schrok toen er hard op de deur werd geklopt, waarna deze zonder toestemming openging.
Toya begon zich zorgen te maken over de veiligheid van het meisje en dacht te onderbreken, al was het maar om haar te redden van de ijskoude sfeer waartoe hij wist waartoe hij in staat was. Zijn blik werd onmiddellijk naar haar getrokken toen hij binnenkwam.
“Nou, ik zie dat ze haar toespraak heeft overleefd,” flitsten zijn irissen zilver, nog steeds aanvoelend dat er iets niet klopte. “Als je klaar bent met Kyoko, Suki wacht op haar.” Toya richtte zijn gouden ogen op Kyou, zich niet bewust van de zilveren vlekjes die in zijn oogbollen zichtbaar waren geworden.
Kyou wierp Toya zijn gebruikelijke blanco blik toe en knikte zwijgend.
Kyoko keek Toya hartelijk aan, want nu ze haar zintuigen gebruikte, kon ze zien dat hij zich zorgen om haar had gemaakt, ook al deed hij niets.
“Zou zijn leven voor jou hebben gegeven.” De woorden van Kyou kwamen terug om haar te achtervolgen.
Kyou keek toe hoe ze door Toya kalmeerde en voelde een ver weg, maar vertrouwd verlangen, dat hem een frons bezorgde. Hij herinnerde zich dit gevoel nog goed en zijn ogen vernauwden zich naar de zilveren bewaker. Zou ze altijd een speciale band met zijn broer hebben die ze niet met de anderen deelde?
Kyoko stond op, knikte gedag tegen Kyou en wierp hem een geheime glimlach toe die Toya niet kon zien, wendde zich toen tot Toya en schonk hem één van haar liefste glimlachen. “Kom op, we laten Suki niet wachten.” Ze liep de deur uit en liet Toya daar met een warm gevoel staan. Een gevoel dat alleen haar glimlach kon veroorzaken.
Hij schudde zijn hoofd terwijl hij probeerde de warmte weg te schudden, en keek toen boos naar Kyou en merkte dat hij hem intens aankeek. “Wat?” Vroeg Toya met harde stem, wetende dat hij geen antwoord zou krijgen. Omdat hij besloot dat het zijn tijd niet waard was, liep hij de deur weer uit, sloeg hem achter zich dicht en haastte zich om Kyoko in te halen.
Toya keek naar Kyoko terwijl ze haastig door de gang liep. Ze moet haast hebben om bij Kyou weg te komen. Hij grijnsde in zichzelf, haastte zich om haar in te halen, wat geen probleem was, aangezien hij een bewaker was. Zijn gedachten werden een beetje donker en vroeg zich af of ze wel wist wat hij was. Hij betwijfelde of ze dat wel deed, anders zou ze niet zo naar hem hebben geglimlacht.
Bovenaan de trap wist Kyoko dat Toya haar had ingehaald, omdat ze hem achter zich voelde. Ja, ze kon zijn krachtige aura voelen, maar het was een beetje anders dan bij Kyou. Ze sloot even haar ogen. Tijdens het zoeken naar de aura besloot Kyoko, hoe gemeen hij ook handelde, zijn aura was eigenlijk heel warm en gaf haar het gevoel … onder vele dingen … beschermd.
Ze begreep dat Toya jonger moest zijn dan Kyou, maar ze voelde ook de verborgen kracht in hem. Een kracht die, als er gebruik van wordt gemaakt, Toya in een oogwenk zijn broer zou kunnen laten overtreffen ... hoewel ze betwijfelde of één van hen er zich van bewust was. Kyoko genoot van het gebruik van haar zintuigen, nu ze ze weer had aangezet.
“Dus ...” ze wendde zich tot hem, “... waar zijn Suki en Shinbe?”
Toya kneep zijn ogen tot spleetjes naar haar nu hij op z’n plaats was gezet met zijn leugen. Hoe moet hij in godsnaam weten waar Suki en Shinbe waren? Hij was alleen maar teruggegaan om haar bij Kyou vandaan te halen.
“Ik weet het niet,” lachte hij lui.
Kyoko fronste haar wenkbrauwen, “maar je zei ...”
Toya onderbrak haar. “Je zou me moeten bedanken dat ik je gered heb,” zei hij tegen haar, terwijl hij naar haar toe boog alsof hij haar wilde intimideren.
“Mij redden van wat?” Kyoko gromde recht in zijn gezicht, zij hield niet van zijn houding, goh, soms kon hij echt overkomen als een klootzak.
“Van Kyou,” gromde Toya luid terug, terwijl hij zijn vuist balde. Ze kon hem echt kwaad maken met die mooie mond van haar. “Mooie mond?” Waar kwam dat vandaan? Hij deed verward een stap achteruit.
Verrast staarde Kyoko hem even wezenloos aan. Toen eerst zacht, maar steeds luider met de seconde, begon ze hem uit te lachen. “Wat?” Vroeg ze, terwijl ze tussen het gegiechel door probeerde te ademen. “Waarom zou je ...” stopte ze, terwijl ze langzamer begon te lachen en uiteindelijk genoegen nam met een brede grijns, hoewel haar ogen nog steeds een ondeugende twinkeling hadden.
“Dat was heel lief. Ik wist niet dat het je iets kon schelen,” ze trok haar neus op naar hem en probeerde haar gezicht strak te houden.
Toya keek haar woedend aan en kreeg het gevoel dat de grap op hem gericht was. “Dus, heb je besloten om toch 'Priesteres' te blijven?” Hij spuugde het laatste woord uit alsof het een vieze smaak in zijn mond achterliet.
Kyoko verloor haar glimlach en duwde haar gezicht weer een paar centimeter van de zijne, terwijl ze hem recht in zijn gouden ogen staarde. “Ja, dat heb ik, bewaker,” ze trok een wenkbrauw op naar hem, draaide zich toen om en rende lachend de trap af.
“JA!” Riep Kyoko zwijgend uit en zette mentaal een punt op haar kant van het bord. “Kyoko één ... Toya nul.”
Toya's ogen werden even groot voordat hij besefte dat de kleine meid hem had gepakt. “Verdomme!” Siste hij en ging achter haar aan.
Kyoko was bijna onder aan de trap toen ze voelde dat haar priestereszintuigen in overdrive gingen. Ze voelde naast Toya nog een bewaker en keek om zich heen. De enige persoon die dichtbij genoeg was om dat gevoel te veroorzaken, was een student die onderaan de trap met belangstelling naar haar stond te kijken.
Als ze goed keek, was ze verbaasd over de paarsachtige highlights die door zijn ongetemde haar liepen, en de mooiste ogen. Terwijl ze naar die ogen keek, had ze kunnen zweren ... ze kon glitter van elke kleur in zijn irissen zien verschijnen.
Toya stond nu achter Kyoko. Toen hij haar plotseling zag stoppen, merkte hij op dat ze naar Kamui staarde. ‘Ze kan nu onsterfelijken kan detecteren,’ dacht Toya bij zichzelf. Hij reikte naar beneden en pakte haar arm vast. “Kom op, ik zal je voorstellen.”
Toya had een zwak voor Kamui gevonden zodra hij de jongen had ontmoet. Het enige wat hij echt van hem wist, was dat hij geen ouders had en in een pleeggezin was opgegroeid totdat Kyou hem hier een plaats had aangeboden.
Kyoko liet zich half trekken en half meesleuren door Toya in de richting van de vreemdeling. Ze kon zien dat hij ook onsterfelijk was, maar voelde ook een ontzagwekkende vriendelijkheid. Ze liet haar zintuigen zijn aura verkennen en vond daar warmte en ... een verborgen onschuld die alleen aan een kind toebehoorde.
“Hihi Toya, wie heb je hier?” Kamui's glinsterende ogen keken gefascineerd naar haar. Hij had het gevoel dat hij al zo lang op haar had gewacht ... ook al had hij geen idee wie ze was. Het was alsof hij haar vreselijk had gemist. Het voelde alsof hij plotseling weer kon ademen en hij inhaleerde zelfs om dat te bewijzen, maar toen hij dat deed, ving hij haar geur op en merkte dat het ook zo vertrouwd aanvoelde.
Terwijl hij naar Toya keek, vroeg hij. “Wat heb je gedaan ... heb je een vriendin gevangen?” Kamui grijnsde terwijl zijn ogen oplichtten van humor. “Echt niet,” gromde Toya. “Ze is helemaal niet mijn type.”
“Hoe zou je dat weten? Je hebt nog nooit een vriendin gehad.” Kamui lachte hardop om zijn eigen grap.
Kyoko deed haar best om niet te giechelen, maar het zien van de vrolijkheid in Kamui's ogen in combinatie met de donkere uitdrukking op Toya's gezicht maakte het onmogelijk.
“Dit is Kyoko,” wendde Toya zich tot haar en liet haar arm los alsof hij zich net herinnerde dat hij haar aanraakte. “Kyoko, dit is Kamui. Hij is hier ook met een beurs en zal in dezelfde lessen zitten als jij.”
“Ja, ik ben één van de klaplopers hier,” zei Kamui met een strak gezicht, waardoor Kyoko het vermogen verloor om het gelach dat ze in de eerste plaats nauwelijks had bedwongen in te houden.
Ze wendde zich tot Kamui en stak haar hand uit. Met een heel vriendelijke glimlach, haar geheimhoudend van binnen dat als hij hier met een studiebeurs was, ze wist dat hij in het