry na die storie aan die ander kant van die kamer.
“Nee. Hierdie een wil ek in die winkel opsit.”
Die ou vrou snork en gooi haar vlegsel na agter.
“Whatever, kind. Jy’t meer breins as wat jou ouma gehad het. Jy sal nie die dooigoed so adverteer nie. Of sal jy?”
Skimperig. Vol kennis. Dooigoed. Kodewoord vir die saad. Hoe weet Jafta? Wat weet sy dan skielik so baie van hulle goete af? Jafta haal die storie af en hou dit armlengte van haar grysblou oë.
“ ‘Bloeders van babala, waar sit julle oë? Sien julle met die innegoed wat weeg met die geroffel van vesel, voedsel en minerale? Sien julle met die oog van die arshol? Die pêrelmanna is die geheue van juwele, die sintuie van ’n jonger god. Bloeders van babala, maak oop julle oë.’ ”
Die saadstorie klink soos ’n vloek op Jafta se tong. Dis die Pennisetum glaucum – tweede in die saadboek.
“As jou gat nie meer wil oop nie, is oë seker tweede prys,” sê Jafta en gee die blaai aan. “Stoot my agterdeur toe. Sias wag. Smouse laai nie net nie; mens moet onderhandel.”
Die dag se ooglid sak. Só het ouma Bettina oor dié tyd van die dag gesê. Met ’n platstof dag sien jy wat sy meen as die skadu’s rek soos die son agter die Sienhomsberge af. Wanneer die “s” van Kierang Collectibles geskadu is teen die muur, staan Amper van die sypaadjie op. Doerstryt voor donker.
“Kom, honne.” Noag se kop steek net-net by ’n gat in die pad uit. Hy ruik weer iets. Dalk die spook van ’n rot.
“Kom, Noag!” Hy blaf en kom nader gedraf. “Dalk ’n blinkoog later,” sê Amper en maak sy leiband aan haar belt vas.
Hulle stap in die rigting van Solamalgia. ’n Kortpad na die tentedorp sny vyftig meter verder na links deur die murasies. Hier en daar het een van die tentedorp toestemming gekry om te begin versterk en opbou en dak opsit. Bones se plek is ook hier, maar ’n paar meter verder suid; verder van Meshitium, maar nie ver genoeg vir fluitspeel nie.
Die tentedorp is stil. Die mense bolling by Skytbuit, die kookskerm. Dis diés wat nie Bio-accounts by Meconium het nie.
Priester Noemnoem praat bo die bolling se geskoffel uit. Sy lang kleed sleep in die stof. Hy’t sy een hand op sy baard; in die ander is ’n boek.
“Geseënd is die hande wat kos maak maar niemand replenish nie. Geseënd is die MecSecs wat blindeye en cut vat. Geseënd is die system …”
“Ag, sjarrap, Priester,” skree een van die drie vrouens wat die kookskerm bestuur.
Priester staan nie in die ry nie. Hy skyt en sluk by Meconium, maar hy werf in die tentedorp en hy preek by Hemp 2. Hy’t die vorige Kersdag hier aangekom met twee noemnoems op sy rug en ewe veel hoop en verdoemenis in sy hart. Die Earth Christians se eerste sendeling in twintig jaar, het ouma Bettina geglo. Sy gemeente is al groot genoeg dat die noemnoems natgepie bly, boetes of te not.
By Konkok se tent is net kinders. Sy voer nie grootmense nie en die een wat die dag wil glo daar’s nog liefdadigheid anderkant die oorleef, gee vir Konkok ’n BioG vir die kinders en die Dikvellers se kos. Daar word gespeel en gehardloop en bal geskop.
Bones sit reeds op sy knieë by die gasvuur. Hy wys na die skêr, gom, pen, twee templaatpype – twee verskillende groottes – en die skerpgemaakte spykers, pennetjies, dorings, watsenaams. In ’n vlak gat lê die plastiekbottels van sy laaste trippe in die NoGoZone. Die reuk van gister se Staple slat uit twee potte op. Langsaan is insekte op ’n oop pan aan die braai. Hul reuk vervaag agter stygende brandplastiek.
Bones hou ’n tweeliterbottel oor die gasvlam. Langs hom lê die laaste stuk van die dingnaam: Slowmilk. Die plastiek verloor sy witheid en Bones druk ’n dun verfkwas se agterkant in die sagte deel om ’n kegel na binne te vorm. Wanneer dit afgekoel het, tel Amper dit op. Eers knip sy ’n sirkel, radius vyf sentimeter, om die kegel. Sy stoot die kegel by die punt van die templaatpyp in en druk die oortollige plastiek teen die pyp se rand vas. Hier trek sy met die pen rondom die pyp, sodat die presiese grootte op die plastiek agterbly. Nou knip sy meer sekuur, ’n kleiner sirkel. Die anderkantste dun punt knip sy oop vir die spyker.
“Wat stink so?” vra ’n kleintjie.
“Dis jou derms wat brand,” kap Konkok. Sy kom uit haar tent en slat die kind met die houtlepel. Sy druk kooigoed in die vuur en swaai die smeule deur die lug.
“Ek wil nou-nou loop,” sê sy. “Koubs gaan die kinders kom uitsort.”
“Ek kom,” roep ’n stem uit die tent.
“Ons maak nog vier ente. Gom wanneer ons terugkom,” sê Bones.
Bones gooi die orige plastiekbottels met sand toe. Hy steek die blikkie met onklaar pyltjies in sy beltsak. Amper maak vir Noag aan ’n tentpaal vas. Hy grom. Sy vryf sy ore.
“Ek los vir Noag,” roep sy.
“Drol,” roep Koubs. Haar kop kom by die tent uit.
Vir Konkok en Amper is daar twee kleiner potte met sand in, net ’n paar blare bo-op gepak. Vir as ’n MecSec vra hoekom drie mense die Dikvellers se kos moet wegvat. Bones dra die swaar Staple-pot.
Konkok se tent is op die rand van die dorp en nie twintig meter van die begin van die NoGoZone nie. Die Dikvellers se slaapplek is vyfhonderd meter verder, en Konkok los hulle kos op die vensterbank van die vierde murasie anderkant die grens. Sy en Amper gooi die sand uit en sit die twee klein potte in die leë pot wat die Dikvellers daar gelos het.
Nou dra Konkok. Bones loop voor. Amper haal haar fluit by haar hemp uit en sit dit in haar mond. Die tou waaraan dit hang, skuur agter teen haar nek. Bones lei hulle deur ’n ou boord. Mevrou Jafta se man het dit begin-Hardskip omgespan teen die plundery. Dis deur die Plaagstof versteen. Klim. Koes.
By die volgende murasie stop hulle. Konkok sit die potte hard op die oorgroeide vloer neer, ’n paar goed skarrel en sy gaan sit op haar krat.
“Nou toe,” sê Konkok. Sy haal haar rookgoed uit haar sak. Die pyp maak haar klein handjie vol.
Bones hang sy twee sterkste sonligte teen die muur en doop sy vinger in ’n sakkie kalk om die verstofte kringe duideliker te maak. Toe sy kleiner was, was dit ’n kompetisie. Hy’t syfers in die sirkels geteken en dan het ouma Bettina score gehou. Sy’t elke tweede keer gewen. Met die patroon se agterkom, het sy ’n week lank geweier om te oefen. Dit was haar langste wegbly, behalwe ná ouma Bettina se dood. Toe sy by Solamalgia begin werk, het Konkok gesê dis deel van die deal: Sy kry vir Amper die werk, maar die weeklikse oefenry is terug.
Amper was vir te lank nie getrou nie en haar oog is nog nie terug nie. Sy sit ’n dud in haar fluit.
“Nee,” sê Bones. “Verder terug.” Hy wys na ’n vygie wat by ’n bars uitbeur.
Konkok hoes. “Effen stof,” sê sy deur die